Na een iets langere nacht dan de vorige is het alweer tijd om meer Canada in ons collectief geheugen te laten griffen. We doorlopen de normale ochtendroutine, waarbij we elkaar afwisselen in de badkamer. Magalie stuurt eventjes met haar mama en ik zet de foto’s van die dag over. Als ik wat tijd over heb, dan blog ik een beetje, maar vandaag is dat niet het geval. Er zijn heel wat foto’s en filmpjes van de afgelopen dagen, en ik heb mijn werk om die allemaal te sorteren. Ik heb voorlopig nog geen tijd gehad om ook maar foto’s te selecteren om op de website te plaatsen, maar jullie krijgen die snel genoeg!

In ieder geval, na onze ochtendroutine voltooid te hebben, zijn we al snel op pad met als bestemming de government buildings van Victoria. We wandelen opnieuw richting het centrum en komen in Chinatown een marktje tegen. Op de hoek staat een kraampje met juwelen, dus dat kan Magalie toch niet links laten liggen zeker? Al zeker niet als ze daar een prachtig paar oorbellen vindt. We slenteren even door het marktje, waar naast dat eerste kraampje weinig te vinden is. Als we dus terug aan het begin komen, sluit Magalie de verkoop die ze in haar hoofd toch al had gemaakt. Het eerste paar oorbellen is binnen!

Daarna wandelen we verder richting de government buildings. We nemen de eerste foto’s van de gebouwen van aan de andere kant van de haven. Daarna wandelen we door het parkje voor de gebouwen, inclusief enkele fotoshoots. Hier staat ook het standbeeld van Queen Victoria, die haar naam leent aan deze stad (voor moest je die link nog niet gelegd hebben, net zoals ik). Daarna wandelen we verder richting de grote trappen voor het gebouw, maar helaas mogen we die niet gebruiken om naar binnen te gaan. Straks zullen we horen waarom dat is (hoewel ik het nog steeds niet begrijp). We moeten dus binnen langs een zijingang.

Daar krijgen we te horen dat er binnen vijf minuten een rondleiding start. Die rondleidingen hier zijn dus gratis, en alles wat gratis is, daar zijn wij wel fan van! We haasten ons dus door security, waar Magalie op de vingers getikt wordt omdat ze een foto neemt van een bordje. “No pictures in security”. Ja, hoe moeten wij dat nu weten? Ook ik moet eventjes terug, want mijn riem doet de metaaldetector afgaan. Met mijn broek net niet op mijn enkels raak ik dan ook door de security, net op tijd om de start van de rondleiding mee te maken.

Maria komt samen met ons binnen en begint met haar uitleg over Victoria, de geschiedenis van de gebouwen, … Dat alles terwijl we door één van de mooiste gebouwen lopen hier in de wijde omtrek. Een mens kan het al slechter hebben hé! Ze geeft uitleg over het wapenschild, waar bovenaan een leeuw op staat. Die leeuw is voorbehouden voor de koningin, alleen wisten ze dat hier niet in British Columbia. De vlag van BC is ook een ondergaande zon. In het oorspronkelijk schild stond bovenaan de vlag van BC en onderaan die van Engeland, wat vrij ironisch is. De leuze uit die tijd was namelijk: “The sun never sets on the English Empire”. En wat deden de mensen uit BC? Juist ja, een ondergaande zon boven de Britse vlag plaatsen.

We krijgen ook nog een woordje uitleg over de kano in het midden van de zaal. Eén van de MLA’s (afgevaardigden die hier zetelen) vond deze boomstam ooit in het bos. Het leek op een half afgewerkte kano. Via koolstofdatering kwamen ze tot de conclusie dat de boom zo’n 500 jaar geleden al half was uitgehold, maar dat ze er dan om één of andere reden mee gestopt zijn. De MLA heeft dan maar de kano afgewerkt, en geschonken aan de staat British Columbia.

Daarna gaan we naar de zaal boven ons, die we al deels konden zien, omdat er een groot gat in het midden zit. Daar staan we aan de hoofdingang van het gebouw (je weet wel, die ingang aan de trappen waar wij niet op mochten). Maria vertelt ons dat deze deur enkel gebruikt wordt door staatshoofden, belangrijke chiefs van de stammen en door de koningin herself. In other words, door belangrijke personen. Begrijpen jullie nu waarom ik het niet begrijp dat we deze ingang niet mogen gebruiken?

Verder zien we ook nog de raadszaal, die vergelijkbaar is met het Engelse lagerhuis. Een hogerhuis hebben ze hier niet in BC, dat is enkel voorbehouden voor Montréal. We krijgen ook nog uitleg over de glas-in-loodramen. Het ene is geplaatst voor het 50-jarig regeren van Queen Elizabeth II (of kortom “The Queen”), het andere is geplaatst voor het 50-jarig regeren van Queen Victoria. We krijgen opnieuw een pak uitleg over de ramen, van de welbespraakte Maria, die dit blijkbaar doet als vakantiejob. Chapeau voor Maria, want dit was echt meer dan in orde!

Na de rondleiding blijven we nog eventjes hangen bij de government building, want 10 minuutjes na de rondleiding start een kleine toneelstukje met twee belangrijke figuren uit de beginperiode van Victoria. Ze vertellen ons nog eens de geschiedenis van Victoria, maar dit keer iets poëtischer en met meer interactie van het publiek. Heel leuk om eens te zien!

Daarna is het tijd om de politiek achter ons te laten en een middagmaal te gaan zoeken. Gisteren hadden we op onze wandeling de Old Spaghetti Factory gezien. Nu, wij zijn grote fans van de Italiaanse keuken, dus dat kunnen we toch niet aan ons laten voorbijgaan zeker? We krijgen een grote kaart voorgeschoteld met al onze favorieten. De prijzen vallen enorm goed mee, zeker als je bedenkt dat er ook nog eens een voorgerecht en een ijsje inbegrepen zit. Als je binnenkomt, krijg je ook nog een vers broodje, waar je gemakkelijk 12 sneden van kan snijden, met lookboter en gewone boter bij. Wat een service!

Magalie en Tom kiezen voor een slaatje als voorgerecht, terwijl ik resoluut voor de clam chowder ga! Schot in de roos! Als ook blijkt dat zowel ons hoofdgerecht als het ijsje in de smaak vallen, besluiten we meteen om ook vanavond hier te komen eten. De prijzen vallen zo goed mee en de kaart is uitgebreid genoeg om hier nog wel een paar keer te komen eten. Daar zeggen wij geen nee tegen!

Na onze middagpauze is het dan weer tijd om er volop in te vliegen. Na de politiek is nu cultuur aan de beurt. We gaan het Royal British Columbia Museum bezoeken. Daar krijgen we van alles een beetje voorgeschoteld. Als eerste komt een volledige verdieping over het klimaat aan bod. Van de ijstijden tot vandaag, we zien er alles. We hebben de indruk dat ze vooral inzetten op bewustmaking, which is a good thing. De effecten van de opwarming van de aarde zijn over heel Canada zichtbaar, maar hier in British Columbia hebben ze er toch heel wat last mee. Zo een bewustmaking is dus niet het slechtste plan! We krijgen naast het klimaat ook heel wat info over de fauna en flora van de regio. Lees: selfie met een mammoet, check!

Na het klimaat is het dan tijd voor de eerste mensen (de tentoonstelling over Egypte slaan we over, dat kunnen we ook in België zien). Eerst komt de taal van de First Nations aan bod. Via enkele filmpjes en luisterfragmenten leren we wat meer over hoe verscheiden en complex de talen van elke stam hier in de buurt zijn. We hebben ook wat woordjes geleerd, maar die zijn we even snel vergeten als we ze geleerd hebben. Het enige wat ik heb onthouden is Yaú, uitgesproken als yow, wat hallo betekent. Je kan zien waarom ik die dus heb onthouden.

Daarna leren we iets meer over de levensstijl van de First Nations. We zien een klassieke ondergrondse hut, waar sommige stammen nog steeds in leven. Het is een cirkel, met in het midden van een kamer een ladder naar boven. Veel plaats is er niet, maar het leven speelt zich dan ook vooral buiten de hutten af. Daarnaast zien we ook enkele vistechnieken, maskers, totempalen, … Het is echt een enorm interessante tentoonstelling, waar we veel hebben bijgeleerd over de oorspronkelijke bewoners van British Columbia.

Als laatste bezoeken we in blitztempo het deeltje over de gold rush. Niet lang nadat de eerste kolonisten hier toekwamen, werd er een grote hoeveelheid aan goud gevonden in de regio. Mensen van heinde en ver kwamen hier hun geluk zoeken. Of ze dat hebben gevonden… Wel, een deel toch. Een ander deel moest gedesillusioneerd terugkeren naar huis. Als we ongeveer halverwege zijn, wordt er omgeroepen dat het museum gaat sluiten. Spijtig. Nog snel wat foto’s in het naar buiten gaan om dan vaarwel te zeggen tegen het RBCM.

Ondertussen roept het park ons ook al. Welk park? Wel, het Beacon Hill Park. Daar staat een heuvel (hill) met een vlag op (beacon). De rest van het park blijkt ook niet mis te zijn. We gaan eerst eventjes naar de heuveltjes in het park om daar wat te chillen, iets te drinken en gewoon te genieten van de rust.

Daarna wandelen we wat door het parkje, waar de reigers en de eenden voor de nodige parksfeer zorgen. De paadjes langs alle vijvertjes zorgen er ook voor dat we een beetje het “Park van Zelzate”-gevoel krijgen, maar dan zonder de geur van ’t Teerkot. Ook hier blijven we gewoon eventjes zitten om te genieten van de rust, de stilte en het uitzicht.

Uiteindelijk besluiten we dat het tijd is om “actiever” te worden, en op zoek te gaan naar Mile Zero. Dat is het begin van de Trans Canada Highway, die van helemaal in het Westen van Canada tot helemaal in het Oosten loopt, een beetje zoals de Route 66 in Amerika. Mile Zero is te vinden in de buurt van dit park, dus onze zoektocht begint… en eindigt al bijna even snel, want de locatie van Mile Zero blijkt geen geheim te zijn. Dat hebben we dan ook weer gezien.

Aan Mile Zero gaan we ook eventjes de trappen af richting het strand om, wat dacht je nu zelf, te genieten van het uitzicht. Aan de andere kant van de oceaan hebben we uitzicht op de prachtige bergen van Tahoma, Amerika. We zitten dus letterlijk op het randje van Canada hier. Met de klotsende zee onder ons en uitzicht op de bergen kunnen we dus opnieuw genieten. Wat een zalige namiddag toch!

Uiteindelijk gaan we ook nog eens tot aan de Beacon Hill, want ja, dat is wel het hoogtepunt (ebjem?) van dit park. Aan de beacon vinden we exact wat we verwacht hadden. Een heuvel en een vlag. Net daarvoor is er een parking, waar je, op z’n Hollywoods, kan parkeren met uizicht op het water en de bergen. Bij zonsondergang moet dat hier volgens ons fantastisch zijn. Helaas, daar kunnen wij niet op wachten. Wij hebben namelijk nog een date met een spaghettifabriek.

We slenteren dus terug door het park, genieten van de sfeer en komen uiteindelijk opnieuw uit bij de Old Spaghetti Factory. Daar staat een hele rij te wachten, dus we bezoeken snel nog eens het Empress Hotel om dan terug te keren naar hier. Gelukkig hebben we een andere serveuse dan vanmiddag, want anders zouden we echt als freaks lijken. Then again, wie zou het ons kwalijk nemen, het is Italiaans! We kiezne dit keer allemaal voor een minestrone als voorgerecht. De pasta’s en het ijsje vallen even veel in de smaak als vanmiddag en als kers op de taart ontdekken we dat ze ook een Old Spaghetti Factory hebben in de meerderheid van onze locaties waar wij nog naartoe gaan. Groot feest dus!

Op het moment dat we buitenkomen uit het restaurant, is de zon al goed aan het zakken en is het bijna donker. Perfect, want de reden waarom we zo lang in het centrum blijven, is om de haven en de government buildings in al hun glorie te zien. Die worden ’s avonds en ’s nachts verlicht met een heleboel lampjes en dat schijnt echt de moeite te zijn. Ondertussen kunnen we bevestigen: het is echt de moeite! Overdag zit de sfeer al goed, maar ’s avonds, met die lichtjes, is het nog net dat tikkeltje gezelliger.

Na de mandatory photoshoot, en heel wat muggenbeten later, vinden we het een mooi uurtje om terug te keren richting ons hotel. We lopen een laatste keer Government Street af, om bij de Metro Inn uit te komen. We vinden dat we vandaag ook een Game of Thrones’tje hebben verdiend, dus daar kijken we nog snel naar, om ons daarna klaar te maken voor ons schoonheidsslaapje.

Tot morgen!

Magalie, Tom en Michiel

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.