Na lang aftellen is het dan eindelijk weer zo ver: onze volgende trip staat voor de deur. Dit keer gaan we naar Canada voor zo’n 25 dagen. We vertrekken in Vancouver en zullen dan een auto huren en zo richting Vancouver Island, Whistler, Clearwater, Jasper, Banff en Calgary trekken. Maar voor we dat kunnen doen, moeten we natuurlijk eerst in Canada geraken.

Dat start allemaal met het vertrek naar de luchthaven. Om 7u is Peter, de papa van Magalie, op post om Tom op te halen en daarna mezelf. Hij heeft een auto van het werk kunnen bemachtigen zodat we allemaal in één auto passen. Lekker gemakkelijk. Uiteindelijk geraakt alle bagage, met ons erbij, in de auto, al is het een puzzelwerkje geworden. Moest dat niet gelukt zijn, dan hadden we nog onze grote auto als backup, maar dat was dus niet nodig.

Iets na half acht zijn we dan helemaal klaar om te vertrekken. Magalie neemt nog snel afscheid van haar meme en dan gaan we de baan op met als bestemming Schiphol. Terwijl de drie op de achterbank zich zo goed mogelijk proberen wakker te houden (bij de ene lukt dat al wat beter dan bij de andere), brengt Peter ons vlotjes tot op onze eerste bestemming. Enkel de laatste 300m is er een beetje file, maar daar zijn we snel door.

Om kwart voor tien staan we op de luchthaven, gepakt en gezakt, en klaar om aan onze reis te beginnen. We proberen in te checken aan een self check-in, maar dat lukt niet omdat onze luchtvaartmaatschappij niet in de lijst staat. We lopen dus door naar de check-in waar we ook onze bagage moeten afgeven. Na een kleine 10 minuutjes aanschuiven mogen we al onze bagage op de band zetten. Het is een zalig gevoel om te weten dat je nu bijna kan gaan genieten van iets waar je zo lang naar uitgekeken hebt.

Terwijl de bagage de band oprolt, houden Peter en Brigitte de wacht over onze handbagage met een koffietje in de hand. We moeten nog snel een label aan onze handbagage laten hangen en dan zijn we er klaar voor: de douane wacht al op ons. We blijven nog eventjes rondhangen buiten de passengers-only zone, want afscheid nemen is soms moeilijk, maar als we naar Canada willen, zullen we het toch moeten doen. Magalie geeft nog een dikke knuffel en kus aan haar ouders. We zwaaien nog eens terwijl we naar de douane lopen en dan is het just the three of us, voor de komende 25 dagen! Er zijn slechtere dingen in de wereld.

We moeten eventjes aanschuiven om onze bagage te laten controleren, maar al bij al zijn we er op een kwartiertje door, zonder problemen. Ik word zelfs niet eens aan kant gezet. They’re losing their touch. Maar ik geef er niet om, hoe vlotter het loopt, hoe liever ik het heb. En vlotjes loopt het zeker. Ook de immigratie laat ons zonder problemen door en voor we het goed en wel beseffen, zitten we aan gate F6 te wachten om te boarden.

Magalie haalt nog snel een drankje en een hapje, want het is al geleden van de middag ervoor dat ze nog iets gegeten heeft. Daarna doen we allemaal een snelle pitstop en niet veel later mogen we boarden. So far, so good! Ook het boarden verloopt vlekkeloos, het taxiën naar de startbaan, het opstijgen, … Ik denk niet dat we ooit al zo’n vlotte vertrekdag hebben gehad. We zijn klaar voor die 10 uurtjes vliegen richting Vancouver. Bring it on!

Eens we in de lucht zijn, is het natuurlijk tijd om het in-flight aanbod van films te ontdekken. Er is een zo’n groot aanbod aan films dat ik al blij ben dat we ook terug vliegen met Air Transat, want ik ga nooit alle films kunnen bekijken die ik wil bekijken. Ik heb uiteindelijk Jumanji, Justice League en Murder on the Orient Express gezien, terwijl Magalie dan weer koos voor Goodbye Mr. Robinson, Ferdinand en The Greatest Showman. Tom had dan weer zin in Star Wars: The Last Jedi. Kortom, er was genoeg keuze voor iedereen.

Over genoeg voor iedereen gesproken, ook het aanbod (en de frequentie) aan drankjes was helemaal in orde. Air Transat is blijkbaar de beste Noord-Amerikaanse luchtvaartmaatschappij en dat is er aan te merken ook. Nog nooit hebben we zo vaak drankjes aangeboden gekregen. Het enige wat een beetje tegenviel was het eten. Wij zaten helemaal achteraan in het vliegtuig, dus we konden niet meer kiezen voor de pasta, maar kregen in de plaats kip met rijst en quinoa. Spijtig, want de penne zag er echt wel lekker uit. Gelukkig hebben ze het later goedgemaakt door een pizza roll aan te bieden, die er uiteraard vlotjes in ging. Dus, als je ooit de kans hebt om met Air Transat te vliegen, zeker doen. Wij waren tevreden!

Goed, na zo’n 10 uur op het vliegtuig, die trouwens voorbij gevlogen zijn, staan we veilig op de grond in Canada. Wel, ik zeg wel Canada, maar daar zijn we officieel nog niet. We moeten nog door de douane, en met mijn geschiedenis kan dat nog eens lastig worden. Voor zij die het niet weten: ik heb anderhalve maand geprobeerd om mijn papierwerk voor Canada in orde te brengen. Ze wilden mij niet toelaten omdat ik in contact was geweest met iemand die TBC had. Ook al was ik getest en was die test negatief, toch maakten ze van alles een probleem, zelfs van mijn gewicht. Want ja, stel dat ik iemand besmet met een té hoge BMI. Nu ja, ik ben uiteindelijk toch toegelaten, maar ik had wel de boodschap gekregen dat ik gevlagd stond en dat ze mijn gegevens bijhielden. Spannend moment dus, hier aan de douane. Uiteindelijk bleek het allemaal geen probleem te zijn en hebben ze geen twee keer omgekeken naar mij. “Is this your first time here? – Yes. – Enjoy your stay.” was voldoende om Canada binnen te mogen.

Nu is het dus officieel: we zijn in Canada en nu kan het avontuur echt beginnen. First order of business: bagage gaan claimen. Het ophalen verloopt enorm vlot en al snel hebben we allemaal onze bagage. Next order of business: geld wisselen en onze route naar ons hotel uitvogelen. We gaan naar de informatiebalie en krijgen te horen dat we gemakkelijk de skytrain kunnen nemen tot op zo’n 300m van ons hotel/appartement. Perfect dus! We wisselen nog snel ons geld en nemen dan de trein richting stadscentrum, halte Yaletown.

Ik heb al de hele tijd gestoeft over hoe vlot het verloopt vandaag, toch? Wel, vanaf hier is het dus een ander verhaal. Net als we van de trein stappen krijg ik telefoon van booking.com. De eigenares van het appartement dat we afhuren probeert ons te bereiken, maar krijgt ons niet te pakken. Booking schakelt mij door naar de eigenares en zij vertelt ons dat ons appartement in downtown Vancouver niet beschikbaar is. We moeten terug naar Aberdeen en kunnen daar de sleutel ophalen voor een appartement in een fantastische buurt in Richmond. Het enige wat we nog extra moeten doen is een auto huren, makkelijk toch?

Nu, je moet weten dat wij hotels in Richmond hebben opgezocht en dat we deze konden krijgen voor de helft van de prijs. Wij hebben ervoor gekozen om meer geld uit te geven, zodat we in downtown Vancouver konden verblijven. Op die manier was alles binnen wandelafstand en hadden we dus geen auto nodig. Ik overleg eventjes met Magalie en Tom, waar we beslissen dat we niet gaan ingaan op dat voorstel, tenzij ze ons een serieuze korting kunnen aanbieden om ons vervoer te betalen (en vooral, de verloren tijd, want van Richmond naar Vancouver ben je toch al snel een half uur onderweg, met wachttijden ingecalculeerd).

We bellen terug naar het nummer dat we doorkregen en krijgen een medewerkster aan de lijn. We leggen haar de situatie uit en geven haar dus mee dat we ofwel in Downtown Vancouver willen verblijven, ofwel een grote korting willen krijgen. De medewerkster is op dat moment niet op het bureau, dus ze vraagt of ze ons 20 minuutjes later mag terugbellen. Zo gezegd, zo gedaan.

Niet veel later krijg ik een telefoon terug met de melding dat de eigenares geen tegemoetkoming wil doen. We moeten de volle pot betalen (terwijl we in Richmond dus perfect voor de helft van de prijs konden verblijven) en krijgen ook geen tegemoetkoming voor onze extra kosten voor het vervoer. Contractbreuk, vinden wij, dus we vertellen haar dat we niet gaan ingaan op het voorstel en dat we contact zullen opnemen met Booking. Ik moet wel zeggen, ik verwijt de medewerkster niks, want zij vertelde ons dat ze volledig aan onze kant stond, maar dat het allemaal buiten haar vermogen lag om in te grijpen. Ze raadde ons zelfs aan om Booking te contacteren en vertelde ons dat die heel snel zijn in het vinden van nieuwe accommodaties in de buurt en dat ze alles snel oplossen. Iets zegt ons dus dat ze het wel al eens eerder had meegemaakt.

Ik bel naar het nummer van Booking en krijg te horen dat de wachttijd langer is dan 10 minuten. We besluiten om ons bovengronds te begeven, want op dit moment staan we nog altijd ondergronds, waar de trein ons heeft afgezet. Als we boven komen, zien we een prachtig kunstwerk met kleurrijke paraplu’s, die over een pleintje hangen. Tijd voor een fotoshoot dus, of wat had je gedacht? Ik blijf ondertussen aan de telefoon, wachtend op een medewerker van Booking die me kan helpen om alles op te lossen.

Net als Tom en Magalie klaar zijn met de shoot, word ik doorgeschakeld naar Johny. Ik leg de volledige situatie uit en Johny, de fantastische peer die hij zal blijken te zijn, stelt ons meteen gerust: we zijn volledig in ons recht en dit is inderdaad contractbreuk. Johny vertelt me dat hij contact zal opnemen met de eigenares, maar dat hij ook eens op zoek zal gaan naar hotels in downtown om ons eventueel naar te verhuizen. Elke meerkost die daarbij komt kijken zal natuurlijk verhaald worden op onze lieve eigenares. Johny gaat aan het werk en zal me binnen een half uurtje terugbellen. Oef, dat is al een goed begin!

Ondertussen doen we de fotoshoot (of toch een deel ervan), nog eens opnieuw, want het blijkt dat Tom minder getraind is in het nemen van “springfoto’s” dan ik. Klik, klik, klik, done! Na zo’n paar jaar samen reizen met Magalie leer je dat snel hoor, zo’n foto’s maken. Daarna zoeken we een plekje om iets te drinken, want we zijn ondertussen toch al zo’n 2.5u op Canadese bodem en we hebben nog niet veel gedaan. We komen uit bij de Yaletown Brewing Company, een gezellige bar met al even gezellig personeel. Net als ik neerzit, belt Johny opnieuw.

Johny vertelt me dat hij een hotel heeft gevonden, maar dat de meerkost al snel een 1600 euro extra zal zijn. Nu, heel eerlijk, na het gebrek aan flexibiliteit bij de eigenares maakt me dat weinig uit. Als ze niks wil toegeven en ons nergens kan onderbrengen, dan moeten we dat maar zo oplossen. Ik had ondertussen ook al een mailtje gekregen van de eigenares dat ze plots toch plaats had voor ons Downtown. Johny had haar een mailtje gestuurd dat zij voor alle extra kosten zou opdraaien, met de cijfers bij. Johny vertelt ons dus dat we alles verder kunnen afhandelen met de eigenares en dat hij het hotel niet zal boeken.

Ik probeer de eigenares of de medewerkster op te bellen, maar geen van hen beantwoordt de telefoon. Een mailtje terugsturen dan maar, met de vraag naar een adres en waar we de sleutel mogen ophalen. Johny vertelde ons dat ze een half uur had om ons te huisvesten, en dat we anders maar eens moeten terugbellen.

Ondertussen beslissen we dat het zo gezellig is in de Brewing Company, dat we hier ook iets gaan eten (en maandag naar de match van de Rode Duivels komen kijken, die ze hier zullen uitzenden). Het is nu al zo’n 45 minuten nadat we Johny aan de lijn hadden, maar van de eigenares is er nog steeds geen spoor, nadat ik haar verschillende keren heb proberen bellen op beide telefoonnummers die ik heb en nadat ik haar heb proberen contacteren via mail. Dus, het is tijd om Johny nog eens in te schakelen. Ik bel opnieuw naar Booking, maar Johny is niet beschikbaar. Sarah daarentegen wel. Sarah leest ons dossier door en besluit dat het genoeg is geweest. Ze vraagt of ze eventjes mag zoeken naar alternatieve oplossingen en ze zal binnen een kwartiertje terugbellen. Net genoeg tijd om mijn pulled pork sandwich, die ondertussen is toegekomen, naar binnen te spelen.

Sarah doet er uiteindelijk iets langer over, maar ze belt na 40. Minuutjes toch terug met de boodschap dat we in het Hyatt Regency hotel mogen slapen de komende vier nachten. Dat is een 5-sterrenhotel dat nog centraler is gelegen dan waar we eerst zaten. Dus, na alle telefoontjes komt er toch nog iets positief uit: we krijgen een mooie upgrade! Daarnaast vertelt ze ons dat we ook de factuur van de taxi en de factuur van de telefoon mogen inbrengen en dat ze die kosten zullen doorrekenen naar onze originele verhuurder. Again, we vinden het spijtig dat het zo moet, maar als je eerst niks wil toegeven en daarna van de wereldbol verdwijnt, dan moet het maar zo.

Niet lang na het telefoontje komt de taxi ons ophalen en brengt hij ons naar het hotel. De valet komt de deur openen en hij vraagt of we hulp nodig hebben met de bagage. Wat een verschil met onze normale hotels. We laden uiteindelijk zelf onze bagage uit en checken in. We moeten het hotel eerst zelf betalen, maar daarna krijgen we wel een refund van Booking, dus alles is geregeld.

Niet veel later zitten we op één van de meest luxueuze kamers waar we al geweest zijn (toegegeven, we hebben al luxueuzer geslapen, maar toch). De badjassen wachten ons al op. We moeten eerst eventjes bekomen van onze dag en genieten van de upgrade die we uiteindelijk kregen. Een wauw hier en een wow daar hoort er natuurlijk allemaal bij! Als we uit het raam kijken, van op onze 15^e verdieping, zien we ook dat er een zwembad is. Een snel telefoontje naar de balie leert ons dat het zwembad open is tot 10u ’s avonds. Aangezien het al 8u is, en we allemaal toch een lange dag hebben gehad, lijkt dat ons de ideale afsluiter van de dag.

Dus, niet veel later begeven we ons in onze zwemkledij, op onze flip-flops en met onze badjas aan naar het zwembad, waar we een frisse (heel frisse) duik nemen. Magalie en Tom trekken wat baantjes terwijl ik vooral goed ben in ronddrijven en de warmtestralen (van de jets, niet van iets anders) op te zoeken. Uiteindelijk belanden we nog eventjes in de hot tub. Tom besluit dat het zijn beurt is om wat rond te dobberen. Iets na negen is het voor ons allemaal dan wel genoeg geweest, waarna we terug naar onze kamer slenteren. We frissen ons nog even op als we in de kamer toekomen en dan kiezen we ervoor om, na een lange dag, toch maar vroeg in ons bedje te kruipen. Het plan om nog een aflevering te kijken van 13 reasons why moeten we laten varen, want geen van ons zou de aflevering uitkijken. Plus, morgen is het hier Canada Day, de nationale feestdag, dus dan moeten we goed uitgerust zijn, zodat we mee kunnen feesten met de locals!

See you soon, amigos!

Michiel, Magalie & Tom

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.