Vandaag ging onze wekker dus om half 6 af, want we wilden de zonsopgang zien vanop Sunrise Point. Na ons snel-snel klaar te maken sprongen we in de auto richting Sunrise Point. Ook dit ligt superdicht bij de parkingang. Het was nog zodanig vroeg dat er zelfs niemand in het betaalhokje zat. Het Visitor Center gaat maar om 8u open, en de entrance boots ook, denken we. We konden alleszins vlot tot aan de parking van Sunrise Point rijden. Daarna volgde nog een korte klim naar het uitkijkpunt en al snel hadden we een goed plekje veroverd, er stond namelijk al best veel volk de zonsopgang op te wachten.

5u47 kwam en ging, en er waren geen merkbare verschillen in de lucht of in het landschap te zien, zelfs geen mooie ochtendgloed. Jammer, maar gelukkig waren we er wel zo vroeg bij, want anders hadden we nooit zo’n mooi plekje gehad. Er arriveerde immers redelijk wat volk na ons. Je kon eventueel ook een stukje naar beneden wandelen, maar wij dachten dat het uitkijkpunt wel voor een reden daar boven zou staan. En ook; hoe hoger je staat, hoe dieper en verder je kan kijken. We bleven dus staan. Het was hier trouwens toch best frisjes; zo’n 44° Fahrenheit (dus dat is een kleine 7 °C). De zon liet trouwens op zich wachten, maar zoals we gisteren al zeiden is zo’n berekening natuurlijk ook maar een zo nauwkeurig mogelijke schatting.

Al snel begon het spektakel (dus wel ongevéér om 17 na 6). De zon kwam rustig op en baadde de canyon in een prachtige ochtendgloed. Dit was een goede beslissing geweest! We genoten van het prachtige uitzicht, en nadat we de zon helemaal hadden zien opkomen, vonden we dat het wel tijd was om terug te keren. Het was 10 na 7 toen we terug op onze kamer waren, niet slecht! Omdat we om half 11 een horseback riding tour geboekt hadden door Red Canyon (dat ligt aan Bryce Canyon, en is dus uit hetzelfde materiaal opgemaakt), besloten we om toch nog 2 uurtjes te slapen. Michiel kroop direct in bed, maar ik schreef eerst snel nog een blog. Tegen 10 na 8 was hij af en kon ik toch nog even snel een dutje doen. Om 9u ging de wekker, en Michiel wou nog even blijven liggen, dus nam ik de eerste shift in de badkamer. Toen ik eruit kwam maakte hij zich klaar zodat we op tijd op onze afspraak zouden zijn.

En toen kwam het; toen hij uit de badkamer kwam vertelde hij dat hij had moeten overgeven en dat hij graag eens naar een dokter zou gaan. Hij had immers al een paar dagen maagklachten, en voelde zich op dat moment echt belabberd. Natuurlijk keek hij even hard uit naar het paardrijden als ik, dus wilde hij dat toch eerst doen. Ik vroeg hem verschillende keren of hij het wel zeker was, en hij bleef overtuigd, totdat hij plots ‘misschien niet’ zei. Oh-oh. Dit zat dus goed mis. Hij stond erop dat ik de tocht sowieso wel zou doen, anders zou hij sowieso mee gaan. Ik vond dat we eerst maar eens moesten navragen aan de front desk waar de dokter zat en dan pas verder moesten kijken. Ze waren erg behulpzaam! Blijkt dat er in Bryce View City geen dokter zit, maar dat je daarvoor naar Panguitch moet, da’s zo’n 22 mijl verder, maar het is slechts 1 grote baan afrijden. Ze gaven ons als raad om te bellen naar de clinic, en daar een afspraak te maken met de dokter. We konden hun telefoon gebruiken. Ik kreeg de assistente aan de lijn en zij vertelde me dat er geen openingen waren in de clinic-planning van vandaag, en dat onze beste optie de ER binnenrijden was.

Zo gezegd, zo gedaan. Michiel stond er nog steeds op dat ik de tour wel zou doen, maar ik dacht er nog niet aan om hem alleen naar de spoed te sturen. Ik informeerde snel even bij de verantwoordelijke en hij vertelde me dat we een latere tocht konden meedoen, als Michiel daartoe in staat zou zijn, natuurlijk, of dat we ons geld wel zouden terugkrijgen als we er een mailtje voor stuurden. Erg lief! Zijn collega was volgens ons een EMT, want hij stelde Michiel enkele vragen en gaf ons zijn mening over wat we best konden doen en wat er misschien aan de hand was. Met zijn goede raad in ons achterhoofd reden we dus naar Panguitch.

Zo’n klein half uurtje later spoedden we ons de ER binnen. We werden direct goed ontvangen, en de verpleegster kwam de eerste metingen al opnemen. Met Michiel ging het wel redelijk goed, maar de papieren werden toch in mijn handen gestoken. Geen probleem, dan kon ik tenminste iets nuttigs doen. Nurse Linda was trouwens erg behulpzaam en zeer meelevend. De dokter kwam er later bij, er werden nog wat meer vragen gesteld, er werden wat vitals opgenomen, en dan was het wachten geblazen. Ondertussen kwam Linda langs met nog wat paperassen. Het ziekenhuis moest namelijk weten of Michiel verzekerd was, en bij wie. En het belangrijkste natuurlijk; wie ging de rekening betalen? OK, da’s iets dat ik wel kan regelen! Dus ging ik samen met Linda naar de front desk om te bellen naar EuropAssistance. Alleen, ik kon ze totààl niet bereiken! (foutje van het ziekenhuis, trouwens, EuropAssistance had daar niks mee te maken). Dan maar plan B; bellen naar mijn persoonlijk heldenduo! Zoals ik ondertussen al van m’n dreamteam gewend ben, hadden ze in geen tijd de nodige telefoontjes naar EuropAssistance gepleegd en de juiste informatie doorgespeeld. Cédric zou mij zo snel mogelijk bellen. Snel terug naar Michiel, dus! Na een tijdje  kwam nurse Tim (wàt een goede verpleger! Hij zei alle juiste dingen en leefde erg mee. Top!) met een IV-bag (een baxter dus), de dokter was er ondertussen ook en zij dat Michiel een maag- en darmontsteking, en was ook wat gedehydrateerd waarschijnlijk, en dit zou helpen. Natuurlijk ging op dat moment de telefoon; Cédric van EuropAssistance. Ook zo’n topkerel! We hebben vandaag echt schatten van mensen ontmoet! Hij vertelde me wat er moest gebeuren (voor degene die het misschien ooit nodig hebben; als er ambulante zorg verleend wordt, moet je eerst zelf alle rekeninen invullen, thuis je briefjes aan je mutualiteit afgeven, je afkeuring van de mutualiteit krijgen, en dàn pas stuur je je claim naar je reisverzekering. Als je moet overnachten in het ziekenhuis worden de kosten rechtstreeks door de verzekering betaald. Ziezo; graag gedaan!) Toen ik terug kwam werd er gezegd dat Michiel best wat zou rusten terwijl hij aan de baxter lag, dus ging ik op zoek naar de cafetaria. Ik smulde van een heerlijk slaatje, en nam er maar een potje fruit bij. Jaja, zo in het ziekenhuis zitten heeft een positieve invloed op een mens! Ik belde nog eens naar het thuisfront, facetimede eens met Super Sarah en keerde toen snel terug naar de kamer. Toen ik aankwam lag Michiel niet meer in zijn bed. Wat!? Nurse Linda vertelde me dat hij naar huis mocht en snel eens naar het toilet was. Ze begeleidde ons naar de balie om te betalen en vertelde ons dat ze hoopte dat Michiel snel weer de oude was. Wij ook! Aan de kassa kregen we een rekening van $581.65. Hallo! We kregen ook nog een voorschrift voor zijn medicijnen en ik kreeg er strikte instructies bij. Check! Michiel zag er trouwens een pak beter uit, en hij zag het al helemaal zitten om toch nog te gaan paardrijden. Gelukkig was er toch iemand van ons 2 bij de pinken, want ik vond niet dat dat een goed idee was. Met spijt in het hart, dat wel, want we keken er allebei ongelooflijk naar uit. (Zo erg zelfs dat we speciaal een privéles van Michiel zijn topbuurman gekregen hadden om toch te weten wat we aan het doen waren. Er stond namelijk op de website dat je ook op een ezel kon als je niet kon paardrijden. Maar laat dat nu niet helemaal mijn idee van een ritje door een canyon zijn ;).. Ik zag het eerder als John Wayne, weetjewel!)

We beslisten dus om rechtstreeks naar Page te rijden, maar we stopten eerst bij de dichtstbijzijnde pharmacy. Een kwartier later, en $47 lichter, konden we vertrekken. De rit zou zo’n 3 uur duren, en Michiel probeerde zo veel mogelijk te slapen. Gelukkig zou het beteren! Alleen… We waren zo’n 45 minuutjes van Page verwijderd toen hij plots zei “Als we in Page aankomen moet ik weer naar de ER.” Wat!? “Ja, want ik voel mijn gezicht, mijn handen, en mijn voeten niet meer. En ik voel mij ook echt weer slechter dan vanmiddag”. OK, ik geef toe; dat was verschieten! Zeker omdat we nog 3 kwartier moesten rijden.

Uiteindelijk ging de rit zeer vlot vooruit en konden we tegen 17u binnenwandelen in de ER in Page. Hah, ‘k denk niet dat er veel toeristen als eens zo’n ‘ER to ER’-trip gedaan hebben… (tussen haakjes; zéker aan te raden, hoor, zorgt voor een perfecte vergelijkende studie tussen verschillende ER-teams! Zet maar op jullie bucket list!)

Terwijl Michiel er miserabel bijzat, legde ik de situatie uit. Ook hier kreeg ik een bundel formulieren om in te vullen (maar hé, ik was al getraind hé 😉 ). Gelukkig werden we al snel geroepen om zijn vitals op te meten. Geen moment te vroeg, want we waren nog maar binnen of hij had al een bassin nodig om over te geven. Hij had wel al een volledige dag niks gegeten, dus er kwam vooral gal uit. Nog snel even naar de wachtkamer (er was nog geen exam room vrij) en daarna mochten we eindelijk naar binnen. Ook hier mocht ik weer mee, daar was ik wel erg blij om.

Nurse Linda was onze nurse voor vanavond, en ze was zo mogelijk nog liever dan nurse Linda van vanochtend. Ze stelde nog wat vragen, en ging er toen mee naar de dokter. Michiel vroeg een dekentje en ze bracht er voor mij ook spontaan één mee; erg lief! Het was daar namelijk ijskoud! En ondertussen bleef hij trouwens maar overgeven, met zo’n gemiddelde regelmaat van rond de twintig minuten. Verschrikkelijk, omdat ik eigenlijk niet veel meer kon doen dan bassins uitspoelen en doekjes aangeven. De dokter wilde wat tests doen op zijn bloed, dus kwam Linda zijn bloed prikken. Dat lukte niet, dus kwam paramedic Daniel. Na 2 pogingen gaf ook hij het op en werd de volgende in het (blijkbaar toch korte) rijtje geroepen. Er kon wel nog een mopje af, want Michiel zei dat hij geen bloed afstond omdat hij graag iedereen van de staff eens wilde ontmoeten. Grapjas 😉 Uiteindelijk had deze dan toch succes, en kon het bloed naar het labo vertrekken. Omdat niks van de medicijnen leek te helpen, en hij ook helemaal niks kon binnen houden (na 2.5 uur moest hij van de dokter kleine sipjes Gatorade beginnen proberen, maar ook nu kwam alles er sneller uit dan het erin ging) besliste de dokter om een CAT-scan te laten doen. Dit vooral omdat er in Michiel zijn bloedwaarden niks mis was. Hij zei er wel fijntjes bij dat we die dan wel zouden moeten betalen (en zo’n ding is dùùr!!), maar hij is goed verzekerd, dus dat was geen probleem. Michiel werd even weggerold en was na zo’n 15 minuutjes al terug.

Na alweer lang wachten (Michiel wisselde af tussen slapen en overgeven) kwam de dokter eindelijk terug binnen. Gelukkig! Zouden we eindelijk weten wat hij had? Helaas; op de CAT-scan was ook niks te zien. En nog beter; de antibiotica die hij in Panguitch gekregen had, moest hij zelfs niet nemen, want hij had geen bacteriële infectie. (Op zich was dat natuurlijk goed nieuws, maar dat wilde wel zeggen dat we nog steeds niet wisten wat er aan de hand was). De dokter had geen idee wat hij dan wel had. Hij besliste uiteindelijk om een anti-nausea medicijn te geven en dat leek toch wat te werken. De diagnose viel dus min of meer gelijk met die van vanochtend, maar de dokter hier dacht eerder aan een combinatie van vermoeidheid, buikvirus, dehydratatie en dan wat maag-en darmproblemen. Volgens nurse Linda had hij dus gewoon pech. Om 10 voor 1 mochten we dan eindelijk uitchecken. We kregen Gatorade mee opnieuw te proberen en ik moest hem zijn pillen elke 4 uur laten innemen. Michiel was echt kapot. We moesten enkel nog eens langs de kassa passeren (’t is geen echte kassa, hoor, ’t is de ‘information desk’, maar ’t komt wel op ’t zelfde neer) en konden dan snel de 2 minuutjes rijden naar ons hotel.

De mevrouw achter de desk was erg vriendelijk en na een korte babbel en een snelle berekening kregen we een rekening van $4144.87 dollar voorgeschoteld. Come again?!? Michiel was zodanig uitgeput dat er niet zo veel reactie meer uitkwam, maar dat er niet meer zo veel geld op zijn creditcard stond was wel duidelijk. OK, de mijne had een limiet van 2500, dus dat konden we zo dan wel oplossen. Alleen, de zijne werkte niet. Ja, dat was dus wel een klein probleem. Alright, toch weer iets dat ik wél kon doen (ipv. Hulpeloos toe te zien hoe hij zo afzag). Een telefoontje naar mijn dreamteam was weer op zijn plaats; zouden zij mijn limiet bij de bank eens kunnen laten optrekken? En zouden ze ook eens kunnen bellen naar EuropAssistance zodat zij naar mij konden bellen? Dankje!

Ondertussen had iedereen daar zodanig veel medelijden met ons dat ze ons gewoon naar het hotel lieten gaan. Michiel moest enkel ondertekenen dat hij de rekening zou betalen zo snel hij kon. Echt sympathiek! Want het was al een érg lange dag geweest. We reden dus snel naar het hotel.

We zaten in de Quality Inn; ook hier zijn we enorm goed gesoigneerd! De nachtverantwoordelijke, de supervriendelijke Kee, dacht al dat hij ergens een fout gemaakt had bij onze reservatie omdat al zijn andere ‘prepaid guests’ al lang en breed ingecheckt waren. Niet dus, we waren gewoon laat omdat we een hele dag in de ER vertoefd hadden. Hij toonde me snel de kamer en vertelde me dat ik de auto aan ons terras kon parkeren, de deur binnen kon opendoen en dan alles langs ons terras in de kamer kon brengen. Superhandig! Ik liet Michiel in de auto toen ik dat deed, en van zodra alles open was landde hij op zijn bed en was direct vertrokken. Ik laadde ondertussen de bagage uit, hoorde dat mijn credit card in orde was, en kreeg telefoon van EuropAssistance. Ik vroeg of ze misschien voor één keer een uitzondering konden maken en de rest van de rekening rechtstreeks konden betalen, omdat we hier allebei onze credit cards nog gaan nodig hebben voor de rest van de reis. En ik zei er ook nog maar bij dat we technisch gezien de 12^e binnengegaan waren in de ER, en de 13^e buitengekomen waren (thx, dreamteam!). Ze wist niet of dat kon, dat moest ze navragen. Dus beloofde ze om direct terug te bellen. Ik bleef dus wachten. Uiteindelijk werd het 10 na 2 en had ik nog steeds niks gehoord. Ik kroop dus snel in bed, want om 10 voor 5 ging mijn wekker al om Michiel zijn medicatie te geven (hij had zijn laatste om 10 voor 1 gekregen). Om 20 voor 3 moest hij nog eens overgeven. Daarna probeerde ik snel nog wat te slapen. Toen mijn wekker om 10 voor 5 ging had EuropAssistance trouwens nog steeds niet teruggebeld, en na snel Michiel zijn pilletje te geven (ik denk dat hij het met moeite door had), zette ik mijn wekker om 10 voor 9 voor de volgende dosis.

Spannend vervolg coming soon!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.