Vandaag stond onze wekker om 9 uur, we wilden immers uitgerust zijn om aan onze rit richting Zion te beginnen, en we zaten er gisteren nogal laat in. Uiteindelijk beslisten we om eerst nog eens langs de phone store op de Strip te passeren, we hadden ons immers laten vertellen dat we daar aan een simkaart met mobiele data konden geraken. Eerst moesten de auto’s in de koffer, en daarna gingen we te voet naar de Strip. ’t Was toch nog een klein wandelingetje, om dan toch geen simkaart te kopen omdat ze veel te duur was en niet wat we zochten. Dan maar verder zoeken onderweg!

Eenmaal terug aan de auto stopten we toch nog even aan het Vegas bord om nog een laatste selfie te trekken. 5 Minuutjes later konden we dan echt vertrekken! Na een vlotte rit van zo’n 3-tal uur kwamen we dan in Zion National Park aan. (Zion zat trouwens ook in onze annual pass inbegrepen, we waren er nochtans op voorhand van overtuigd dat dat niet het geval zou zijn; meevaller!). Maar, je hoort me wel al komen, we hadden natuurlijk helemaal geen tijd meer om nog een hike te doen, laat staan de hike naar Angel’s Landing. Echt jammer, want het schijnt prachtig te zijn. Dan maar snel het Visitor Center binnen om te vragen wat onze opties zijn en hoe we het snelst zo veel mogelijk zien. We hadden trouwens gehoord dat er een scenic drive door Zion loopt, zo’n 6-tal mijl die je gewoon kan afrijden. Maar, en dat wisten we niet op voorhand, die passeert wel de punten van de shuttle niet… Een toertje heen-en terug met de shuttle (hij stopt op 9 plaatsen) duurt anderhalf uur. De ranger raadde ons dan ook aan om maar tot aan punt 5 te gaan, en dan terug te keren. We wilden namelijk op tijd in Bryce Canyon zijn om de zonsondergang te zien, en de reistijd zou weleens kunnen tegenvallen aan de tunnel.

Na een korte tactiekbespreking vroegen we aan onze buschauffeur of Angel’s Landing van op een bepaald te bezichtigen was. Ja hoor, busstop 8. Lap, da’s wel bijna de laatste stop. Uiteindelijk sprongen we op een bus en zouden we wel zien. Er werden bandjes afgespeeld met getuigenissen over de canyon terwijl we van punt naar punt rijden; erg leerrijk en zeer interessant! Alweer een aanrader, dus. Toen we aankwamen aan stop 5 vonden we niet direct dat er veel te zien was. Daar is de Zion Lodge trouwens gelegen, en er vertrekken veel trails vanop dit punt. Maar aangezien wij er toch geen gingen wandelen, gingen we liever verder tot stop 8. Uiteindelijk was dat een goede beslissing. We stapten uit aan een prachtig uitkijkpunt! Alleen… we zagen Angel’s Landing van benéden, dusja, eigenlijk zagen we gewoon een hoge rotsrand. Mooi, dat wel. Indrukwekkend, dat ook. Het zicht dat ik verwacht had, niet echt. Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen, want het was wel nog steeds erg spectaculair!

Na zo’n 10-tal minuutjes konden we alweer de bus op springen richting Visitor Center en Parking. Score! Hier kregen we te horen van onze chauffeur dat er op vele tijdstippen en locaties Ranger Talks zijn, waar de Rangers uitleg geven over specifieke onderdelen van het park. Lijkt mij echt de moeite waard! Helaas, wij verbleven niet echt in de buurt, dus voor ons was het tijd om verder te trekken.

We vermoeden dat we nu op de scenic drive terechtgekomen waren, want de uitzichten waren fenomenaal! We kwamen plots ook de tunnels tegen; heel erg smal en pikdonker. Gelukkig waren er geen files en konden we dus vlotjes doorrijden. De rit van Zion naar Bryce Canyon duurt zo’n uur en 3 kwartier, en de tijd vliegt voorbij als je door zo’n landschap rijdt. Voor we het wisten reden we Bryce Canyon binnen. Snel even onze pass getoond en we mochten verder. Eerste stop? Juist; het Visitor Center! We vroegen snel eens na waar Sunset Point lag, en om hoe laat de zon nu precies onderging. Respectievelijk ‘1 mile down the road’ – je kan het niet missen, en ‘8.53’ pm. exact (dat vonden ze daar nog wel grappig, dat iemand dat zo gedetailleerd past 😉 ). Perfect! Dan hadden we nog een uurtje om even te zitten voor de actie begon.

Juist, ja, dat was dus niet het geval. Het uitzicht van op Sunset Point was onbeschrijfelijk, dus moesten we eerst nog wat verkennen voor de actual sunset kwam. We liepen een stukje naar beneden (het is een heel makkelijk pad, trouwens), gingen wat op verkenning en keken onze ogen uit. Zo’n 20 minuutjes voor actual sundown zochten we een plekje. Nu zou het gaan gebeuren; de ondergaande zon baadt de canyon in een prachtig goud/rood landschap, iets wat je echt moet gezien hebben als je hier bent.

Alleen, we zagen een klein gouden randje boven aan de vallei (rechts van het uitkijkpunt) en dat zag er prachtig uit, maar dat was helemaal niet wat ik op voorhand gezien had. Ondertussen begon het mij wel al duidelijk te worden; ze zouden dit beter het ‘2 Hours Before Sunset Point’ noemen. De zon was natuurlijk al veel te laag gezakt om heel de canyon nog goud te kleuren. Lap! We stonden naast een Nederlands gezin dat zich dezelfde bedenking aan het maken was, we hebben dan maar een babbeltje geslaan. Zij gingen immers nog naar Vegas, en wij kwamen er net van, dus we hadden best wat tips om te delen!

Daarna bleven we nog even zitten, maar al snel trokken we richting hotel. We zaten echt knal aan het National Park, het was zo’n 5-tal minuutjes rijden en we waren er al. We zouden overnachten in de Bryce View Lodge. Toen ik ging inchecken zei het meisje achter de desk dat we een upgrade gekregen hadden en dat we naar de Best Western aan de overkant van de straat moesten zijn. Echt? Wat ’n verrassing! Wij dus naar de overkant van de straat, de Best Western binnen. Doe ik daar heel de uitleg, kijkt ze naar ons papier en zegt ze dat we naar de Bryce View Lodge moeten. Ja nee, daar kwamen we dus net van. Gelukkig was haar collega wel mee en zei hij dat we in de verkeerde Best Western zaten; zij waren het Grand, en wij moesten naar Best Western Ruby’s Inn, aan de overkant van de verkéérslichten. 3^e Keer, goeie keer dan maar ;)! We werden dit keer geholpen door Abigail, en zij had onze reservatie; hoera! Ze legde alles vlot uit en vertelde ons ook dat we voor het paardrijden van morgen bij de desk rechtover de hare moesten zijn. Da’s wel handig, natuurlijk! Ruby’s Inn is trouwens de oudste inn in Bryce View City, en viert dit jaar zijn centennial. Het lijk er zo’n beetje op alsof Ruby half het stadje bezit. Het was toen ongeveer half 10, dus toen ik vroeg of we nog ergens konden gaan eten, vertelde Abigail ons dat alle restaurants al gesloten waren of aan het sluiten waren. Hun general store (aangebouwd aan het hotel, trouwens) was wel nog open. Daar hadden ze microgolfmaaltijden, broodjes, fruit, etc. OK, daar konden we wel iets mee. We kozen er twee ‘noodles, chicken & broccoli’-bakjes, een zakje chips als aperitief, wat flesjes water en een soda uit.

Nog geen 10 minuutjes later stonden we in onze gezellige kamer. Ze was bovendien veel ruimer dan onze originele kamer in de Bryce View Lodge, of dat zei iedereen ons toch. Snel even ons dinner opwarmen en opsmullen (was best lekker!) en dan nog even onze plannen voor morgen overlopen. Ik wou heel graag de zonsopgang zien over Sunrise Point (ook zo’n must-do), dus Michiel zocht eens op hoe laat de zon op ging. Het werd licht om 5u47 en de zon kwam op om 6u17. Hij vond dus dat we er moesten zijn tegen dat het licht werd, en ik dacht dat 6u17 het uur was dat we nodig hadden, want zonder zon geen prachtige kleuren in de canyon, toch? Na een kort overlegmomentje zouden we toch tegen 5u47 naar het Sunrise Point trekken. Dus snel onze bedjes in, want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg!

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.