De zon komt ondertussen zachtjes over de horizon als we onze laatste dag op Cubaanse bodem inzetten. De laatste paar weken zijn echt voorbij gevlogen! Ik zou zo opnieuw naar het begin van de reis gaan en hem opnieuw doen. Cuba is een prachtland, zoveel is zeker!

Terwijl we de laatste bagage zijn plekje geven in onze tas, gaan Annelien en Magalie nog een laatste keer op souvenirjacht. Ze hebben op onze wandeling gisteren naar de Casa de la Musica toch een souvenir gezien dat ze niet kunnen achterlaten op Cuba. Een klein half uurtje later zijn ze terug met de spoils of war. We hebben nog tijd om een “all you can eat”-ontbijt in het hotel te nemen (nog altijd all-in, we zijn nog niet uitgecheckt), dus dat doen we ook. Voor mij is all you can eat een beetje dubbel op reisdagen, want dan eet ik nooit veel. Stress voor het vliegen? Misschien wel, misschien niet, wie zal het zeggen? Het is zeker meer onderhuids dan wat ik er zelf van merk, maar het is wel zo dat ik dus weinig eet op zo’n dagen. In ieder geval, de anderen doen zich nog een laatste keer tegoed aan al het lekkers.

Het is 9u in de ochtend, de zon roept ons al naar het strand en wij worden zachtjes wakker. Een mooi begin van onze laatste volle dag op Cuba. We nemen eerst een goeie douche, springen in onze zwembroek en zijn klaar om onze all-in opnieuw goed te gebruiken. We gaan de Magalie en Annelien halen in hun kamer en zakken af naar het buffet. Vandaag staat er weer vanalles op het menu: van verse eitjes, tot lekker fruit, tot muesli, … Echt, die Cubanen weten toch wel hoe zo’n all-in werkt, zeker voor dat geld. We eten onze buikjes rond en beantwoorden dan de roep van de zon. Tijd om naar het strand te gaan!

Tuut tuut tuut tuut… Vandaag doet de wekker extra pijn, want een goeie twee uur nadat we onder de lakens zijn gekropen, gaat het onding alweer af. Natuurlijk zijn we hier niet om in ons bed te liggen, vandaar dat we de wekker ook al om 11 zetten. Voor mij valt het op zich nog mee, want ik heb al geslapen in de luchthaven en in de taxi, maar sommigen onder ons waren not so lucky.

<<Deze blog zit vast in de post en wordt nog geschreven>>

Het is al vroeg in de ochtend als ik wakker wordt. De zon komt net over de horizon en ik besluit om me nog wat op het terras achteraan te zetten, terwijl de andere nog slapen. Ik zie de zon zachtjes over de velden opkomen, terwijl de anderen rustig wakker worden. Ook José en zijn familie worden wakker en zijn helemaal klaar om ons van een zalig ontbijt te voorzien. Als Magalie uit de kamer komt, blijkt dat zij het iets moeilijker heeft vandaag. Ze heeft koorts! Nu, ik kan jullie zeggen dat als Magalie koorts heeft, ze echt ziek is!