Na een zalige nacht in de zachte bedjes van de Avalon Lodge, was het alweer tijd om te vertrekken (insert *aww*), want Yosemite ligt op ons te wachten. Spijtig dat we hier niet wat langer kunnen blijven, want Lake Tahoe is echt wel enorm mooi! Eerst nog snel het continental breakfast meepikken (klein continentje, dat wel) en dan de weg op! Vandaag mocht ik Beast proberen temmen! Het was namelijk de eerste keer dat ik met een automatic zou rijden. De reistijd naar Yosemite is ongeveer 5 uurtjes. Ik moet zeggen, dat rijden met een automatic gaat beter dan gedacht. Ik heb maar één keer vol op de rem gestaan, dus dat viel mee! Het enige wat ik echt moet afleren, is willen schakelen. Ik heb meer dan eens in neutral gelegen. Magalie heeft de toestemming gekregen om mij slaag te geven als ik wil schakelen, dus als ik in het ziekenhuis beland, jullie weten wie de dader was!

Na een rit door prachtige bergpassen met veel kronkels, komen we aan bij de Tioga Pass. Deze pass gaat van Noord naar Zuid door Yosemite en is enkel in de zomer open. Yosemite Valley ligt meer in het Zuiden, maar aangezien het Noorden dichterbij was voor ons, is dit de most scenic route om bij Yosemite Valley te raken. Na eventjes aan te schuiven aan de ingang, mogen we plots toch uitvoegen en de hele rij voorbijrijden. We hebben namelijk een National Park Pass. Voor $80 mag je dan in een hele hoop nationale parken binnen, in plaats van overal apart te betalen. Het bespaart je sowieso al veel geld, maar nu ook al tijd! Als je dus nationale parken wil doen, ga dan zeker zo’n pass halen!

Daar is het dan: Yosemite! Je wordt begroet door een prachtig uitzicht op een mix van bossen en bergen. We stoppen snel even aan het Tuolumne Visitor Center, waar we bijna in de verleiding kwamen om een wandelingetje te doen. Maar het is ondertussen al na de middag, dus het lijkt ons beter om verder te rijden, want de Valley is nog wel anderhalf uur weg (ja, Yosemite is zo groot). We springen dus terug de auto in en rijden verder richting onze eindbestemming. Onderweg komen we nog Tioga Lake tegen en we kunnen het niet laten van toch eventjes te stoppen. Zo’n prachtig meer, daar moeten we wel eventjes onze benen strekken. Een korte tussenstop en een uurtje later staan we dan eindelijk aan Yosemite Valley. Het is ondertussen al 14u, dus het is geen moment te vroeg, want we hebben hier een volgeboekte agenda en weinig tijd!

Eerste op de planning: Visitor Center bezoeken en kijken wat ze ons aanraden om op zo’n korte tijd te doen. We worden er niet veel wijzer uit, want alles wat ze ons zeggen, staat al op onze planning! We beginnen dan maar met een “hike” naar de Lower Yosemite Falls. Een echte hike kan je het niet noemen, want het is een aangelegd padje naar de voet van de falls. Maar, hike of niet, wat een prachtige waterval! En blijkbaar prijkt ze op nummer 5 qua hoogste watervallen in de wereld! Het verbaast ons ergens niet, want je kan de waterval al van ver weg zien! Daarna doen we nog een soortgelijke hike door de ??? meadows, waar je een prachtig uitzicht hebt op de half dome, een berg die de vorm heeft van een halve koepel. De Half Dome is blijkbaar ook de meest bekende berg van Yosemite, wat ons raar lijkt, want wij willen precies vooral El Capitan zien. We wandelen nog eventjes terug naar het visitor center, want daar begint het volgende stuk van onze pressed-for-time tour door Yosemite.

Het is ondertussen al half vijf en we zijn nog net op tijd om de E1 te nemen, een shuttledienst die ons naar El Capitan en Bridalveil Falls kan brengen. Helaas is het de voorlaatste shuttle, dus we moeten kiezen welke van de twee we willen zien. Doe ons dan maar El Capitan. We stappen af aan de voet van de berg (of toch bijna) en wandelen een tiental minuutjes weg van de berg, zodat we hem mooi in beeld kunnen krijgen. Maar de iconische fotolocatie, die vinden we precies toch niet, zelfs niet met de beste wil van de wereld. We nemen dus enkel foto’s van beneden en gaan dan op ons gemakje terug naar de busstop. Daar nemen we de laatste bus terug met Kevin the bus driver, die overduidelijk veel plezier had in zijn laatste ritje van de dag. Zo vertelde hij ons dat het beklimmen van El Capitan voor een normaal persoon (maar wel een ervaren klimmer) 3 tot 5 dagen duurt, maar dat het huidige record op 2u en 15 minuten ligt! Doe dat maar eens na zeg! We rijden verder en krijgen nog een prachtig zicht op de Bridalveil Falls, die door de inval van het zonlicht zelfs een persoonlijk regenboogje heeft. We kunnen heel snel even stoppen, want Kevin wil nog 5 minuutjes wachten om de laatste passagiers van de dag zeker mee te hebben. Hij is zelfs zo vriendelijk om snel nog wat foto’s te trekken van Magalie, nadat hij haar enkele prime photo locations had getoond. En zo rijden we verder richting het visitor center, waar we al direct op de volgende bus springen.

Die bus brengt ons naar de Mist Trail en naar Mirror Lake. De Mist Trail gaan we moeten laten voor wat het is, want door tijdgebrek moeten we opnieuw keuzes maken. Op de Mist Trail zouden we watervallen zien, bij Mirror Lake zien we prachtige weerspiegelingen in het water (ja, zo simpel zijn naamgevingen hier soms). Als je denkt dat die busrit smooth sailing was, dan ben je mis! Zelfs in Yosemite is er blijkbaar spitsuur en we staan een half uur in de file (Hoe kan dat nu, er is daar een tweevaksbaan en éénrichtingsverkeer!!). Maar we komen uiteindelijk toch aan bij de trailhead van Mirror Lake. We komen enkele mensen tegen die zeggen dat het niet de moeite is om te gaan kijken, want het water staat erg laag! Maar als je denkt dat wij ons laten afschrikken door zo’n stelletje toeristen, dan heb je het mis. Een half uurtje lopen zeiden ze. Wel, het record van El Capitan mag dan wel op 2u en 15 minuten staan, het record van Mirror Lake staat op het moment op 15 minuten denk ik! We moesten ons wel haasten, want door die file begon de zon al achter de bergen te zakken. Maar dus, een speedwalkingsessie later staan we aan Mirror Lake. Zie je wel dat die toeristen daar geen gelijk hadden! Je kan wel degelijk mooie reflecties zien, je moet gewoon ietsje verder lopen. We nemen wat foto’s en willen ook nog wel aan de andere kant van het lake raken, maar de enige boomstam die over het lake ligt, is misschien niet de meest stabiele. Spijtig, want de overkant zag er ook wel mooi uit. Maar ja, de weerspiegelingen zijn altijd mooier aan de overkant zeker? We gaan op ons gemakje terug richting bus om dan nog snel eventjes in het winkeltje te lopen om wat water in te slaan en Yosemite vaarwel te zeggen.

We moeten naar Fresno nu, dus we rijden het park uit langs het Zuiden, in tegenstelling tot hoe we binnen kwamen. We passeren zelfs nog Tunnel View, een fotolocatie van een tunnel denken we! De zon zit ondertussen al goed achter de bergen en de nacht is al aan het vallen. We komen aan bij Tunnel Log, en wat zien we? Jup, een tunnel! Maar we staan blijkbaar ook op de iconische fotolocatie voor El Capitan! Lap, hadden we dat nu wat eerder geweten, dan waren we nog hierheen gekomen toen het nog licht was! Anyway, we maken er het beste van en nemen nog enkele foto’s, voor zover we kunnen. Je kan de contouren nog net zien van El Capitan, terwijl het laatste beetje licht ook verdwijnt. En samen met dat licht, verdwijnen wij door de tunnel voor een hels ritje van 2,5 uur! Een haarspeldbocht langs hier, een daling van 8% aldaar, en dat allemaal bij donker! Gelukkig is Magalie een excellent driver en konden we Fresno bereiken zonder kleerscheuren! Eerste indruk: Marginaal mag je niet zeggen hé, maar euhm… Bij het hotel aangekomen, werd die indruk bevestigd. Het was een heel bouwvallig hotelletje, met schimmel aan het douchegordijn en beestjes die beter het daglicht niet zien. Je overnacht beter niet in Fresno eerlijk gezegd, maar je rijdt beter door richting Tulare. Fresno is geen aanrader! En dat was het dan alweer! We onthouden: Tunnel View is the most epic place to take pictures en je overnacht beter niet in Fresno! See you guys in Sequoia tomorrow!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.