Jaja, vandaag ben ik hier al 3 weken. Aan de ene kant denk ik soms dat ik hier nog maar net ben, maar aan de andere kant denk ik dan dat ik hier al maanden ben. De kou in België lijkt al zo ver weg, maar ik ben nog niet helemaal aangepast aan het leven hier, hoewel het goed begint te komen. Deze week stond vooral in het teken van de stage in orde krijgen, dat was een prioriteit voor ons. Het begon op maandag, met het bezoek van Mevr. Meysman. Tegen vrijdag was alles al zo goed als in kannen en kruiken. Ik had een afspraak met Desi geregeld om 10u. Ze had al samen gezeten met Mevr. Meysman en er waren al enkele afspraken gemaakt. Het belangrijkste punt is dat onze stage herleid is naar 2 dagen in de week, in plaats van 4 (what a relief). Een tweede punt is dat onze stage loopt tot 8 mei. Op die manier hebben we toch nog iets aan onze extra weken die we geboekt hebben en zijn we dus volledig vrij om te gaan en staan waar we willen vanaf 8 mei. Dus bij deze: jullie weten het als eerste, want Artevelde is nog niet op de hoogte van deze beslissingen, aangezien we nog enkele kleine details moeten vastleggen (zoals onze stage bij het NAAM/Avila).

Ik heb deze week ook voor het eerst in 3 jaar tijd nog eens een balletje geslagen. Ik mis de rush niet die bij volleybal kwam kijken (elk weekend paraat staan, het is niks meer voor mij), maar nu ik zo eens een balletje heb geslaan, begint het toch weer te kriebelen. Spijtig genoeg begon het ook te kriebelen in mijn rug na anderhalf uur spelen. Die hernia is er om te blijven heb ik de indruk, maar ik zal toch elke week een keer mijn agressie (met één g, ja) gaan wegwerken in de “sporthal” (het is een hal en je kan er sporten, maar daarmee is alles gezegd). Als ik dan nog ergens extra tijd vind, dan ga ik ook nog voetballen, want enkel mijn armspieren trainen door op onschuldige, weerloze kindjes te smashen zou niet mooi zijn van mij (ik train ook graag mijn beenspieren door met “den vollen tjoep” op weerloze kindjes te schieten). Het niveau van het volleybal ligt hier niet echt hoog, maar dat vind ik heel goed. Na zo 3 jaar op mijn gat zitten, merk ik dat het bij mij ook ver zit. Ik kom er wel al snel terug in, vooral de opslagen zijn snel terug op niveau, wat ervoor zorgt dat ik mijzelf wat moet inhouden. Ik kijk al uit naar de komende volleybalsessies!

Dinsdagochtend was het zo ver: een eerste kennismaking met de collega’s op het KAP (tot nu toe hebben we enkel Tineke Knaap gezien). Er was een conferentiedag en dit was volgens Tineke het perfecte moment om eens te zien wat voor vlees ze in de kuip had. Om kwart voor 6 ging mijn wekkerke af en ik had zin om mijn armspieren eens uit te proberen op het onding. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want ik zou op donderdag nog veel geld uitgeven, later meer daarover. Madeleine, de stagecoördinator van het KAP, was zo vriendelijk om ons te komen oppikken. We zouden met Edris meegereden zijn, maar zij had een platte band. Rond kwart voor 8 kwamen we aan op school, waar we plaats namen in een klein auditorium. Vandaag kwam “Ricky” (zijn roepnaam, zijn echte naam weet ik al niet meer) spreken over de toetsenmatrijs. Heel leuk dat zo iets bestaat, maar als je mij 15 keer hetzelfde vertelt, dan haat ik het op dezelfde dag als ik het heb leren kennen. Ik raad jullie allemaal ten sterkste aan om het zelf eens op te zoeken en het maar één keer te lezen, dan is het nog interessant. Achja, we hebben nu toch eens de vakgroep Engels gezien op het KAP (blijkbaar ben ik de enige man bij de Engelse docenten, wat gaat dat geven). Rond 12u gingen we met de bus naar huis. Ondanks het feit dat we direct alle aansluitingen hadden, hebben we er toch een klein uurtje over gedaan. Geen wonder dat je om 6u aan de bushalte moet staan om op tijd op school te zijn.

’s Avonds ging ik zoals bijna elke avond buiten zitten om mijn sociale contacten te onderhouden (wat is dat mooi gezegd, al zeg ik het zelf), toen Edris aan mij vroeg of ik mee wilde naar Centrum. Voor mij geen probleem. Lieselot mocht niet mee, want Edris wilde “iets” gaan kopen voor haar verjaardag. Spijtig voor Edris had ze het aan de telefoon over een “torta” en kan Lieselot google translate gebruiken als een echte pro. Resultaat: Lieselot wist wat Edris wilde halen. Uiteindelijk zijn Edris en ik dan naar Cost-U-Less gegaan, nog een nieuwe winkel (allemaal op wandelafstand van school, ik heb geen idee waarom ze zoveel winkels op zo een kleine ruimte nodig hebben). In de winkel kochten we een Oreo-cake, wat cupcakes, wijn en een nieuw hoofdkussen voor Lieselot (die van de campus zijn harder dan een houten plank). Edris wilde Lieselot verrassen op z’n “drie-koningens”, door aan de deur te gaan zingen. Om 10 voor 12 trokken we richting haar kamer, beladen met ballonnen, toeters, een oreo-cake met kaarsjes, een flesje rosé en onze beste “singing voice”. We waren nog geen 20 meter verder of Zahid kwam ons al achterna gelopen met een 8-tal anderen. Ze zagen de ballonnen en wilden uiteraard mee zingen (Gelukkig voor Lieselot, want mijn zangtalent is ongeveer hetzelfde als dat van een kat die net een dikke Van Dale op haar staart heeft gekregen). De beelden zijn te zien op facebook, de verrassing was geslaagd denk ik! We bleven nog eventjes buiten zitten en vierden Lieselot haar verjaardag met de fles rosé die ze net had gekregen.

Lieselot keek al even uit naar woensdag. Niet alleen omdat het haar verjaardag was, maar ook omdat haar mama vandaag toekwam. De dag gaat snel voorbij en Lieselot zou rond 3u op de luchthaven moeten zijn. Gelukkig checkt ze de vluchtinformatie nog eens, want haar mama landt een uur eerder. Lieselot wordt door Ernest naar de luchthaven gevoerd en ik blijf op de campus achter, all alone voor bijna de rest van de week. Lieselot zal bij haar mama blijven in het Kontiki Beach Resort (ze heeft mij een paar keer goed jaloers gemaakt). Gelukkig ga ik er zaterdag ook eens langs, zodat ik niet té jaloers moet zijn.

Op donderdag werd ik eens later wakker dan anders, het was zowaar 8u45. Ik ben nog geen halve minuut wakker of er wordt op de deur geklopt (want de bel doet het niet). Edris vraagt of ik mee wil om de lekke band te herstellen. Natuurlijk wil ik dat. Het komt nog goed uit, want ik had nog enkele zaken nodig, zoals sportschoenen, een verdeelstekker, boxen voor mijn pc, … Voor ik verder ga, zal ik eerst eventjes uitleggen waarom ik boxen nodig heb. Mijn kamer was mooi ziekenhuiswit geschilderd voor ik aankwam en de inrichting trok dus op niks. Ik heb dan maar op woensdagavond heel de inrichting veranderd. Ik heb mijn beamer die ik van België meehad geïnstalleerd om mijn own personal cinema te creëren, hiep hoi! Het enige probleem: ik hoorde mijn pc niet door de ventilator. Dus, ik ben goedkope boxen gaan halen. Ok, terug naar een ander item op mijn lijstje: de sportschoenen. Terwijl we moesten wachten op de band ging ik naar La Curaçao, een winkel waar je echt vanalles en nog wat hebt. Die mannen zijn trouwens geboren verkopers. Ik ging binnen met het idee om sportschoenen te kopen en ik kwam buiten met een vuilbakje en een ijskast. Ja, je leest het goed, een fucking ijskast. Ik had mooie korting gekregen van de man in charge en ik zag er het praktisch nut van zo een ijskast wel in, dus waarom niet? Er zit trouwens een idee achter: ik verkoop de ijskast als ik hier vertrek. Op die manier heb ik koud drinken op mijn kamer en krijg ik nog een deel terug van mijn geïnvesteerd kapitaal (zo een kapitaal was het nu ook weer niet). Mijn kamer hier gaat om den duur nog meer high-tech worden dan mijn kamer in België, stel u voor!

En zo komen we alweer aan bij het weekend. Time sure goes fast when you’re having fun (and spending money). Vandaag ga ik op bezoek bij Lieselot, haar mama en haar tante. Ik kijk al uit naar de kokosnootcocktails die ik daar kan drinken terwijl ik languit onderuitgeschoven relax op zo een strandstoel (niet dat ik jullie jaloers wil maken). Ik vertrok rond 9u en een uurtje later stond ik aan het Kontiki Beach Resort. Ik had onderweg wel nog eens uitgetest hoe ver het NAAM wandelen was, dus ik kon er sneller gestaan hebben. Kontiki ziet er aan de ingang niet zo wauw uit, maar eens in het resort lijkt het alsof je je in een jungle begeeft (met beesten en al zeg). Dat het prachtig was hoef ik er niet bij te vertellen, zeker? Dat is iets wat voor het strand trouwens ook geldt. Terwijl Kokomo iets meer “natuur” heeft, is Mambo op en top toeristisch. De boulevard is gevuld met winkeltjes, langs het strand liggen hotels en bars, … Heel goed om tot rust te komen, na mijn halve week “forever alone”. Ik heb daar wel eventjes een dutje gedaan ook op die strandstoel en het deed goed, verdorie! Daarna was het tijd om te aperitieven met een wijntje, gevolgd door een piña colada. Een hamburgertje later was het tijd om even uit te blazen met een frisse duik in het privézwembad van Kontiki. Amai, zo mooi, dat kan je u niet inbeelden (je kan wel naar de foto’s kijken). Perfect om af te koelen en alles een beetje te laten zakken. Na een post-aperitief (op één been kan je niet staan) was het rond 9u tijd om terug naar mijn cel van 3 op 3 op de Campus te gaan, terwijl Lieselot samen met haar mama en tante nog een paar dagen langer blijft genieten in Kontiki (you can’t blame her).

En zo komen we uit bij mezelf, op dit moment, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben. Ik ben dus alweer uitgeraasd voor een paar dagen. Voor de mensen die zin hebben: ik heb vandaag (zondag) ook mijn eerste “Supercalifragilisticexpialidocious Skype Session” gepland. Ik zal op skype (michiel_standaert@hotmail.com of michiel.standaert) zitten vanaf 15u belgische tijd tot ongeveer 23u belgische tijd. Dus al wie mijn totje nog eens wil zien na drie weken, u bent van harte uitgenodigd om mij eens te bellen! En speciaal voor mijn mama, omdat ze zei dat ze nooit iets verstond van de afsluiters bij mijn blogberichten, doe ik bij deze een poging om het eens over een andere boeg te gooien. Mama, ik hoop dat je Russisch spreekt! Слушайте позже, аллигатор!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.