Vandaag is het weer zo ver… De Belgen gaan opnieuw onze nationale driekleur verdedigen! Dit keer niet zomaar tegen eender welke tegenstander, maar wel tegen de grote favoriet: Brazilië. We doorlopen onze ochtendroutine en zoeken een plekje om de wedstrijd te gaan bekijken. Omdat we vandaag Victoria achter ons laten en we richting Ucluelet rijden, moet ik dus een plekje zoeken onderweg. Nanaimo lijkt de uitverkoen plek te zijn. Daar zijn ook voldoende Sports Bars, dus daar gaan we zeker wel aan onze trekken komen.

We springen in de auto en draaien de grote baan aan ons hotel op. “Follow Douglas Road for 130 kilometers”. Aangezien onze rit maar 132 kilometer is, moet dat hier dus vlotjes lopen hé. Volgens de planning zijn we zo’n 20 minuutjes voor de wedstrijd in de Oxy Pub, de uitverkoren pub om de wedtsrijd te gaan bekijken.

Helaas beslissen files en wegenwerken daar anders over. Als we aankomen in Nanaimo, is het al 5 na 11. De Oxy Pub, in tegenstelling tot de foto’s die we vonden, ziet er ook maar een beetje zo’n bruine kroeg uit. Buiten staat een getatoeëerde beer (geen echte, je weet wat ik bedoel) een sigaretje te roken naast de deur. De deur lijkt al in geen jaren een nieuwe schilderbeurt gekregen te hebben en ook het afdakje is eens aan vernieuwing toe. Als we binnenkomen, krijgen we echter een heel ander verhaal: een gezellige pub, met grote schermen en vriendelijk personeel. Zo zie je maar, die eerste indrukken zijn toch niet altijd juist!

In het begin zijn er weinig geïnteresseerden voor het voetbal. Op één supporter voor Brazilië na, zijn we de enigen die ons hebben genesteld in de buurt van het scherm dat gewijd is aan het voetbal. Kort nadat we toekomen, is het al aan ons om te juichen, met de own goal van Fernandinho, hoewel ik ze toch deels toeschrijf aan Kompany, want volgens mijn pronostiek ging Kompany scoren op corner. Ondertussen is er al wat meer volk toegekomen en blijkt dat er hier toch meer supporters voor België zijn dan in Vancouver. Misschien omdat wij nu de underdog zijn? In ieder geval, we’ll take it, hoe meer stemmen om ons naar de overwinning te roepen, hoe beter! En dat die stemmen helpen, blijkt opnieuw net voor de rust! Dit keer is het De bruyne die hem binnenkegelt, fantastisch! Op de ene supporter na, breekt het feestje in de bar nu helemaal los!

Tijdens de rust is het dan alweer tijd om tradities te eren en bestellen we ons iets om te eten. Magalie en Tom gaan voor een zelfgemaakte burger, terwijl ik de poutine eens wil proberen. Poutine is iets typisch Canadees. Basically zijn het frieten met een vleesjus en kaas, een beetje zoals stoverij met kaas. Heel lekker wel, maar zwaar. Ik krijg mijn portie zelfs niet op. Dat zullen de Belgen ook gemerkt hebben, want ik ben nog maar net gestopt met eten, of de Brazilianen prikken tegen: 2-1. De rest van de helft is een nagelbijter, maar zoals jullie wel weten, slepen we de historische overwinning binnen! Go België!

We blijven nog eventjes nagenieten van de overwinning, samen met de rest van de bar, en dan vertrekken we richting onze eindbestemming van vandaag: Ucluelet! Zonder de rest van de bar, wel te verstaan. Onderweg is er niet veel noemenswaardig gebeurd. De Walmart die we tegenkomen onderweg is zowat het spannendste moment van de hele rit. We zien wel een heel pak prachtige landschappen, dat moet wel gezegd worden.

Na een rit van een kleine drie uur komen we dan toch aan in Ucluelet, in het Pacific Rim Motel. Dat heeft zijn naam niet gestolen, want we zitten hier net aan de Pacific. We checken zonder problemen in en krijgen onze kamer met zicht op zee… Of dat dachten we. Blijkt dat we verkeerdelijk dachten dat ons hotel aan de zee lag. Blijkbaar zit daar nog een straat tussen. Oops! Achja, we zullen het wel overleven, want de kamer voldoet aan al onze verwachtingen.

Tegen de tijd dat we goed en wel geïnstalleerd zijn, is het iets na 5 uur. OM toch nog iets van onze dag te maken, besluiten we om nog het Wild Pacific Trail te gaan doen. Dat is een trail van een goed uurtje volgens de uitbater van ons motel. Ideaal dus om de benen eventjes te strekken en daarna nog tijd over te hebben om het stadje te verkennen.

Je moet wel weten dat dit deel van Vancouver Island het enige deel van Noord-Amerika is dat regenwoud heeft. Niet zoals je dat kent uit bijvoorbeeld Brazilië, maar wel een getemperd regenwoud, zoals in Noorwegen en Zweden het geval is. En natuurlijk kan je geen regenwoud zijn zonder regen. De goden hebben ons vandaag dus gezegend met wat druppeltjes, maar niks dat we niet aankunnen. Vol goede moed, en met onze regenjas aan, vertrekken we voor onze tocht.

We besluiten zelfs om vanaf ons hotel te vertrekken en niet vanaf de parking, zodat we een goede extra 2 kilometer kunnen wandelen. Als we de straat inslaan net naast ons hotel, dan kunnen we zelfs gewoon de kust aflopen tot aan de start van de trail. We krijgen prachtige uitzichten op de rotsen van het schiereiland, met de golven van de oceaan die er op inslaan. De regen stoort ons niet, want het uitzicht is zo fantastisch, dat je daar niet mee bezig bent! Het enige dat we spijtig vinden, is dat we alsnog langs de weg lopen, en niet op het strand bijvoorbeeld (er is dan ook weinig strand aan), maar dat nemen we erbij!

Na een groot half uurtje wandelen, komen we dan bij het begin van de trail. We kiezen om eerst het deeltje in het bos te doen, om daarna langs de seaside terug te keren. Ongeveer halverwege is er ook een vuurtoren, eentje voor de collectie van Magalie uiteraard. Voor wie het nog niet wist: Magalie is nogal zot van vuurtorens en probeert op zn minst bij elke reis eentje te fotograferen. Dat we hier dus een vuurtoren gaan tegenkomen, past nogal goed in haar planning! We zitten hier ook in wildlife territory, dus dat wil zeggen dat we hier wilde dieren kunnen tegenkomen. Fingers crossed voor een beer (op een afstandje dan toch)!

De tocht door het bos verloopt vlekkeloos en vlot, met een korte stop in het “moeras”. Daar lag een aangelegd wegje, zodat we er niet in zouden wegzakken. We zijn niemand kwijt geraakt, dus we kunnen zeggen dat het een succes was. Maar beesten, dat hebben we niet gezien. Misschien maar best, want ze zeggen dat je kalm moet zijn als je een beer ziet, maar iets zegt mij dat we eerder enthousiast zouden zijn dan kalm op dit moment.

In ieder geval, de vuurtoren komt in zicht en heet deeltje in het bos is nu zo goed als afgelopen. Helaas voor ons is de regen niet gestopt, maar erger geworden. Onze regenjassen doen hun werk, maar de broeken zijn niet bestand tegen de regen. Bij gevolg zien we er dus uit als verzopen soepkiekens (de ene al wat meer dan de andere). Magalie was slim genoeg om een paraplu mee te nemen, dus zij ziet er nog het best van allemaal uit. Tom en ik daarentegen… Wel ja, ik ga geen foto’s posten!

We nemen snel foto’s van de vuurtoren en proberen dan zo snel mogelijk om terug in het bos te raken, zodat we toch een beetje beschermd zijn tegen de natuur. Helaas, op het moment dat we de bosrand bereiken, is het kwaad toch al geschied en zijn we zo doorweekt dat het niet veel meer uitmaakt. We zetten dus dapper de wandeling verder en bereiken zo’n uurtje later helemaal doorweekt het stads”centrum” opnieuw. Ik zeg “centrum”, want Ucluelet is eigenlijk niet veel groter dan een straat of 2 met wat zijstraatjes. Maar gezellig, dat is het wel!

Doorweekt, maar voldaan, gaan we op zoek naar een plekje om te eten. We denken er eventjes over na om onze kleren te gaan wisselen in het hotel (want zoals ik zei, alles is hier dichtbij), maar het zou toch niet veel zin hebben, want ondertussen regent het nog harder, waardoor we bijna even doorweekt zouden aankomen in het restaurant. We vinden een gezellig houthakkersrestaurantje waar we pizza kunnen krijgen. En wie lust er nu geen pizza? Juist ja, niemand! Ikzelf bestel ook nog een clam chowder (een soort vissoep) om op te warmen, want het is nodig. Plus, ik heb het wel verdiend ook, zeker?

Nadat we onze buikjes hebben vol gegeten, passeren we nog eens langs het nachtwinkeltje aan de overkant van de straat, waar Magalie op haar beurt kiest voor een opwarmertje: warme chocolademelk! De kassier zegt dat ze een goede keuze heeft gemaakt en dat blijkt uiteindelijk ook! We nemen nog wat snackjes mee en gaan dan richting ons hotel om opnieuw een aflevering van Game of Thrones te kijken. We moeten er door geraken voor het nieuwe seizoen hé, dus hier elke dag een aflevering is een goeie start, lijkt ons! Daarna kruipen e snel in ons bedje, want morgen hebben we enkele uitstapjes gepland, waar Magalie jullie meer over zal vertellen in de volgende blog! Dus, slaapwel lieve mensjes, en tot de volgende blog!

Magalie, Tom en Michiel

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.