Na maanden van plannen was het dan éindelijk zo ver; vandaag stond het Disneyland Resort in Anaheim op onze agenda! Joepie!!! Zoals de meeste onder jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik een grote Disney fan. Het spreekt dan ook voor zich dat ik een bezoekje aan het allereerste, originele Disneyland park niet kon laten liggen tijdens onze California Roadtrip. Gelukkig is Michiel ook fan, en kent hij mij ondertussen ook al goed genoeg om te weten dat dit heel belangrijk voor mij was! Dit deel van onze reis was dan ook zowat het eerste dat gepland werd. Uiteindelijk beslisten we om 3 dagen in het park te vertoeven (Kleine head´s up; dat betekent dus dat de volgende 3 posts ook over The Happiest Place On Earth zullen gaan!) en de parkhopper-optie aan onze tickets toe te voegen. Voor de leken onder jullie (verstaanbaar, niet iedereen kan zo’n Disneyliefhebber zijn); dit betekent dat we op één dag verschillende parken kunnen bezoeken. Dat is vooral handig als één park vroeger dicht gaat dan het andere, of als je tussendoor verschillende attracties wil doen die in meerdere parken verspreid liggen. Dit lijkt mij wel voldoende achtergrond info, de rest van de uitleg krijgen jullie later. Off we go!

Onze wekker ging vanochtend om kwart na 8. Snel de douche in, want vandaag wat het Disney-Day! We moesten natuurlijk eerst nog van San Diego naar Anaheim rijden, een rit van zo’n uurtje. Omdat we ondertussen al zodanig geroutineerd zijn in het verhuizen van hotels, konden we binnen een mum van tijd vertrekken. De rit ging vlot; Michiel deed een klein dutje (dit keer niét omdat hij ziek was, gelukkig!) en met de begeleiding van onze 5 favoriete songs (nuja, misschien iets meer, maar serieus; we staan hier altijd op Sirius XM One, dat is een radio die we via de satelliet kunnen ontvangen, en waar we dus ook in alle nationale parken konden naar luisteren, wat heel handig was).  Maar ze draaien precies wel heel dezelfde nummers. Ik kreeg al helemaal een déjà vu naar Florida ;)… Gelukkig zijn ze wel erg goed!) vloog de rit voorbij.

Oorspronkelijk hadden we gepland dat we eerst tot aan ons hotel zouden gaan, maar omdat het al relatief laat was (en ik stond te popelen om naar het park te gaan), besloten we om direct naar het Disneyland Resort te rijden. We reden al snel het domein op en kregen al de eerste versiering voor het Diamanten Jubileumfeest te zien; prachtig! Disneyland bestond in 2015 namelijk 60 jaar, en Disney viert zijn belangrijke verjaardagen altijd 2 jaar, dus konden wij nog meegenieten van de festiviteiten. We betaalden snel $18 aan de parking stalls (omdat het al redelijk laat in de ochtend was, was er niet zo veel volk) en konden dan gaan parkeren. We stonden op het Mickey niveau, in het Mickey & Friends gebouw. Wat ’n toeval ;). Ik trok snel even een foto van onze parkeerplaats, want geloof mij; niemand wil na een lange parkdag zijn auto niet meer terugvinden! Onze buurman vond dat precies wel een goed idee, want hij zei aan zijn vrouw dat hij dat ook ging doen, en nam prompt z’n telefoon. Leuk!

Toen we dan eindelijk het parkeergebouw uitwandelden, werden we automatisch tot aan de trams geleid. Deze trams rijden heel de dag tussen het parkeerterrein en Downtown Disney. Heel handig! Downtown Disney is trouwens een heel gezellige straat met winkels en restaurants. Er is zelfs een cinema! Hier kan je dus gerust ook een paar uurtjes vullen. Van hieruit is het trouwens ook zo’n 5 minuutjes wandelen tot aan de parken, maar eerst moet je voorbij de security. Na éindeloos aan te schuiven in de rij (hier was het wel druk), komen we aan bij de bag check en vertelt die Meneer doodleuk dat de selfiestick die in mijn handtas zit niet binnen mag. Huh? Nee, echt niet. Ik kan hem naar de wagen brengen, of doneren om te recycleren. Aangezien het een verjaardagscadeau was van Michiel en Tom koos ik ervoor om hem naar de auto te brengen. But I was not amused! Nu moet ik wel toegeven dat we bij het betalen van de parking een papiertje gekregen hadden dat selfiesticks verboden waren, maar ik was ervan uitgegaan dat het hier ging zoals in Parijs; je mag ze wel bij hebben, maar niet gebruiken. Niet dus…

Met zo’n uurtje vertraging stonden we dan éindelijk voorbij de security en konden we onze tickets gaan ophalen. Die zijn hier trouwens persoonlijk; je naam wordt op je meerdaags ticket geschreven en bij je eerste gebruik wordt je foto genomen. Zo kunnen ze zien of jij het weldegelijk bent die je kaart gebruikt. Slim systeem! Ik kreeg trouwens Minnie Mouse toebedeeld, en Michiel had Pluto; niet slecht!

Vandaag stond Disneyland California Adventure op onze planning. Weten jullie nog dat ik het had over verschillende parken? Wel, Disneyland Resort heeft er 2; het Disneyland Resort en Disneyland California Adventure. Disneyworld heeft er bijvoorbeeld 4, en dan nog 2 waterpretparken. Disneyland Parijs heeft er ook 2. Jullie beginnen dus waarschijnlijk wel te snappen waarom zo’n hopper zo handig is!

Er hangt altijd een heel toffe sfeer aan de parkingangen van Disney, vind ik, en dat was deze keer niet anders. Walt beschrijft Disneyland natuurlijk het mooist;

“To all who come to this happy place:
Welcome.
Disneyland is your land.
Here age relives fond memories of the past-
and here youth may savor the challenge and
promise of the future. Disneyland is dedicated to
the ideals, the dreams and the hard facts
that have created America- with the hope
that it will be a source of joy and
inspiration to all the world.” –Walt Disney

 

Het was ondertussen ongeveer kwart na 12, dus we konden niet wachten om eindelijk in actie te schieten. Naar pretpark-maatstaven was het namelijk best al laat. Maar het park was open tot 22u, dus we hadden tijd genoeg. We liepen van Buena Vista Street naar de Carthay Circle en besloten om daar eerst snel iets te eten, want daar hadden we vanochtend nog geen tijd voor gehad. Zo’n half uurtje later wandelden we buiten en zagen we Mickey staan voor een meet & greet. We sprongen in de rij en nog geen 5 minuutjes later had ik al een knuffel van Mickey gekregen. Wat een goede start!

Daarna wilden we eens checken of we nog naar de Frozen voorstelling van 2 uur konden, want we hadden nog zo’n 20 minuutjes en dat leek ons perfect. Amai, wat hadden we ons daaraan mispakt! Er was totààl geen plaats meer, en er werd ons verteld dat we best minstens 45 minuten op voorhand beginnen aan te schuiven. We zouden het nog eens proberen voor de voorstelling om kwart voor 4. Ondertussen liepen we verder en kwamen hier en daar een Photopass fotograaf tegen. Michiel legde het systeem gisteren al eens uit, maar in Disney werkt het veel uitgebreider. Er staan hier dus overal professionele fotografen verspreid om je foto te nemen. Ze geven je een plastic kaartje (type credit card) waar ze je foto opzetten. Datzelfde kaartje kan je heel de dag door bij alle photopassers gebruiken. Daarna kan je de foto’s bekijken en kiezen welke je wil kopen. Of je koopt het hele pakket voor $40 per dag. De photopassers trekken trouwens ook met plezier een foto met je eigen toestel, hoor ;)! We maakten er al direct goed gebruik van en ondertussen baanden  we ons een weg naar de grotere attracties.

Bovenaan op onze lijst stond de Twilight Zone Tower of Terror. De wachttijd stond op 65 minuten, maar er waren nog Fastpassen beschikbaar. Gelukkig! Voor degene onder jullie die het systeem niet zouden kennen; Disney heeft voor een paar grote attracties een systeem ontwikkelt waarbij je door het scannen van je entreeticket een kaartje krijgt met een terugkeeruur. Wanneer je op dat uur terugkomt (je krijgt telkens een half uur speling), mag je een deel van de rij overslaan. Zo proberen ze te zorgen voor kortere wachttijden. Het systeem is gratis, en werkt goed, dus het is zeker een aanrader. Met onze kaartjes op zak, wandelden we verder door A Bug’s Land & Cars Land richting Paradise Pier. Hier zagen we ook het prachtige reuzenrad voor het eerst. Eindelijk!

We brachten eerst een bezoekje aan Ariel in The Little Mermaid, Ariel’s Undersea Adventure. Bij deze attractie zit je in een schelp en doorloop je zo de taferelen van het verhaal. Door het gebruik van de blacklights waan je je al snel echt ‘under the sea’; prachtig gedaan! Het was ook de ideale verkoeling op zo’n warme dag.

Vervolgens trokken we naar Mickey’s Fun Wheel. Michiel was nog niet helemaal overtuigd of hij zou meegaan (een beetje hoogtevrees), maar besliste na een uurtje aanschuiven toch om het te proberen. Er zijn bij dit reuzenrad trouwens 2 types cabine: je hebt er zoals in een doorsnee reuzenrad bij ons, die hangen gewoon vast en draaien een groot rondje, maar je hebt er ook waarbij de cabine zelf nog eens aan een aparte rails hangt, en waar je dus constant heen en weer slingert. Ik ben ervan overtuigd dat dat heel leuk is, maar ook dat ik er enorme ‘motion sickness’ door zou krijgen, dus vonden we dat niet zo’n goed idee. De rustige versie was meer dan goed genoeg! We hadden een prachtig uitzicht over het park, en konden ondertussen een praatje maken met het gezin dat naast ons zat.

Daarna was het alweer tijd om opnieuw te proberen aanschuiven voor de Frozen musical. We waren ruim op tijd en waren nu al bij de laatsten die binnen konden; ongelooflijk hoe populair die musical wel niet is! We stonden zelfs zo ver achteraan dat we niet eens naast elkaar konden zitten in het theater. Dat was jammer, maar ook geen ramp. De show begon al gauw en we waren allebei compleet van onze sokken geblazen. Hij heeft 1 uur en 10 minuten geduurd en was compleet Broadway-waardig! Echt!

Na ons bezoekje aan Arendelle was het dan eindelijk tijd om in te checken in het Tower Hotel. Doordat we onze Fastpass hadden, konden we op 1,2,3 (nuja 😉 ) plaatsnemen in onze lift. Na een paar keer op en neer te gaan (vooral het neergaan in vrije val is nogal spectaculair), zat de ride er al weer op. In de gift shop botsten we nog op Joshua, een heel sympathieke castmember waar we graag een praatje mee maakten. We kregen van hem ook een Honorary Citizen of Disneyland pin cadeau. Ik geef het toe; ik was supertrots!! ☺

Omdat we graag zo veel mogelijk wilden doen vandaag, werd het stilletjesaan tijd om een plaatsje te zoeken voor de Pixar Play Parade. Als je vroeg genoeg bent, heb je nog een goede plaats vooraan langs de parade route, maar de kunst is natuurlijk om ook niet té vroeg te gaan en te veel tijd te verliezen op de attracties. We hadden geluk vandaag! We scoorden een mooi plaatsje, en na een 20-tal minuutjes kon de parade dan beginnen. De naam zegt het natuurlijk al, de Pixar characters passeren op straat en nodigen de kleinsten onder het publiek af en toe uit om mee te spelen. Wat een leuke en energieke parade! Ik kan al niet wachten om de parade in Magic Kingdom te zien!

Na zo’n tijdje in de warmte te staan, was het tijd voor wat verkoeling. We gingen langs bij Turtle talk with Crush. Tijdens het wachten maakten we een praatje met Emily, alweer zo’n lieve castmember. Maar toen de deuren open gingen begon het echte spektakel, natuurlijk. Crush zit achter een raam (lees, een videoscherm) en maakt een praatje met iedereen in de zaal. Dit is echt een topattractie! Geen idee hoe ze het doen (en ik hoef het ook niet echt te weten), maar dit is een schot in de roos! Crush is heel ad-rem en speelt in op alles wat gezegd wordt. Het feest was trouwens helemaal compleet toen ook Dory eens op bezoek kwam! Het leuke aan de wachtruimte is trouwens dat ze heel informatief is, dus je leert ook nog eens veel bij over het leven in de oceanen. Na Crush deden we de Monsters Inc. Ride, dankzij een ‘buddy fastpass’ die we gekregen hadden moesten we zelfs niet aanschuiven; it’s the little things! ;). Tijdens het passeren  dansten we (nuja, ik 😉 ) even mee tijdens  ‘Jammin’ on the backlot’ (een soort van danceparty waar je eventjes kan pauzeren van het rondcrossen in het park). Maar veel tijd om te blijven staan hadden we niet, want er stond nog veel op onze planning.

Michiel had als verrassing gepland dat we konden gaan dineren in Carthay Circle! Dat is zowat het chicste hotel van het hele park. Bij ons diner zat ook priority seating voor de 2e World Of Color show van de avond inbegrepen; wat een prachtig mooi cadeau!! ☺  Ik had voor de gelegenheid dan ook een kleedje in de rugzak gestoken, en dook snel de toiletten in om van outfit te veranderen. Michiel sprong ook in zijn hemd, en we waren er klaar voor. Nog snel even tijd om te kijken naar de ‘5 and Dime with Goofy’ band, die stonden live te spelen net voor de Carthay Circle; écht een goede band! Helemaal in de sfeer konden we dan eindelijke gaan dineren.

Eenmaal binnen in de Carthay Circle zou je zelfs niet meer weten dat je in een pretpark bent, het was een heel fancy restaurant. We werden een plaatsje in de bar aangewezen (in afwachting van onze tafel) en kozen elk een cocktail. Na een héérlijk driegangenmenu en een gezellig gesprekje met de buren (en een paar foto’s, natuurlijk 😉 ), stonden we alweer buiten. Goofy was er ook net, en laat dat nu net Michiel zijn favourite zijn, dus het sprak voor zich dat we snel gingen aanschuiven voor een foto! Daarna hadden we nog eventjes tijd om de sfeer op te snuiven, dus maakten we een wandelingetje. We gingen ook naar Lightning McQueen voor een meet & greet, maar hij moest net voor onze neus weg. Dan maar gewacht op Mater, wat ’n sympathieke towcar!

Het leukste aan onze World of Color reservatie was dat we niet op voorhand moesten gaan aanschuiven om de beste plaatsen te scoren. Om 10u mochten we onze sectie binnen. We waren dan ook de eerste. Er stonden zelfs bankjes! Natuurlijk werd ons wel gevraagd om er nog niet op te gaan zitten, als er mensen met een beperking zouden komen, kregen zij eerste keus. Maar van zodra de show begon en er nog niemand zat, mochten we ook plaatsnemen (eerlijk gezegd was ik daar wel blij om, want na zo’n dag was ik al eens blij om mijn enkel eventjes te laten rusten). Voordat de show begon, kon iedereen nog met een interactief spel op de gsm meespelen. Je moest verschillende kleurensequenties op het reuzenrad zo snel mogelijk volgen (het rad was in 4 kwadranten verdeeld, en de er lichtte telkens een ander kwadrant op). De snelste kreeg daarna 30 seconden controle over de belichting van het rad. Superleuk én heel goed gezien! Zo bleef iedereen geëntertaind terwijl ze aan het wachten waren op de show. Van zodra de show begon werd iedereen stil. De show is een totaalspektakel met licht, water, en geluid. Er worden projecties gemaakt van Neil Patrick Harris (een acteur die tevens ook een heel grote Disneyfan is) die een verhaal vertelt waarin Walt Disney, Disneyland, Mickey Mouse etc. aan bod komen. Ondertussen hoor je een prachtige soundtrack en zie je prachtige dansende fonteinen en een regenboog aan kleur. Een magische afsluiter van een prachtige dag!!

Na de show was het Disney California Adventure Park officieel gesloten, dus werd het tijd om ons naar de uitgang te begeven. Na een korte wandeling waren we al terug in Downtown Disney en natuurlijk wilden we nog even in de winkeltjes binnen springen. In World of Disney ontmoetten we Bill, een supersympathieke castmember die op al onze vragen kon antwoorden. Daarna werd het dan echt tijd om het resort te verlaten en richting parking te gaan. We moesten immers nog naar Orange County rijden. Dat klinkt heel fancy (The O.C. was dan ook één van mijn favoriete series vroeger), maar dat viel ons toch wat tegen. De rit op zich duurde zo’n half uurtje, dus dat was geen enkel probleem voor Beast. We hadden gekozen voor een Days Inn, en dat viel deze keer wel tegen. We hadden een redelijk ruime kamer, en de badkamer was ook in orde. Het enige dat jammer was, was dat we precies in een asbak stapten. Daarbovenop was de zetel ook nog eens echt vuil. Nu vind ik dat we echt niet de moeilijkste reizigers zijn, we zijn altijd heel snel tevreden, en ook vlug onder de indruk. Maar dit was echt niet leuk. Omdat we ook nog nooit in een smoking room terecht gekomen waren (en de kamer op plaatsen echt niet gekuist leek), en we ook al een beetje ervaring hebben met reizen, gingen we vriendelijk vragen aan de receptie of we misschien een andere kamer konden krijgen. Dat viel wel wat tegen. Er waren blijkbaar geen kamers meer vrij, en de manager vertelde ons ook dat we een smoking room hadden omdat we via een reisbureau geboekt hadden. Haar uitleg was dat die ons een duurdere kamer verkopen (in dit geval dus non-smoking), maar bij haar wel een smoking room aanvragen en het verschil in hun zak steken. Nu mag je mij best veel vertellen, maar daar was ik toch niet mee weg. We hebben ondertussen al een paar keer een reis geboekt via Jetair, en altijd waren die zeer goed in orde. Verder hebben we dat probleem ook in geen enkel ander hotel gehad. We waren er dus wel van overtuigd dat het probleem bij haar lag. Nuja, we zijn wel vriendelijk gebleven en hebben om eventuele andere oplossingen gevraagd. Ze beloofde om een extra luchtzuiveringssysteem in de kamer te zetten morgen, en om de kamer extra grondig te laten kuisen. Omdat we niet echt een andere optie hadden, en het al heel laat was en we morgen weer vroeg op moeten, en we altijd in het beste van de mens geloven, wilden we dat wel proberen. Nu zitten we dus terug op onze kamer en gaan we snel slapen.

Ik kijk al uit naar morgen!
Liefs,
M&M

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.