Na een hele nacht over het Canada, esdoorns en elanden te hebben gedroomd (want ja, zo’n effect heeft Canada Day op je), is het vandaag tijd om de stad te verkennen. Maar dat is natuurlijk buiten onze Belgen gerekend. Want naast onze eerste non-feestdag in Canada, is het ook de eerste match day van de Belgen. We hebben ons voorgenomen om alle wedstrijden van de Belgen te bekijken terwijl we hier in Canada zijn, en belofte maakt schuld, dus we gaan op zoek naar een bar om de match te bekijken.

Ik zeg wel “op zoek”, maar we weten eigenlijk al waar we gaan kijken: The Yaletown Brewing Company, waar we de eerste dag onze uurtjes verdaan hebben terwijl we aan het wachten waren op onze slaapplaats. We hebben nog een uurtje om in de bar te geraken, dus we besluiten om er een wandelingetje door de stad aan te hangen. Op die manier combineren we zowel onze ambities om te supporteren als het toerist zijn. Ideaal, toch?

Tijdens onze wandeling komen we niet veel tegen, naast de West Side Church en BC Place. Het ene is een kerk, maar kon evengoed een fabrieksgebouw zijn, terwijl het andere het stadium is van Whitecaps FC, de voetbalploeg van Vancouver. Voor de rest maken we vooral wat foto’s van het stadsleven en genieten we van de wandeling.

Iets voor elf komen we dan uiteindelijk aan in Yaletown en bij de Yaletown Brewing Company. Op het moment dat we toekomen, zien we dat het nationaal volkslied al wordt gezongen, dus we zijn net op tijd om de aftrap te zien, als dat niet perfect op tijd is! De deuren worden trouwens speciaal voor ons open gedaan, want normaal gaan ze pas om 11.30 open. Enige voorwaarde is dat we geen eten bestellen voor 11.30, maar dat moet wel lukken, lijkt mij zo!

En daar is hij dan, de aftrap. We starten alleen in de pub, maar al snel stromen de andere supporters binnen. Kleine opmerking daarbij: op de ene serveerster na, zijn wij de enigen die supporteren voor de Belgen. Verder zijn het hier vooral supporters voor Japan (en één anti-supporter tegen België). Dat zal spannend worden als er gescoord wordt dus, langs beide kanten!

Na de eerste helft is er nog geen ruimte tussen beide ploegen, hoewel wij vinden dat we toch wel de bovenhand hebben. Belgium’s got this! Tijdens de rust besluiten we ook dat het een mooi uur is om eens te eten, aangezien we dat vandaag nog niet gedaan hebben. Magalie en Tom besluiten om een pizza te nemen, terwijl ik voor een steak kies. Op de voetbalfeestjes bij Magalie thuis hebben we geleerd dat het helpt om iets te eten, want dan scoren de Belgen altijd. Dus, wij hopen op een vlotte start van de tweede helft!

Net als de wedstrijd terug start, krijgen we allemaal ons eten. Het doelpuntenfestijn kan dus beginnen. De meesten onder jullie zullen ondertussen wel al weten wat dat doelpuntenfestijn ingehouden heeft. Niet veel later vallen de twee snelle doelpunten van de Japanners. Wij zakken iets dieper weg in onze zetel, terwijl het feestje in de bar uitbarst. Overal rondom ons wordt gejuicht. De anti-supporter zit het meeste in ons zicht, dus hij stoort ons wel een beetje. Onze plannen om vrijdag te kijken naar de match worden steeds kleiner, tot de eerste treffer van Vertonghen de netten doet trillen. Nu is het onze beurt om een eerste keer te juichen. Als niet veel later ook Fellaini hetzelfde doet, is de sfeer vooral in onze zetel opperbest.

De wedstrijd blijft spannend langs beide zijden (maar dat wisten jullie uiteraard al), en bij elke kans veert er wel iemand op in de pub, zij het de supporters van Japan (en hun aanhangsel), ofwel wij! Als in de laatste seconden van de wedstrijd de verlossing voor België komt, giert de adrenaline dan ook door ons lijf en kunnen we ons toch niet bedwingen om enorm enthousiast te zijn, ook al is het zonde voor alle andere supporters rondom ons! We blijven nog eventjes zitten om te bekomen, en ook een beetje om te gloaten tegenover de ene anti-supporter die ons de hele wedstrijd lang zat te ambeteren. Uiteindelijk was hij wel sportief genoeg om proficiat te zeggen, dus het is hem allemaal vergeven!

Als we uiteindelijk een klein half uurtje na de wedstrijd buitenrollen, zetten we koers richting Stanley Park om de adrenaline die er nog in zit goed te gebruiken. Onderweg gaat Magalie nog eens naar de London Drugs Store (een apotheek, niet wat jullie denken). Ze heeft namelijk nog een labelo nodig met SPF-protection (zonnebescherming). We kopen ook wat “gezonde” snacks, namelijk stukjes fruit met chocolade rond. We hebben ook zo’n zakje op het vliegtuig gekregen, en met onze trip in Stanley Park in het achterhoofd, is dat dus de ideale picknicksnack.

Na onze stop komen we, naast het gewone stadsbeeld, niet veel meer tegen. Het enige wat ons opvalt, is een scheef bouwwerk van een even scheef persoon. Ja, je hebt het goed geraden, ook in Vancouver hebben ze een Trump Tower. Verder is de wandeling opnieuw gewoon een opeenstapeling van city views, gecombineerd met het vele groen in het straatbeeld van Vancouver.

Na zo’n half uurtje wandelen, staan we bij Spokes Bike Rental, aan de ingang van het park. Daar kan je een fiets huren voor een klein prijsje. Als je het volledige park wil zien, is zo’n fiets wal je beste optie, want het park is even groot als Vancouver zelf. We huren 3 one speed cruisers, wat zoveel is als fietsen met één versnelling. We krijgen er allemaal een helm en een slot bij, dingen die we zullen nodig hebben als we eventjes willen verkennen zonder de fiets of als we van plan zijn om de grond van dichterbij te bestuderen.

We wandelen tot aan de waterkant, met de fietsen aan de hand, en dan kan onze Tour de Stanley Park beginnen. We fietsen rustig langs het water, waar we in de haven de Disney Cruise Line zien liggen. Zut, gemiste kans. Hoewel, de prijzen zijn er nooit naast bij die cruises, dus zoveel hebben we toch niet gemist.

Met een zacht briesje in onze haren, fietsen we verder langs de Sea Wall en Dead Man’s Island, om uiteindelijk uit te komen bij wat totempalen. De mandatory fotoshoot volgt, maar hij blijft zeer beperkt. Er is hier ook een souvenirwinkeltje, dus daar moeten we ook eens binnenlopen. Terwijl Magalie wat snuisert, besluit ik om al eens te hydrateren met een fresca’tje. Magalie besluit om voorlopig niks te kopen, maar om straks eens terug te komen nadat onze tour er op zit.

Niet veel later zitten we al terug op onze fiets om onze tour verder te zetten. We springen opnieuw de fiets op en rijden verder lands de Sea Wall. Als we de hoek omdraaien zien we in de verte de Lion’s Bridge al, die downtown Vancouver verbindt met North Vancouver. Een prachtig zicht terwijl je zo met de fiets aan het cruisen bent. Op onze toch passeren we nog een klein (en lelijk, het moet gezegd) vuurtorentje. Niet de moeite waard om daar te stoppen, maar iets verder, is dat het wel. Er staan enkele bankjes met uitzicht op de brug, mooi in de zon, net aan de waterkant. We genieten eventjes van de bankjes die daar staan, met het geklots van het water net onder ons.

Na ons kleurtje weer lichtjes bijgewerkt te hebben (voor de ene is dat rood, voor de andere bruin), zetten we onze rit verder langs de waterkant. We passeren onder de vrug (met fotoshoot), fietsen langs een klein eilandje met een boompje op en eindigen uiteindelijk in een parkje met een zwembad bij. Hadden we dat geweten, we hadden ons zwemgerief wel meegenomen. Helaas, het zwemmen is niet voor ons vandaag. Gelukkig hebben we genoeg andere dingen om te doen!

We fietsen nog wat verder naar een cafétje, maar als we daar aankomen, blijkt het daar net iets te druk te zijn om te wachten. We maken rechtsomkeer en gaan het laatste mandatory puntje in het park bezoeken: Hollow Tree. We hebben geen idee hoe indrukwekkend die boom er zal uitzien, maar de tocht volstaat al om ons te laten genieten. We wijken af van de paadjes waar we tot nu toe op fietsten en gaan iets meer het bos in. De zandwegeltjes van Rawlings Trail zijn een leuke verandering op de paadjes die we tot nu toe hebben gehad. Hier begint onze keuze voor de one-speed cruiser ons wel wat parten te spelen. Eén versnelling, op zandwegeltjes en naar boven, ik heb het al makkelijker gehad op de fiets. Op een gegeven moment ben ik mijn sleheid zodanig kwijt dat ik eventjes moet afstappen tot op een vlak punt. Magalie en Tom cruisen verder en geraken uiteindelijk boven, aan de Hollow Tree, terwijl ik te voet een 100m achter hen volg.

Ik weet niet goed wat we anders hadden verwacht dan een holle boom, maar dat is wel exact wat we kregen. De boom was binnenin versterkt met een metalen constructie. Op de bordjes naast de boom zien we dat het traditie was om je auto te parkeren in de holte van de boom. Wij zouden dat kunnen doen met onze fiets, maar dat zou niet hetzelfde effect geven, dus e besluiten om dat toch maar niet te doen. We blijven nog eventjes plakken, terwijl we de andere toeristen zien komen en gaan. Uiteindelijk is het voor ons ook het moment om te gaan, dus we nemen Rawlings Trail terug naar beneden en zetten koers richting bekende oorden.

Magalie had al eens gesnuisterd in het souvenirwinkeltje, en wij zijn bijna het volledige park rond, dus het lijkt ons het ideale moment om terug te keren naar het winkeltje. Daar kunnen we dan ook onze dorst lessen, want dat staat bij iedereen ondertussen vrij hoog op het lijstje. Magalie doet de nodige inkopen en dan gaan we op het graspleintje zitten bij het winkeltje. We halen de UNO-kaarten boven van de dag ervoor en genieten van de Fresca, de zon en het gezelschap. Zalig toch!

Rond een uur of 7 is het dan tijd om Stanley Park achter ons te laten en terug richting de stad te trekken. We keren tegen de stroom (en te voet, want zelfs het fietsverkeer is één richting in Stanley Park) terug naar Spokes Bike Rental. De fietsen hebben hun dienst bewezen en mogen op stal voor vandaag. Als je ooit in Vancouver bent, dan is het zeker een goed idee om een namiddagje uit te rekken en met de fiets Stanley Park te verkennen.

Nu de fietsen zijn afgegeven is, rijst de volgende vraag: wat gaan we nu doen? Gisteren passeerden we een escape game en laat dat nu net iets zijn dat we toch wel graag doen. We zijn deze namiddag al ontsnapt uit de stad, dus misschien is het nu ook tijd om eens te ontsnappen in de stad. We zetten dus koers richting de escape game, waar we een half uurtje later dan ook aankomen.

Het is ondertussen al iets voor achten, dus we gaan binnen, met het gedacht om te reserveren voor later deze avond en dan eerst een hapje te eten. Ze hebben een viertal verschillende kamers, waar voor ons de Pirate Escape Game en de Las Vegas Escape Game uit springen. Deze hebben een escape rate van respectievelijk 67% en 47% (de andere zijn nog moeilijker). Met onze escape game-ervaring lijken de makkelijkere ons dus de beste optie. Vandaag is er enkel nog plaats om 8u voor de “Doomed to Escape in Las Vegas”, dus dan is de keuze snel gemaakt.

Ons eten zal eventjes moeten wachten, terwijl wij proberen te ontsnappen uit Las Vegas. We krijgen een briefing van de vriendelijke meneer aan de balie, waar hij ons meegeeft dat we 4 tips krijgen doorheen het volledige uur. Dat moet wel genoeg zijn voor smarties zoals wij, toch?

I guess we’ll see soon enough, want we worden in de eerste kamer binnengeleid. Spoilers ahead als jullie bij i-exit deze escape game willen doen, want ik ga toch eventjes onze rise to glory or doom beschrijven. In de eerste kamer moesten we natuurlijk inchecken in ons hotel in Vegas. We gaan allemaal gestructureerd aan de slag en vinden al snel heel wat tips. In de bloempot zat een chip verstopt, achter de balie waren enkele knoppen te vinden en achter de sterren van het magneetbord konden we het cijfer 3 vinden. Maar de manier om de deur open te doen… Ja, die vinden we niet. Tijd dus om één van onze tips al op te gebruiken. Al snel worden we in de juiste richting gestuurd: de rode knop achter de balie licht het stopcontact op. Met de magnetische chip kunnen we het stopcontact er uit halen en de sleutelkaart voor de deur er uit halen. Op naar kamer twee dus, en dat met nog heel wat tijd over!

In de tweede kamer, de hotelkamer waar we net hebben “ingecheckt”, zien we een doolhof waar een sleutel in zit. In de eerste kamer hing een magneet waarmee je de sleutel door het doolhof kan loodsen. Tom en Magalie gaan daar aan de slag, terwijl ik van de rest van de kamer een slagveld maak. Ik vind al snel een afstandsbediening voor de tv, maar daar ontbreekt één van de batterijen. Blijkt dat die batterij ook te vinden is in het doolhof. Met de skills van Tom en Magalie is de sleutel echter al snel vrij, samen met nog een chip en de batterij. Als we het scherm aanzetten krijgen we een 5-cijferige code waar op dit moment nog steeds 4 cijfers ontbreken. _ _ 5 _ _! Dat zegt ons niet veel. De twee gele knoppen in de kamer plaatsen er daar 2 bij. _ _ 5 8 E! Enkel de eerste cijfers weten we nog steeds niet.

Tijd voor tip 2 dus! We krijgen te horen dat we moeten kijken onder welke ster het cijfer 3 te vinden was in de eerste kamer. Daarnaast moeten we ook het aantal menu’s tellen in één van de reistassen. Met het cijfer 3 op de tweede plaats en de 7 menu’s komen we bij de code 7 3 5 8 E, die de kluis in de kamer opent. In de kluis vinden we een chip en het paspoort van Jennifer Lemeunier, een Belgische (!). We keren terug naar de balie om het register te checken. Daar vinden we toegangscode tot het casino, de laatste kamer van deze escape game.

In de laatste kamer vinden we een roulette, een slot machine en een tafel met kaarten op. Onze eerste reflex is om te kijken of alle kaarten aanwezig zijn, want we hebben twee hangsloten om te openen. Helaas, ze zijn er allemaal. Op dat moment krijgt Magalie de ingeving om nog eens op de knopjes in de eerste kamer te gaan duwen. En ja hoor, het blijkt een geniale ingeving te zijn. Er zijn drie kaarten die oplichten, welke de combinatie van één van de sloten blijkt te zijn.

Daar zit een systeem in om enkele flessen met drank leeg te pompen en buisjes te vullen met water. Het is pompen of verzuipen, want telkens je stopt met pompen, zakt het water opnieuw. Zowel Tom als ikzelf pompen voor ons leven, tot plots een gsm voor onze voeten valt. Het is zo’n oude gsm zonder touch screen, met een foto van de slot machine op. We bestuderen de slot machine eventjes, maar vinden niet wat we moeten doen. Tijd voor tip 3 dus. “Jullie moeten de gsm en de slot machine combineren”. Ja, dat wisten we al… 2 minuutjes later krijgen we opnieuw een bericht over de walkie talkie. Er staat iets omcirkeld op de slot machine. Ja, dat is juist, het woord “wild” staat omcirkelt. Het is opnieuw Magalie die de puzzelstukjes samenbrengt en er aan denkt dat je met de letters wild op zo’n oude gsm ook een cijfercombinatie kan maken.

Die cijfercombinatie opent een kastje met een vierde chip, een blacklight en een schakelaar. Tijd om te beginnen zoeken zeker? We nemen de roulette onder de loep, want die heeft voorlopig nog niks bijgebracht. Helaas, niks te vinden. Via de walkie talkie krijgen we te horen dat we onder de objecten moeten zoeken. En ja hoor, daar vinden we al snel 4 cijfers. De link met de roulettetafel en onze chips is ook snel gemaakt. We plaatsen onze bets op de juiste cijfers en op dat moment valt er een 1-dollarbiljet op de grond. Dat kunnen we gebruiken in de slot machine, waarna ze uit de weg schuift en we de weg naar buiten vinden. Bam, we got out, met nog 6 minuten op de klok.

We werden opgewacht door de uitbater, die ons feliciteerde en zei dat we het heel erg goed hadden gedaan, zeker omdat hij onze eigenlijk maar halve tips had gegeven. Hij had schrik dat we anders te snel uit de kamer zouden geraken. We hadden dus perfect één van de moeilijkere kunnen uitproberen ook. In ieder geval, applausje voor onszelf! We nemen nog enkele victory pictures (die snel zullen volgen hier op de blog) en vinden dan dat we ons avondmaal ondertussen toch wel hebben verdiend!

We belanden niet ver van de escape game, bij Doolin’s waar we gisteren ook al iets dronken. In een Irish pub vond ik het wel gepast om een pie te teen, dus ik kies voor de Guiness Beef Pie, terwijl Magalie voor de sausages kiest en Tom voor een slaatje met kip. Rond half tien vertrekken we moe, maar voldaan terug richting ons hotel, waar we nog een aflevering van 13 reasons why meepikken om dan richting dromenland te trekken. Morgen zijn we er weer, met meer avonturen!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.