Vandaag ging de wekker dus om 6 uur. Michiel besloot om mee op te staan. Al snel zaten we op ons terras geïnstalleerd (ah ja, wat is anders het nut om een terras met zo’n prachtig uitzicht te hebben?). Ik had er gisteravond even over getwijfeld om toch naar het groot uitkijkterras te gaan (ook wel bekend als ‘John Wayne Lookout’, maar besliste toch om op mijn eigen terrasje te blijven. We hadden een prachtig zicht op de zonsopgang, dit hotel was z’n geld meer dan waard! Plots was er wel iemand die het nodig vond om ergens te gaan zitten waar dat officieel niet mocht, en die plaatste zich knal in ons gezichtsveld en werd zo een silhouet tegen de zon. Dat was minder… Ik begrijp gerust dat die dat een perfecte locatie vond om van de zonsopgang te genieten, maar dat zijn de daarvoor voorziene plaatsen ook. En dat hij snel een foto zou willen nemen, tot daar aan toe. Maar hij bleef echt zitten tot het spektakel bijna gedaan was, en dat was toch wel een beetje jammer… Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen en genoten met volle teugen. Met Michiel ging het trouwens ook best goed! Om half 7 kreeg hij dan zijn pilletje en tegen 10 voor 7 kropen we nog even onder de wol (nuja, lakens dus).

Mijn wekker liep opnieuw af om 9 uur, en ik merkte al direct dat het niet goed zat. Michiel zat er weer miserabel bij en hij had net weer eens moeten overgeven. Oh nee, back to square 1 dus. Het was dus ook uitgesloten dat we onze self-drive door Monument Valley nog gingen kunnen doen. Het leek me dan ook best om maar direct naar onze volgende bestemming te rijden; de Grand Canyon! Vooral omdat het toch ook om een rit van 3 uur ging, en het er niet naar uit zag dat die aangenaam zou worden… Ik liet Michiel nog even terug in bed kruipen, vertelde hem om daarna een bad te nemen (‘k weet niet of ik het hier al gezegd had, maar dat helpt om te hydrateren, volgens Nurse Linda), ik ging nog snel eens langs de souvenirshop, trok nog gauw wat foto’s van de omgeving, kocht Powerade voor Michiel en laadde daarna de auto in. Om 10 voor 11 checkte ik uit, en kroop Michiel in de auto met zijn bassin. Het ging alweer een beetje beter. Voorlopig dus.

Tijdens het wegrijden was er hier en daar toch nog tijd om snel eens te stoppen bij de Navajo-kraampjes aan de kant van de weg. Michiel bleef meestal in de airco. Er staan kraampjes verspreid over zowat het hele traject tussen Monument Valley en de Grand Canyon, dus je komt er sowieso wel eentje tegen. Ongeveer halverwege de rit moesten we tanken, en laat ons zeggen dat dat Michiel goed uitkwam. Voor de rest kan ik ook nog zeggen dat de rit zowat de meest ongemakkelijke van zijn hele leven moet geweest zijn, maar we zijn er wel geraakt ;)! Kort voordat we de Grand Canyon binnen reden, stopte ik nog aan een kraampje (geen nood, ik stopte in totaal maar 4x!), en ook deze keer had ik het er kort over dat Michiel zo ziek was. Overal hadden ze wel iets van tips, maar bij deze man kreeg ik te horen dat ik dan best Ghost Beads kocht. Nu hoor ik jullie al denken “Wat zijn in godsnaam Ghost Beads?”. Wel, dat zijn opgedroogde Juniper Berries (dus besjes van de Juniper boom). Ze worden vaak aan kleine Navajo kindjes gegeven om slechte geesten weg te houden van de plaats waar ze moeten slapen. Ze werken dus zoals een Dreamcatcher. Maar, en dit is het verschil, ze zijn eigenlijk ook vooral gemaakt om kwade geesten weg te houden bij reizigers en je dus te beschermen als je op reis bent. Dat klonk niet slecht. Er zaten ook nog kraaltjes tussen in verschillende kleuren die de werking zouden moeten versterken op verschillende vlakken. Ik twijfelde even, maar toen hij zijn prijs halveerde, ging ik toch overstag. Ik kon toch moeilijk weigeren als dat Michiel (en blijkbaar mezelf) zou kunnen helpen? 😀 Hij vertelde me er trouwens ook nog bij dat zijn voorvaderen vroeger een Juniper Berry in hun mond staken als ze moesten reizen, zodat hen niks kwaad zou overkomen. Interessant!

Met mijn nieuwe aanwinst aan mijn arm was het dan tijd om snel verder te trekken. Zo’n 40 minuutjes later konden we parkeren aan de Maswik Lodge, ons hotel voor de komende 2 nachten. Het ligt in de Grand Canyon Village, aan de South Rim. We hadden op voorhand speciaal voor dit hotel gekozen omdat de andere opties op zo’n 1.5 uur rijden van de Canyon lagen, enkele rit. En om per dag 3 uur extra in de auto te zitten, dat leek ons wat te gek. Wàt een goede beslissing, zo blijkt nu! We kregen een kamer toegewezen in blok 2 en kregen ondertussen ook te horen dat er geen airco op onze kamer was. O jee, dat beloofde! We reden gauw naar onze kamer en Michiel kroop direct in bed (hij nam zijn medicatie trouwens nog steeds op tijd!), ik haalde de koffers uit de auto en ging naar de lobby om het thuisfront een update door te geven. Oh ja, dat had ik nog niet vermeld; er was ook geen wifi op de kamer… Nuja, voor de rest zijn het wel hele mooie kamers in een prachtige omgeving, dus dat was een meevaller. Daarna ging ik nog eens bij Michiel langs, en beslisten we dat ik iets zou eten in de food court van ons hotel en dan de zonsondergang zou meepikken op Grandeur Point, dat was op zo’n 10 minuutjes van onze kamer, en ik zou in totaal zo’n 2 uurtjes weg zijn. Michiel kon dan rustig slapen zonder dat ik hem te veel zou storen.

Mijn dinner for 1 nam helemaal niet veel tijd in beslag, en ondertussen redde ik nog snel een boom ook. Niet slecht! (Ze zijn hier in alle nationale parken erg bezig met het behoud van de natuur, en je kon in de food court kiezen tussen een kartonnen of plastic beker, of voor een glas. En er stond bij dat je een boom redde als je een glas koos, vandaar 😉 ). Daarna was het tijd om in de auto te kruipen en richting Sunset te rijden. Ik had enorm goede informatie gekregen van Daniel, hij was degene die aan de infodesk stond en we hadden een leuk gesprekje nadat ik het thuisfront op de hoogte gebracht had. Hij had me trouwens dat specifieke punt als tip gegeven, omdat de vele andere (en meer geadverteerde) vaak heel druk zijn. Hij had me zelfs een kaartje gegeven waarop hij had aangeduid hoe ik moest rijden! Dat kon niet moeilijk zijn, toch!?

Dat was het gelukkig niet! In een mum van tijd kon ik parkeren aan het Yavapai Geology Museum. Ik had nog net een half uurtje tijd om daar eens rond te neuzen (je hebt er een fenomenaal zicht op de canyon, vanachter glas, én je kan nog eens enorm veel informatie over de vorming van de canyon lezen in het museum; leuk!

Ik moest nog zo’n kleine mile wandelen tot aan Grandeur Point, maar Daniel verzekerde me dat ik het zéker zou merken als ik er was. Ik deed dus mijn eerste stapjes op de South Rim Trail (klinkt een pak spectaculairder dan het was, hoor; het was precies een fietsbaantje, mooi geasfalteerd zelfs). Ik volgde trouwens het ‘trail of time’, daar kan je een miljoen jaar ‘aflopen’, zodat je je er toch een beetje een beeld van kan vormen hoe lang dat nu precies is; heel interessant! Onderweg kwam ik nog allerlei info tegen, een mooie meevaller. Ik zag al snel dat ik inderdaad aan het juiste punt moest zijn; een stuk platte rots waar iedereen met zijn neus richting Westen zat; check!

Omdat ik alleen was, kon ik nog een mooi plekje bemachtigen voor het spektakel. Ik had nog even tijd om alles in me op te nemen en een babbeltje te slaan met m’n buren. Maar van zodra de zon dichter bij de canyon kwam, waren alle ogen toch op haar gericht. Wat een prachtige zonsondergang, en het was een heel bijzondere ervaring om die zo op mijn eentje te beleven. Maar eerlijk is eerlijk; wat jammer dat Michiel er niet bij was! Dat had het sowieso nog veel beter gemaakt! De zonsondergang op zich nam maar enkele minuten in beslag, en daarna haastte ik me snel terug naar onze kamer.

Eenmaal aangekomen in ons hotel liep ik nog snel even naar de lobby om iedereen thuis op de hoogte te brengen van de verdere ontwikkelingen en haastte me toen naar de kamer. We wisselden de verhalen van onze avond snel uit (ik had iets meer te vertellen dan Michiel), en toen ging Michiel slapen. Ikzelf moest nog wat gewoon worden aan onze sauna en besloot dus verder te schrijven aan de blog.

Tegen half 11 ging ik snel slapen, want om half 1 stond de wekker alweer voor de volgende dosis medicatie. Ze bleek sinds half 7 toch weer wat aan te slaan, dus we hoopten dat het zo zou blijven.

Spannend vervolg snel te lezen op de blog!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.