To bike or not to bike, that is the question. Op de originele planning stond dat we met de fiets over de Golden Gate Bridge zouden rijden en dat we ondertussen nog enkele andere locaties gingen bezoeken met de fiets. Magalie haar voet zag er wel beter uit, maar met de fiets rijden was misschien geen goed idee (algemeen verbod van mij en bezorgdheid van het thuisfront maakten wel dat Magalie er weinig in te zeggen had, ook al hebben we een kleine battle of wills gehad). Eerlijk, ik had het misschien wel gedaan, maar ondertussen hadden we al een veel beter alternatief: Big Bus Tours, een hop-on, hop-off bus die de meeste van onze to-do’s passeerde. Beter nog, de bus passeerde zo goed als aan ons hotel. Easy call dus om dat te doen, in plaats van zo’n fiets te huren.

We stonden te wachten aan de bus stop, maar zagen enkel bussen afkomen uit de andere richting, maar nooit aan onze kant. Gelukkig dacht Magalie wel helder na en zei ze dat we misschien aan de overkant moesten gaan staan, want zo’n sightseeing bus maakt hoogstwaarschijnlijk wel een roundtrip, en gaat niet steeds langs dezelfde weg op en neer. Derp. Niet veel later zaten we op de bus bij José en Sarah. Sarah vertelde ons heel wat interessante weetjes over de stad, terwijl we mee tourden richting de start van de tour. Wist je dat bij de grote brand van San Francisco in 1906 een hele straat huizen werd opgeblazen om de brand te stoppen? Wel, nu wel, dankzij Sarah! Hadden we gekund, we waren bij haar op de bus gebleven toen we aankwamen bij de start/stop van de tour. Maar zo werkt het blijkbaar niet, en we moesten overstappen naar een modernere bus, zonder narrator, maar wel met zo’n automatisch bandje. Geef ons dan toch maar Sarah! Het eerste deel van de tour gaat door de binnenstad en was op zich wel interessant, maar wij moesten daar niet persee iets doen! Het was dus een beetje saai. Als je die tour ook zou doen (wat we zeker aanraden), zorg dan dat je op een bus zit met een narrator, want die zijn best entertaining.

We bleven een klein half uurtje zitten en stapten dan af in de buurt van de Painted Ladies. Het zou zo de naam kunnen zijn van een stripclub, maar dat is het niet. Ken je de huisjes die je ziet in de begingeneriek van Full House? Wel, dát zijn de Painted Ladies! De huisjes zijn enorm populair bij toeristen en we werden dan ook begroet door heel wat toeristen die hetzelfde idee hadden als wij. Maar, niet alle toeristen zijn zo’n pro’s als wij als het op foto’s nemen aankomt. De hele garderobe werd gewisseld (okee, toegegeven, de garderobewissel was wel omdat de zon net was komen piepen) en we begonnen opnieuw aan een heuse photoshoot. Prachtige huisjes, het moet gezegd worden.

We hoppen (op de bus, Magalie haar voet doet het verbazingwekkend goed) verder richting het Golden Gate Park, waar het De Young Museum is. Je zou denken dat we cultureel een museum gingen bezoeken, maar we zijn nog altijd échte toeristen en we willen eigenlijk vooral de uitkijktoren van het museum bezoeken, die trouwens volledig gratis toegankelijk is, en het zicht over de stad bewonderen. Wat een prachtige uitzichten van de stad! Het museum zag er ook wel mooi uit, but we’re on a tight schedule, dus geen tijd voor culturaliteit in San Francisco. Of misschien toch een beetje: we lopen snel nog even door de Shakespeare garden. We hoppen weer op de bus en belanden bij James en “Big Bus” Blake. We dachten dat Sarah al goed was, maar Big Bus Blake legt de lat toch direct een heel stuk hoger. We zaten nog geen minuut op de bus, of Big Bus Blake had al een eerste verhaaltje verteld en heel wat lachspieren laten werken. Golden Gate Park, dat gefinancierd werd door Warren Hellman, had maar twee regels: geen “no walking on the grass”-signs en geen standbeelden. Hellman haatte standbeelden en wilde die helemaal niet in zijn park. Helaas dacht de bevolking van San Francisco daar anders over en ze zetten à volonté standbeelden in het park. Belgium scoorde meteen punten bij Big Bus Blake, want wij zaten het dichtste bij het aantal standbeelden. 127! De dichtste guess, dat wel, maar zo’n goede was het nu toch ook weer niet. Er wordt geschat dat er zo’n 2000 standbeelden in Golden Gate park staan. Om ze toch wat te verbergen, hebben ze rond alle standbeelden struiken geplant. Behalve één. Voor de 65° verjaardag van Hellman kreeg hij een cadeau. Je kan het al raden zeker? Ja, hij kreeg een standbeeld. Het is jaren verdwenen, tot Hellman overleden was. Bij opgravingen in zijn tuin vonden ze plots het standbeeld; Het werd direct terug in het park gezet. Talk about the irony! Ze hebben wel regel 1 in ere gehouden. Ze hebben de sokkel van het standbeeld begraven, zodat Hellman met zijn voeten in het gras kan staan.

Next stop: Golden Gate Bridge. Big Bus Blake zei dat we nieuwe definities van “cold and windy” gingen ontdekken. Ik dacht toch wel dat het nog vrij ok was. Tot we effectief op die brug zaten. Mijn bril kreeg zelfs bijna vleugels, zo veel wind was er! En man, koud! Je kan je dat niet inbeelden! Nieuwe definities indeed! Het hielp natuurlijk niet dat we bovenaan in zo’n open bus zaten. Met de auto ben je snel over de brug, maar ik kan me inbeelden dat het met de fiets toch iets lastiger is, zeker met die wind en koude! Maar, daar moesten wij ons dus geen zorgen over maken. Al snel stonden we aan de Vista Point, een uitkijkpunt om foto’s te trekken van de Golden Gate Bridge. Maar even snel als we daar stonden, waren we alweer weg. Normaal zouden we iets langer gebleven zijn, maar Blake kon zo entertaining vertellen dat we echt wel terug bij hem op de bus wilden zitten. Trouwens, morgen moeten we hier toch nog voorbij met de auto. Dus, snel de bus terug op om verder te luisteren naar onze vriend!

We reden de Golden Gate terug over, en nu waren we toch wat meer voorbereid op het weer, not! Opnieuw koud, opnieuw winderig, maar we hadden niet veel extra mee, dus wat konden we doen? Eenmaal over de brug, zetten we de laatste lijn in richting onbekende stops. We waren namelijk bijna aan de stop waar wij opgestapt waren. We reden nog voorbij het Palace of Fine Arts, op zich al mooi, maar er hangt ook nog een leuk verhaaltje aan vast. Het centrale gebouw is namelijk de inspiratie voor niemand minder dan R2D2, je weet wel, the cute little robot van Star Wars! Dat moet ook niet verwonderen, want Geroge Lucas zijn estate ligt net aan de overkant van de straat. En dan hebben we alle stops gedaan die er zijn. We blijven nog even zitten tot aan Union Square, waar we helaas afscheid moeten nemen van Big Bus Blake. Net voor we afscheid nemen, toont hij ons nog Bob’s, zijn favoriete “food place”. We rijden voorbij een bakkerij, maar er is precies weinig speciaal te zien. Blake haalt dan maar zijn telefoon boven en toont ons een foto van donuts die groter zijn dan een hoofd. Seriously, who eats that shit? En nu moeten we er echt wel af, want wij gaan de iconische tour op!

Want wie San Francisco zegt, zegt cable carts. Als je hier bent geweest, dan moet je daar toch echt op gezeten hebben? Voor $7 kan je dat echt niet laten! We stappen af en 50m verder is er al direct een stop. We staan eventjes te wachten, samen met nog wat andere mensen van op de bus die hetzelfde idee hadden. Het eerste karretje komt er aan en iedereen kan direct mee! Two hour waiting line my ass, dat gaat hier precies vlotter dan gedacht! We mogen al direct op de beste plaats van het karretje staan: Helemaal vooraan, op de zijkant! Eens boven aan de berg springen we er af, want wij zijn toeristen met een missie! Als je San Francisco zegt, zeg je niet alleen Cable Cart, maar dan zeg je ook Lombard Street. We gaan direct op zoek naar de most crooked street in the world, maar zonder al te veel succes! Waar is die straat nu? Een kleine inquiry later blijkt dat we er te vroeg afgestapt waren. Geen probleem, we springen er wel snel terug op. Yeah right, we hebben daar 35 minuten staan wachten voor we nog eens een karretje zagen, waar er dan ook nog maar twee plaatsen op waren! Gelukkig konden we ondertussen een babbeltje slaan met enkele leuke Los Angels (Ik denk dat ik net een woord heb uitgevonden, Charlie’s Angels style). Anyway, uiteindelijk konden we onze rit verder zetten, zij het op het verkeerde karretje. In Chinatown springen we er af en kunnen we direct op een nieuwe springen! Finally, derde keer, goeie keer! Lombard Street, here we come!

We staan al snel boven aan Lombard Street. De hype is echt niet overdreven, het is een supericonische straat en dat is ook te merken aan het aantal japannerkes (en andere nationaliteiten) die er te zien zijn. We gaan op ons gemakje naar beneden en bewonderen de hoeveelheid aan bloemen die in de straat staan. Trouwens, hoe de bewoners hier niet zot worden, ik weet het niet. En auto’s parkeren in deze straat kan ook al niet makkelijk zijn! Eens beneden, zoeken we nog een goeie photo opportunity van de straat. Aan de overkant zien we een heleboel mensen staan met hetzelfde idee, maar ze staan wel in het midden van de straat. Gelukkig werd alles in goede banen geleid door de Lombard Street Ambassador. Verkeer regelen, foto’s nemen, the man could do it all! We hebben nu wel zowat alles gezien wat we wilden zien, dus we gaan naar onze laatste stops van vandaag: Fisherman’s Wharf, Pier 39 en Ghirardelli Square!

We lopen op ons gemakje door de straten en besluiten om snel eventjes richting Ghirardelli’s te gaan, om dan toch te beseffen dat we misschien beter eerst iets deftig eten, in plaats van direct richting de ijsjes te gaan. We passeren Fisherman’s Wharf, dat echt bekend staat om de sea food, maar omdat we gisteren al clam chowder hebben gegeten, slaan we dat toch maar eventjes over. Aangezien het gisteren zo gezellig was aan Pier 39, willen we daar nog wel eens wat gaan snuisteren. En we waren het bijna vergeten, maar Pier 39 is ook de thuisbasis van heel wat zeeleeuwen. In het passeren denken we er terug aan en gaan we snel naar de plaats waar ze te zien zijn! In de zomer zijn de meeste zeeleeuwen gaan broeden, maar er zijn er toch enkele die blijven. Zo een 15 zeeleeuwen op een klein hoopje, veel schattiger wordt het niet! Daarna doen we nog iets typical American: we nemen foto’s in een photobooth! Het spel werkt wel maar voor de helft, maar we hebben toch een leuk fotostripje erbij voor de collectie! Als afsluiter gaan we nog naar Ghirardelli Square, een heel mooie naam voor een chocolate factory met een heel restaurant eraan. Mijn ervaring als chocolatier (well, chocolatier is niet het juiste woord) zegt mij dat ze hier ook goeie chocolade maken! Met nog een laatste milkshake is het dan tijd om ook vandaag af te sluiten! We gaan op de hotelkamer Magalie haar voet nog eventjes verzorgen terwijl we het dagboek verder aanvullen en daarna kruipen we snel onder de wol (ja, wol, het is hier nog altijd koud) om morgen dan onze car op te gaan halen en echt aan de road trip te starten!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.