Eindelijk was het zo ver! Vandaag vertrokken we naar Cuba! Om 2u ’s nachts gingen we Michiel ophalen bij hem thuis om door te rijden naar Schiphol. Annelien en Tom waren gisterenmiddag al doorgegaan en kozen ervoor om te overnachten in de Ibis Budget. Tom zijn papa moest immers ook op Schiphol zijn, en dan is het maar net zo handig om al mee te gaan.

Mijn oorspronkelijk plan was om toch nog even in mijn bed te kruipen, maar dat is er toch niet meer van gekomen. Om 2u stipt stonden we dan ook bij Michiel. Na een vlotte rit liepen we om 10 na 4 Schiphol al binnen. Mooi! We zouden A&T gaan ophalen in hun hotel, maar ze konden om kwart voor 5 toch een shuttle nemen, heel handig!

Inchecken was nog wel een ander paar mouwen; ik was er zaterdag speciaal voor opgestaan, om dan te lezen dat er een probleem was met de website. Heel de dag verder geprobeerd, maar geen prijs. Dan maar op de luchthaven. Zo gezegd, zo gedaan. Kom ik aan die kiosk, en zegt dat ding óók dat ik niet kan inchecken en naar de balie moet. Ja maar, dat belooft! We besloten om toch maar al aan te schuiven, zodat we wisten hoe de situatie in elkaar zat als A&T arriveerden. Long story short, er was een probleem geweest met de Dreamliner (wisten we al, thank you HLN!) en alle plaatsen op het vliegtuig waren veranderd. Wij hadden geen reserveerde stoelen, dus voor ons was dat niet zo’n probleem. We hadden één van onze stoelen wel later geboekt, en als gevolg hadden we dus 1 stoel die 4 rijen achter de andere zat. De mevrouw achter de balie vertelde ons wel dat er een alleenreizende persoon naast één van onze andere 3 stoelen zat, dus dat we konden vragen aan de purser om te wisselen. Mooi!

We checkten snel onze bagage in, terwijl mijn allerliefste mama nog snel een gaatje in mijn handbagage dichtnaaide. Gracias, mama! Over die bagage gesproken, we zijn allemaal met de trekrugzak onderweg! Niet omdat we per se gaan ‘trekken’ (we doen onze roadtrip immers met de auto, en dan telt dat toch niet helemaal), maar vooral omdat we anders nooit 4 koffers in onze gereserveerde auto zouden kunnen krijgen. Spannend vervolg later!

Nadat A&T arriveerden checkten we snel hun bagage in, deelden nog een paar laatste knuffels uit aan mijn favoriete dreamteam, en weg waren we! We konden vlotjes door de douane en zaten al snel aan onze gate. (G22). Tussendoor pikten we nog snel iets op om te drinken (we hadden allemaal een voucher van €4.95 gekregen voor de overlast in verband met de vliegtuigproblemen). Met de drankjes in de hand konden we dan eindelijk wachten tot we mochten boarden. 7u05 kwam en ging, en nog steeds zaten we op onze stoel. Dat begon hier al goed. Uiteindelijk was er geen been gebroken, want we mochten om 07u40 beginnen boarden. Eenmaal we onze stoelen gevonden hadden, bleek dat de opstelling 2-4-2 was. Eén van ons zat naast een vriendelijke mevrouw aan het raam, 2 zaten ernaast in de middengang, en dan hadden we één stoel iets verder naast iemand die alleen aan het reizen was. De man van de eerste mevrouw wou natuurlijk naast haar zitten, en was al prompt van plan om mijn plaats in te nemen. Voor mij geen probleem, maar dan wou ikzelf natuurlijk liefst samen met Annelien naast Tom en Michiel plaatsnemen. Helaas zat die meneer zelf nog eens op een andere plaats dan naast Annelien (is iedereen nog mee?). Ik vroeg aan de purser of ik dat zelf mocht regelen, en dat was geen enkel probleem. Ik dus naar het meisje naast Annelien. Het was een supervriendelijke Amerikaanse die blijkbaar in Cancún woont. Het was helemaal geen probleem voor haar om te wisselen. Dan nog even naar die meneer, die dus ook moest verhuizen. En dan ten laatste bij mijn originele buurvrouw. Na zo’n kleine 5 minuutjes was alles in kannen en kruiken en zaten we met z’n 4en bij elkaar. Mission accomplished! Dat begon hier al goed!

Over dat goed begonnen gesproken, het entertainmentsysteem op het vliegtuig was kapot, dus dat werd een njet. We konden zelfs de weg niet volgen L. Gelukkig was er dan wel veel tijd om dutjes te doen. (Nog niet geslapen, remember?) Ze kwamen ook al snel rond met een koekje en iets te drinken. Voor de rest valt er over de vlucht niet veel te vertellen. We hadden een paar gezellige babbels, de jongens speelden enkele interessante spelletjes (variërend van een zelfgemaakt papieren schaakspel over galgje met de meest bizarre woorden tot sudoku-wedstrijdjes. Dat laatste is trouwens best stresserend; naast elkaar dezelfde sudoku zo snel mogelijk oplossen! Het resultaat? Michiel was sneller klaar, maar had helaas een fout gemaakt. Tom werd dus tot winnaar gekroond!). Verder kregen we onze maaltijd voorgeschoteld (kip met rijst of vegetarische pasta) en werd ons verteld dat we in Cancún allemaal van boord moesten omdat het vliegtuig eerst gekuist en bijgetankt moest worden. Ondertussen kunnen we dus ook zeggen dat we in Mexico geweest zijn.

Doordat we éérst naar Cancún gingen in plaats van Cuba en dan nog eens 2,5 uur moesten wachten werd het al snel duidelijk dat we zeker zo’n 6 uur vertraging zouden hebben. In Cancún speelden we dan samen nog een rondje galgje en al snel mochten we aan boord. Cancún en Cuba liggen op zo’n uurtje vliegen van elkaar, dus dat zou gelukkig niet zo lang duren. We kregen nog snel een fly fit-drankje en -reep dus konden we er weer tegen. Voor we het wisten waren geland in Varadero! Finalmente!

We zijn nog nooit zo snel uit een luchthaven geraakt, denk ik. Het is best een kleine luchthaven, en er waren voor de rest ook geen vluchten aangekomen op dat moment. Zo’n verandering van schema heeft dus ook zijn voordelen ;). We geraakten snel door de paspoortcontrole (de procedure gaat als volgt; paspoort en toeristenkaart afgeven, stapje achteruitzetten, je grootste smile tevoorschijn toveren voor de foto en klaar!). Daarna konden we onze bagage van de band gaan halen. Wachttijd? Zo’n 5 minuutjes. We werden dan ook nog eens geëntertaind: er liep een drugshond op de band die alle bagage controleerde. Daarna moesten we door de douane. Het systeem is nogal simpel; je vult een douaneformulier in op het vliegtuig (heb je iets aan te geven, hoeveel geld breng je binnen, etc.) en afhankelijk van je antwoorden daar kom je terecht in de groene of de rode rij. De groene zijn de mensen die niets aan te geven hebben (wij dus). We zijn ook nog nooit zo vlot door een douane geraakt, denk ik. We mochten gewoon allemaal direct doorlopen en moesten enkel onze papiertjes afgeven (er werd zelfs niet naar gekeken), enkel onze luggage tag werd eens gecheckt. Vriendelijke mensen, trouwens!

Éindelijk stonden we dan buiten en de typisch Caribische warmte viel al direct op ons dak. Aaaah, the good life! Snel eens naar het wisselkantoor en dan een taxi in richting Havana. We spraken 88CUC af met de verantwoordelijke (wat de gangbare prijs is, volgens onze bronnen) en moesten eventjes wachten op onze taxi. Plots kwam er een echte classic american car aangereden en ja hoor, die was voor ons. We geraakten er vlot in met al onze bagage, gelukkig! Ik had al redelijk wat gehoord over eventuele sjoemelpraktijken hier in Cuba, dus leek het mij wel nuttig om eens te dubbelchecken of onze prijs wel zeker ok was. En wat bleek? Neenee, ’t was 90CUC. We boden nog eventjes weerwerk, en stelden zelfs voor om terug naar zijn baas te rijden, maar hij reed toch vrolijk verder. Dat wisten we dan ook direct voor in de toekomst; éérst dubbelchecken. Nuja, het was wel makkelijk 140 km, dus op zich was het wel een goede prijs. En we konden het eerste item al van onze lijst schrappen ;). Een ideale eerste kennismaking met dit prachtige eiland!

Een prachtige rit later werden we dan eindelijk afgezet aan onze casa in Havana Centro; casa Guantanamera! Het kwam er op neer dat we een volledig huis ter beschikking hebben. Ik ben deze blog dan ook aan het typen vanuit mijn schommelstoel in de voorkamer, met zicht op onze buren. Me gusta mucho! Het is hier zeker niet de grote luxe, maar alles wat we nodig zouden hebben is aanwezig, en ze zijn hier enorm vriendelijk. Rudy zat ons op te wachten en deed ons snel een kleine uitleg. Zijn tante, Nairobis, is de hoofdverantwoordelijke voor het huis, en zal ons morgen verwelkomen. Hij toonde ons nog snel waar we konden gaan eten. Net achter de hoek van onze casa zitten 2 internationale/lokale restaurants. Het werd de chinees. Heel lekker, maar we waren allemaal zo ongeveer wel klaar om in ons bed te kruipen. Na een avontuurlijke maaltijd (ham en kaas gebakken op vis, met bananenchips naast is toch ook niet 100% chinees te noemen), keerden we dus snel terug om onder het laken te kruipen. Vertelde ik al dat er airco is? Wat een geluk! Zo’n 25 uur na ons oorspronkelijke vertrek (voor mij dan toch), waren we dan eindelijk op onze bestemming, klaar voor onze eerste Havana Night.

Hasta pronto!
Besitos,
Annelien, Tom, Michiel & Magalie

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.