T-minus 16 weeks. Niet dat ik aan het aftellen ben, want ik amuseer mij hier best goed, maar de eerste week zit erop. En wat voor een week was dat ook?! Van Pier naar Pol vliegen, afspraken vastleggen, weinig concreet regelen, nieuwe afspraken vastleggen, opnieuw weinig concreet regelen, de eerste lessen volgen, … Het was een heel gedoe! Al goed dat we het weekend hadden om er eens van te bekomen. Jullie weten al hoe zaterdag voor ons was, maar op zondag was er toch opnieuw een avontuur vastgelegd. Het was tijd voor ons eerste echte bezoek aan het strand.

Vol goede moed gingen we op zondagochtend naar de winkel om wat “chill”-ekes, smirnoff en nog wat andere boodschappen (Sergio gaat koken voor ons vanavond). Terwijl ik vrolijk door de winkel huppelde, zag ik plots voor mij een prachtige verschijning. Een rek gevuld met Duvel, Chimay, Leffe, … Ik heb het in mijn vorige post al gezegd, maar ik ga het toch maar eens herhalen: “Life just got even better in Curaçao”. Snel een Duvelke of twee meepikken (eentje voor mij en eentje voor Sergio) en off we go. Stephanie moest werken vanmorgen, maar eens we terug zijn op de campus, is zij er ook klaar voor. Nu is het enkel nog wachten op Chelle, terwijl we snel nog iets gaan eten in de mensa (By the way, fuck rijst, seriously! Ik wil patatten en rap). Who the fuck is Chelle, you ask? Wel, via de facebookpagina van “Durf te vragen Curaçao” hadden we haar leren kennen. Chelle komt uit Nederland en loopt hier stage als international communications something (sorry, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven). Zij is sinds woensdag nieuw op het eiland en wil net als ons nieuwe mensen leren kennen. Bij gevolg nodigden we haar mee uit naar Kokomo Beach.

Rond half twee in de namiddag kwamen we toe aan het strand. Aan de poort hangt een bord “No drinks, no food”, met daarnaast een “bodyguard”. Lieselot steekt de kleine koelbox dan maar in haar giant handtas en legt er een handdoek over. Blijkbaar vind de bodyguard het niet raar dat Lieselot haar schouder bijna tot op de grond hangt onder het gewicht en we raken zonder problemen voorbij onze vriend. Dan is het eindelijk zo ver, onze eerste duik in Curaçao. Nog geen vijf minuten nadat we zijn aangekomen, lopen we Baywatch-gewijs naar het water toe (David Hasselhoff en Pamela Anderson waren er niets bij). Het water is kouder dan verwacht, maar dat kan mij op dat moment niets schelen… We zitten in de Caraïbische zee!!! Wat volgt is een achtermiddag vol fotoshoots, zwemmen, zonnen, verbranden, toch maar eens iets drinken op het terras en socializen met onze nieuwe friends. Rond een uur of half zes rijden we terug richting campus. Eenmaal daar aangekomen gaat Sergio koken voor ons, maar eerst wil hij nog even skypen met Wilmar, zijn vriend. Rond half acht is het eten uiteindelijk geserveerd, terwijl Edris voor een aperitief heeft gezorgd. Wat lekkere hapjes en een pasta chicken carbonara later zitten we helemaal vol. Tijdens het eten drinkt Sergio ook zijn eerste Duvel in zijn leven. Een openbaring zo blijkt, want een paar dagen later sta ik al opnieuw aan het rek in Esperamos. Ik kan hem geen ongelijk geven!

Op maandag is het weer “all hands on deck”. We gaan ons eerste bezoek aan het Kolegio Alejandro Paula (= KAP) brengen, onze stageschool. Desiree Manuel, de stagecoördinator van de UoC, had voorgesteld om met ons samen tot aan het KAP te rijden. We ontmoeten daar Tineke Knaap, de stagebegeleider op de school zelf. Tineke is een aangename vrouw die haar weg in het onderwijs duidelijk al kent. We overleggen eventjes met haar en niet veel later is er een voorlopig voorstel: 4 voormiddagen in de week op school zijn. Op dat moment denken we er niet veel over na, maar eens we terug op de campus zijn, beginnen we eens te rekenen. Vier voormiddagen van 4,5u is 18 uur op onze stageschool aanwezig zijn (waarvan een 3 à 4u lesgeven per week). Reken daar nog eens bij dat we gemakkelijk 2u onderweg zijn per dag en dat we elke week nog eens 10u les volgen, dan merk je wel dat ons schema bomvol zit. Daar bovenop komen dan ook nog eens twee weken stage in het NAAM en onze tentames, waarbij we in de voormiddag stage hebben en in de namiddag test. Dit lijkt ons toch wel heel veel en we bespreken het snel eens met Wim Kamps. Hij vindt het zelf ook veel (hij gebruikt zelfs het woord onhaalbaar) en stelt voor om de opties eens met Desi te bekijken, maar zij is het land uit tot volgende week woensdag. We’ll keep you posted on how things develop, maar één ding is zeker: als onze stage- en studiebelasting niet verandert, dan gaan we heel weinig van het eiland zien. En daarvoor betaal ik geen €700 extra om hier vijf weken langer te kunnen blijven, dat kan ik je wel al zeggen.

In de namiddag hebben we onze eerste les “History of the English Language”, wat een light-versie/kruising blijkt te zijn van Engels en Geschiedenis. De docent springt wel van de hak op de tak en is hier en daar op een klein historisch foutje te betrappen, maar al bij al is het een zeer interessante les. Hetzelfde geldt voor onze les op de volgende dag. Onze sympathieke Amerikaan Mr. Mann geeft ons ook Linguistics and Literature 3.3. Hij is wel wat bezorgd (en hij leek misschien wel een beetje boos) over het feit dat we nu pas invallen, met maar 3 weken meer voor de boeg. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het wel zal lukken om alles bij te benen. Een beetje extra werken (het lijkt wel een tendens te worden, met die stage) en we komen er wel.

’s Avonds is ons volgende avontuur al gepland. De studenten gaan hier vaak uit in “The Alley”, in Punda. Op dinsdag is er daar van 21u – 22u een Happy Hour: All you can drink voor maar 15fl- (€7,5). Dat moet je ons geen twee keer zeggen. Om kwart voor negen staan we al klaar met onze refill-beker aan de bar, te wachten tot het negen uur wordt. Waar blijven die cocktails? De muziek is volgens mij in het begin maar so-and-so, maar niet veel later vond ik dat de muziek wel beter werd (misschien zaten de Malibu Pineapple’s daar wel voor iets tussen). Het viel mij op dat de club vooral met Nederlanders gevuld was. Aan de ene kant was het aangenaam om eens wat Europeanen te zien, aan de andere kant was het spijtig dat het Nederlanders waren (sorry, ik moet mijn Belgische roots eer aandoen en toch een beetje lachen met Nederlanders). Geef mij voorlopig toch nog maar altijd onze Arubanen (Stephanie, Sergio en Edris komen allemaal van Aruba) van op de Campus! Rond 23u waren we al terug. Hier op Curaçao gaan ze blijkbaar niet lang uit, maar het was toch gezellig! Ik denk dat we nog wel een paar keer een danske gaan placeren in The Alley.

De rest van mijn week werd vooral gevuld met lessen volgen, taakjes maken, wat photoshoppen langs links en rechts en nog wat meer lessen volgen. Dit weekend staan voorlopig Suikertuin en Mambo Beach op de planning, maar dat is nog niet helemaal zeker, we zien wel. Het zal wel stil worden op de Campus, want iedereen trekt naar Aruba om daar carnaval te gaan vieren. Het zal raar doen, zo helemaal alleen op de Campus zitten. Het enige positieve daaraan is misschien dat ik eens op tijd ga kunnen slapen, want het is vaak al na middernacht voor ik richting dromenland ga, maar voor 7u voor ik dromenland Curaçao opnieuw zie. Het zijn heel korte nachtjes dus!

Zo, dat was het dan alweer voor deze post! Als laatste wil ik nog eventjes zeggen dat als je wil skypen, je mij maar eens een berichtje op facebook moet sturen (of op deze blog). Meestal heb ik in de week rond 18u Belgische tijd wel een gaatje vrij om te skypen (of om 1u ook, maar dan liggen normale mensen in hun bed). Te e siguiente, amigunan!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.