Fabulous Vancouver
Geschreven door Michiel op 3 juli 2018
Na onze goed gevulde dagen van gisteren en eergisteren, is onze planning van vandaag vrij summier: Chinatown bezoeken en naar het Museum of Anthropology. Tewijl Magalie zich klaarmaakt, zoek ik snel eens op waar we moeten zijn voor het museum en kom dan tot de conclusie dat we toch vrij lang onderweg zijn naar daar. Het is een uur enkele richting met het openbaar vervoer, of 20 minuten met de taxi, maar dan wel een pak duurder. Na een eilandraad met ons dream team lijkt het ons beter dat we het Royal British Columbia Museum in Victoria bezoeken en dat we dan het Museum of Anthropology hier laten vallen, zodat we wat meer tijd hebben in Vancouver stad.
Gepakt en gezakt vertrekken we dus eerst richting Chinatown, met als specifieke bestemming de tuinen van Dr. Sun Yet-San. Dat is blijkbaar één van de must-see things hier in Vancouver, dus wie zijn wij om daar aan te twijfelen? Onderweg komen we ook het Pacific Centre tegen, een winkelcentrum dat onder enkele wijken doorloopt. Magalie wilde zeker eens bij H&M passeren, dus wij houden haar niet tegen. Beter nog, Tom en ik vinden buiten een schaakspel (zoals in Cuba). Tijd voor een revanche, Tom? Een half uurtje later staat Tom goed voor, maar maakt hij één cruciale fout en… Schaakmat! Helaas, game over voor Tom. 4-1 was het zeker, Tom?
Na de nederlaag voor Tom zoeken we Magalie, die ondertussen in Sephora is beland. We slenteren nog even door het winkelcentrum om dan onze trip verder te zetten. We wandelen voorbij BC Place (het stadium, remember?) en voorbij Rogers Stadium, waar de Vancouver Canucks (hockey) spelen. We hadden graag een wedstrijdje meegepikt van de Canucks, maar helaas, ze haalden de play-offs niet. Hockey in Canada zal er dus niet in zitten. Maar we hebben wel genoeg om ons bezig te houden hoor, no worries!
Iets verder zien we, vanop de brug richting Chinatown, ook de Telus Spark. Moesten we zeggen dat het één van de bollen van het Atomium is, je zou ons geloven. Binnen in de Spark is het Science Museum te vinden. Afhankelijk van hoe onze planning loopt, is dat dus één van de opties om nog te bezoeken. Maar nu staat eerst nog die tuin op de planning. We lopen verder over de brug en zien dan vanuit de verte Chinatown al lonken.
Niet veel later lopen we door één van de oudste wijken van de stad. In het begin ziet alles er nog zeer industrieel uit, maar hoe verder we naar het centrum ervan trekken, hoe meer Chinatown we te zien krijgen. De bogen over de straat, versierde lantaarnpalen, … Net zoals in de films dus! Bijna perfect in het centrum vinden we het Dr. Sun Yat-Sen Park.
Het park is vrij toegankelijk voor het publiek, of toch een deel ervan. De Chinese vibe hangt hier zeker wel, met de straatmuzikant die ons de beste klassieke Chinese hits brengt. De tuin is ook ingericht volgens een klassieke tuin uit de Ming-dynastie. Door het midden van de tuin loopt een grote vijver, omgeven door bamboe, bezaaid met brugjes, terwijl onder de lelies de koikarpers zwemmen. Een perfecte oase van rust in het midden van het anders drukke Chinatown. Als we verder de tuin in willen, moeten we betalen, dus daar passen we voor. We zijn al blij met wat we gezien hebben.
Het is ondertussen iets na twaalf, dus het is eens tijd om te zoeken naar een middagmaal. Chinatown staat gelijk aan Chinees eten, dus we gaan op zoek naar een restaurantje waar we ons eens kunnen laten gaan in de Chinese keuken (figuurlijk, we gaan de koks echt wel gerust laten). Na een tiental minuutjes slenteren door Chinatown vinden we uiteindelijk een restaurant dat er proper genoeg uitziet om in te gaan eten.
Eens we binnen zijn, mogen we al snel in een booth gaan zitten en krijgen we een warme thee en plat water aangeboden op kosten van het huis. Als dat al gratis is, dan belooft dat voor de porties. Maar ben je echt bij de Chinees gaan eten als je geen buikpijn hebt en geen eten over hebt? Ik ben zeker van die mening, want naast noodles, bestel ik ook nog dumplings (nog nooit gegeten, maar ik wil dat echt eens uitproberen) en een loempia. Wel, ik heb toch ongeveer de helft van mijn noodles op gekregen. Ook Tom en Magalie moeten halverwege hun platter er de brui aan geven. We vragen ook geen to-go bag, want we zouden het zelfs bij een tweede maaltijd niet op krijgen. Een echte Chinees dus!
Nadat we ons buikje goed rond hebben gegeten (of ronder dan het al was bij sommigen onder ons), is het dan tijd om onze namiddag in te plannen, aangezien die nu is vrijgekomen. Na wat overleg besluiten we dat het een goed idee is om naar Vanier Park. Dat ligt aan de andere kant van de stad, op een uurtje wandelen. Maar na ons rijk gevulde middagmaal is het geen slecht idee om er enkele kilootjes af te lopen. Vol goede moed starten we dus met onze tocht richting Vanier Park.
Vanier Park hadden we al trouwens al eens gezien, op Canada Day, toen we richting de lookout wandelden. Toen zagen we vanop de brug een Canadese vlag wapperen. Tijdens onze wandeling is er even discussie over waar die vlag nu stond: in Vanier Park, of aan de overkant van het water. Ik ben zo zeker van mijn stuk dat ik er een weddenschap van maak. Ik zeg dat de vlag aan de overkant van het water staat. Als dat niet zo is, dan trakteer ik Tom en Magalie op een ijsje. Ik ben zelfs zo zeker van mijn stuk, dat ik niks in de plaats moet hebben, behalve bragging rights! Als we een klein uurtje later op de brug lopen, moet ik helaas toch vragen hoeveel bolletjes ze elk op hun ijsje willen, want Magalie had toch gelijk (Tom was undecisive, maar voor hem was het dus een win-win). Nu ja, het is hen gegund!
Na onze wandeling naar Vanier Park moeten we nu opnieuw een keuze maken: bezoeken we het Museum of Vancouver of bezoeken we het H.R. MacMillan Space Centre? Het ruimtecentrum is wel leuk, maar dat kunnen thuis ook doen, terwijl we de geschiedenis van Vancouver niet zozeer thuis kunnen bestuderen. Dus, de beslissing is om naar het Vancouver Museum te gaan.
We beginnen met enkele tijdelijke tentoonstellingen, waar we al eens kennis maken met de wildlife hier in British Columbia. We geven de zwarte beer ook al eens een dikke knuffel, just in case dat we die niet meer zien (hoewel we hopen van wel natuurlijk, aangezien we binnenkort gaan bear spotten). Daarna lopen we door “Ugly Vancouver”, een tentoonstelling met heel wat van de neonverlichting uit de jaren ’50 die in Vancouver hing. Zo ugly vinden wij dat precies niet, hoewel het misschien af en toe wat kitscherig is. De laatste tijdelijke tentoonstelling gaat over de first nations. Wij kennen die beter als de indianen, maar dat is een benaming die ze zelf niet zo graag horen, dus hier gebruikt iedereen de first nations of de first people.
Na de tijdelijke tentoonstellingen lopen we de permanente tentoonstelling binnen. Aangezien we pas om 16u begonnen aan de rondleiding en het museum al om 17u sluit, zitten we op een krap tijdschema. Met nog een half uur te gaan vliegen we door de vaste expositie. Van de eerste mensen, zo naar de gold rush om uiteindelijk opnieuw in de jaren ‘50 te belanden. Zo op een half uurtje tijd hebben we toch heel wat sprongen in de tijd gemaakt, maar we hebben vooral ook veel bijgeleerd over de geschiedenis van Vancouver (en Brits Columbia).
We zijn helemaal in de kunstsfeer op dit moment, en we hebben gehoord dat de Vancouver Art Gallery op dinsdagavond “op donatie” opent, dus we besluiten om af te zakken naar daar. JA hoor, de geruchten klopten. Voor 5 CAD (in plaats van 72 voor ons allemaal) lopen we binnen in één van de mooiste gebouwen die hier te zien waren. De vrouw aan de balie kijkt eventjes scheef naar ons, maar uiteindelijk mogen we toch binnen. Ze bleek zelfs nog sympathie te hebben voor de Belgen, die zo’n comeback hadden gemaakt tegen Japan. Wij maken toch overal vriendjes!
Op de benedenverdieping is een tijdelijke tentoonstelling aan de gang van David Milne. Hij is een kunstenaar uit Canada die vooral de slagvelden van de eerste wereldoorlog in België en Frankrijk vastlegde. Het was dan ook verrassend om de Lakenhalle uit Ieper (of toch een stukje ervan) hier plots in Canada te zien. Maar dat maakte het net extra engaging voor ons. Waar in de eerste helft van de tentoonstelling onze interesse nog voldoende was om alles te lezen, zijn we in het tweede deel al tevreden met het bekijken van de werken, wat op zich voldoende is.
Daarna gaan we een verdiepje naar omhoog, waar we een volledige verdieping gewijd zien aan hutjes. Niet het eerste wat in ons opkomt als we aan kunst denken, maar van moderne kunst weten we dat het soms vergezocht is. Ondertussen weten we wel alles over de verschillende soorten hutjes en hoe die er uit zien. Of toch, moest ik opgelet hebben, want mijn concentratie is beneden bij David Milne gebleven. Nu ja, ik heb ze toch gezien!
Als laatste gaan we nog eens tot helemaal boven (verdiep 3 was off limits) om naar de tentoonstelling van Emily Carr te kijken. Dat is al wat meer spek naar mijn bek. Je moet haar werken maar eens opzoeken, het was aangenaam om eens door die tentoonstelling te lopen. De groen- en bruintinten met de vloeiende lijnen… Ja, ik kan mij er wel in vinden!
We halen uiteindelijk onze tassen op en rollen rond 8u uit het museum. Nu nog snel iets gaan eten, want het zwembad in het Hyatt roept onze naam al, en dat is maar tot 10u open, dus chop chop! We vinden na een korte wandeling het restaurantje “speakeasy”. Dat is hoe ze de illegale café’s uit de tijd van de drooglegging noemden. En als het illegaal is, dan is het zeker iets voor ons, dus we vleien ons neer in een donker hoekje van het terras en genieten van de sfeer rond ons.
Een drietal kwartier en een lekkere pizza later zijn we dan klaar om het zwembad van ons hotel een laatste keer uit testen. We gaan ons snel omkleden en slaan de badjas om ons heen om ons dan als echte VIP’s naar het zwembad te begeven. Over VIP’s gesproken: blijkbaar is er een grote Bollywood-ster in het hotel. Tom dacht als dat ze voor hem kwamen, maar de foto’s zijn duidelijk voor een ander bedoeld. Nog een paar jaar wachten en dan herkennen ze je ook wel, Tom! In ieder geval, op naar het zwembad! De mandatory baantjes worden gedaan door Tom en Magalie, terwijl ik mij laat gaan met de go pro. Na een kwartiertje is het wel genoeg geweest volgens Magalie en moet ook de hot tub getest worden. Daar zeg ik geen nee tegen. Na een grote 20 minuten koken, gaan we Tom nog eens opzoeken, om te zien of hij nog altijd met de juiste kant naar boven drijft. Dat blijkt het geval, gelukkig!
Het zwembad wordt ondertussen ook rustig aan leeggemaakt en de security guard is al klaar om het zwembad af te dekken, dus het wordt tijd dat ook wij richting de kamer trekken. We hebben namelijk nog 2 afleveringen van 13 reasons why die we er vanavond willen doorjagen. Nog genoeg te doen dus!
Zo gezegd zo gedaan. De laatste twee afleveringen moeten er ook aan geloven vandaag en hier en daar wordt al eens een traantje gelaten door mezelf (geen idee hoe het bij de anderen zat, mijn ruitenwissers wilden niet werken). Wat een aangrijpende serie! Ik moest na het kijken nog eventjes bekomen, maar ik denk ook al een beetje aan mijn bedje, want morgen moeten we er vroeg uit. Om 9u moeten we de auto oppikken aan de luchthaven om dan aan het volgende deel van ons avontuur te beginnen. Snel nog wat inpakken dus en dan zien we jullie morgen!
Liefs
Tom, Magalie en Michiel
14 juli 2018 | 22:05
Teddy