“Bon bini na Kòrsou” waren ongeveer de eerste woorden die ik te horen kreeg toen mijn vliegtuig landde in Curaçao. Ik haastte me van het vliegtuig, vloog door de douane, griste mijn bagage van de band en rende naar de fontein (aka. our meeting point) om dan… tot de conclusie te komen dat Michiel er nog niet was. Die island time zit er dus al goed ingebakken! Na een minuutje of 10 kwam hij dan op ’t gemakje afgewandeld en was het een superblij weerzien! Omdat het tijdens mijn bezoek toch ook echt vakantie is voor Michiel, heeft hij met plezier de blogpost-duty aan mij overgedragen (tradities zijn er immers om in ere te houden!). Ik kan wel al beloven dat het een lange wordt, want we hebben enorm veel gedaan de afgelopen week! Off we go!

Na een kort ritje met de beste huurauto van het eiland (een witte Kia Picanto, btw) kon ik nu eindelijk de campus zelf eens inspecteren, en het moet gezegd; hij zit hier goed! De kamers zijn redelijk basic, maar alles wat je nodig hebt is aanwezig. De mensa ligt op een 10-tal meter lopen van de slaapblokken, wat er dus voor zorgt dat alles heel makkelijk bereikbaar is. Conclusie: approved! Gelukkig had Michiel een ventilator voorzien, want da’s hier toch wel nodig!

De eerste dag vertoefden we op Mambo, wat een redelijk kalm begin van de week was. Een prachtig strand en een stralende zon; meer hadden we natuurlijk niet nodig! We werden ’s avonds dan nog eens getrakteerd op een adembenemende zonsondergang! Een goed begin van de vakantie!

Op woensdag gingen we werken in het Nationaal Archief (oké, ik zei dat hij écht vakantie heeft, maar er moet tussendoor ook nog wel wat gewerkt worden). Ik was enorm nieuwsgierig om te mogen werken met originele brievenboeken uit de jaren 1870. Ik werd niet teleurgesteld; ze zijn fascinerend! Het wordt vooral interessant als je verschillende bronnen aan elkaar kunt linken, we hebben zo toch een paar toffe ontdekkingen gedaan! Enig minpuntje is dat het soms best moeilijk leesbaar is, omdat het in cursief schrift geschreven is! Voor wie het zich afvraagt; Michiel is al een pro! Tijdens de middagpauze hebben we Punda verkend; een heel gezellig centrum! Daarna volgden de Netto Bar en Riffort, samen met de Emma Brug en de Handelskade. Niet slecht voor een werkdag 😉

Op donderdag was het alweer vroeg opstaan, want we gingen Christoffelberg beklimmen! We waren op voorhand gewaarschuwd dat het écht lastig zou zijn, dus dat beloofde! De beklimming is best avontuurlijk en ongeveer een helling van 25 à 30%. Het was wàrm! Maar uiteindelijk was de beklimming echt niet zo lastig (maar ik geef toe; we hebben hier en daar wel een rustpauze ingelast ;)… Bijna aan de top begon het echte werk dan, want daar is het eerder rotsklimmen. We waren op voorhand gewaarschuwd door een Nederlands gezin dat je boven een splitsing zou hebben en dat we links moesten kiezen als we de makkelijkste weg wilden, want rechts was echt rotsklimmen voor pro’s. Natuurlijk gingen we links! Niet dat het veel uitmaakte, want daar moesten we ook rotsklimmen. Erg leuk! Maar ik vroeg me toch af hoe we in godsnaam naar beneden zouden geraken. Het uitzicht was prachtig – de beklimming meer dan waard! We hadden alleen een beetje pech met het weer; als het minder bewolkt was geweest hadden we zowel Venezuela als Bonaire kunnen zien. Jammer, maar het heeft de pret zeker niet bederfd! De afdaling ging gelukkig ook vlot, en we zijn zonder kleerscheuren (of beenbreuken) beneden geraakt! Hoera! Daarna was het tijd voor wat geschiedenis en hebben we de Savonet plantage bezocht (ok, ik geef het toe, éérst hebben we ons neergeploft op het terras en hebben we gezamenlijk ongeveer 2 liter water opgedronken!). Zeker de moeite waard, vooral in het kader van Michiel’s onderzoek in het Nationaal Archief! Daarna nog snel even een duik in Westpunt en de dag zat er alweer op!

Op vrijdag stonden we nog vroeger op, we gingen immers naar Klein Curaçao! De tocht duurt ongeveer 2 uur met de Catamaran. Geen van beide hadden we al op een Catamaran gezeten, maar we waren wel gewaarschuwd dat véél mensen zeeziek worden. Ik nam dus voor de zekerheid maar een reispilletje, Michiel had geen nodig. We besloten om vooraan op de boot te zitten, we hadden een goed plaatsje met rugleuning en zicht op de horizon (belangrijk als je zeeziek zou worden) en toen vertrokken we. We waren aangenaam verrast, “als de rit zo zou verlopen, werd het een makkie”. Ugh, overduidelijk wisten we niet waar we aan begonnen. Van zodra we op open water kwamen, klotste het water in ons gezicht. Na een halfuur vooraan te zitten (en doorweekt te zijn), moest ik mijn fototoestel toch in veiligheid gaan brengen (ook al zat het in een ziplock). Doordat de golven zo dicht op elkaar volgden, kon ik met moeite op mijn voeten blijven staan. Eenmaal beneden kreeg ik dan hulp van een crewmember (die jongens hebben zeebenen, niet normaal!) om mijn fototoestel veilig weg te bergen. Hij was ook zo vriendelijk om mij terug naar de trap te helpen. Daar ging de rest van mijn plan dan toch in rook op; no way dat ik terug vooraan bij Michiel geraakte :o! Dan maar op het trapje blijven zitten en mij stevig vasthouden. Best een goede positie (en nog steeds zicht op de horizon). Verder functioneerde ik op die manier ook als golfbreker voor al het water dat van vooraan op de boot naar achter kwam; mijn compagnie was mij dankbaar… En dan nu naar het spannend deel van het verhaal; Michiel wou naar achter op de boot komen. Ik riep dat hij beter bleef zitten, want dat er niet veel plaats was (hoe kon ik nu weten dat het was omdat hij zowat de helft van het water tussen Curaçao en Klein ingeslikt had, niets kon zien – ook niet de horizon, btw. – door al dat opspattend water, en dat hij dus ongelooflijk ongemakkelijk aan het worden was?), maar hij kwam toch. Hij kreeg ook een handje hulp en was blij toen hij naast mij op het trapje kon plaatsnemen. Na ongeveer 5 minuutjes ging hij toch even naar binnen, zei hij. Voor de rest van de reis heb ik hem niet meer gezien! Achteraf hoorde ik dat hij, van zodra hij binnenkwam in de kajuit, moest overgeven. Keuzes: de vloer of de vuilbak. Een no brainer, dus. Alleen was de crew daar niet zo blij mee. Ze begeleidden hem naar de reling, waar hij 6 anderen mocht vergezellen. (Dit heb ik natuurlijk allemaal van Michiel meegekregen, aangezien mijn ogen vastgepind waren op die horizon – néé, ik zou niét ziek worden!) Gelukkig gooiden we ons anker uit na een 20-tal minuutjes. Hallelujah! Dat had écht geen half uur langer meer mogen duren, zeg! Er was wel een positieve noot; we hadden het ergste immers gehad. De terugkeer van Klein is immers smooth sailing (voor een groot deel ook letterlijk!). Het uitzicht maakte alle miserie in één klap goed; wat een prachtig eiland! Eenmaal op het strand besloten we om eerst de vuurtoren en de shipwrecks aan de andere kant van het eiland te bezoeken. (Er wordt ook aangeraden als je ongemakkelijk bent om eerst 20 minuutjes te wandelen voor je op het strand gaat liggen, dus dat kwam mooi uit.) De wandeling was zeker de moeite waard! Nu wisten we ook direct waarom het ten zeerste afgeraden wordt om aan de andere kant van het eiland te gaan zwemmen; metershoge golven botsen continue tegen de rotsen! Prachtig zicht! Daarna werd het dan tijd om even op het strand te liggen en te zwemmen in dat prachtig blauwe water! Lunch werd geserveerd op de boot en daarna was het tijd om te snorkelen; echt de moeite! Nog snel even naar het strand, en dan moesten we al weer terug. Deze keer waren we als laatste op de boot, dus vooraan was geen plaats meer. Meer nog, we moesten achteruit varen. We zaten gelukkig wel in de schaduw achter de kapitein. Michiel besliste om een dutje te doen, en ik voelde als snel dat dat heen en weer-gewieg van het zeilen in combinatie met het achteruit varen niets voor mij was. Dan maar rechtstaan op de bank, vooruit kijken en een gesprekje aanknopen met de kapitein. Op die manier zijn we beiden zonder kleerscheuren aan land geraakt! Supertoffe dag, ’t is zeker een aanrader voor wie deze richting uit komt! Op vrijdagavond is er altijd live entertainment in Riffort, dus daar trokken we naartoe. Met een giant cocktail (je weet wel, zo één in een visbokaal) erbij genoten we van een onemanshow optreden van een ‘loop’dude (komt er op neer dat hij al zijn muziek ter plekke inspeelt en daarna zelf zingt); heel gezellig!

Op zaterdag gingen we eerst om boodschappen, en daarna namen we Guus, een Nederlander die hier zijn Bachelorpaperonderzoek komt doen en nog maar net is aangekomen, mee naar Jan Thiel. Echt, het eiland hangt hier aan elkaar van de prachtige baaien! Na een gezellig dagje strand (met live salsamuziek ’s avonds!) gingen we eten in The Pirate’s Nest. Jack Sparrow was net weg, maar zijn neef hebben we hier wel gezien ;)! Een heel gezellig restaurantje, lekker, en helemaal niet duur! Daarna gingen we terug naar campus voor de MegaMatch, een soort chirospelletjesavond in 2 teams. We waren een beetje te laat, maar iedereen is hier superlief, dus mochten we nog meespelen. Michiel en ik zaten natuurlijk elk in een ander team, wat een hilarische avond opleverde :p. De eerste wedstrijd waarin we het tegen elkaar moesten opnemen was een soort van ‘stop de band’-ronde. We moesten allebei in een stoel zitten en vanaf dat we het liedje herkenden, moesten we lopen, de bel luiden, en dan zingen. Michiel liep iets sneller dan ik (damn!), maar ik wist op voorhand al dat ik me geen zorgen moest maken, want dat hij het liedje toch niet zou kennen (Ed Sheeran, Thinking out loud, btw.)… Hij zong dan maar de eerste twee zinnen van het Belgisch volkslied; hilariteit alom onder onze lokale vrienden! Ons tweede duel was ‘Torta en la kara’, juist ja, taart in het gezicht! Aangezien ik de eerste vraag juist had, mocht Michiel er aan geloven (Zoek maar eens op Youtube, iederéén heeft er een filmpje van gemaakt!). Maar aangezien ik wel zo sportief ben, gingen we nog eens. En ja hoor, nu was hij iets sneller en kreeg ook ik een taart in mijn gezicht! Heel toffe avond!!

Op zondag gingen we met een hele groep naar The Blue Room, waar het water zó enorm blauw is en prachtig weerspiegeld in de grot. Hoe meer zon, hoe mooier! ’t Was echt spectaculair, alleen jammer dat we een niet zo heel erg zonnige dag hadden uitgekozen. Nuja, het was sowieso zeker en vast de moeite waard! Voor de rest hebben we op zondag niet zo veel meer gedaan, we hebben gezellig met een kliekje buiten gezeten op campus.

Dit brengt ons dan aan het einde (ongeveer) van week 1. Sorry voor de late update, maar ondertussen staan er wel weer énorm veel activiteiten klaar om met jullie gedeeld te worden! Hopefully soon!!

Sunchis,
Michiel en Magalie

 

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.