Na een kort nachtje stond de wekker alweer vroeg te brullen. Helaas, de laatste momenten aan de Westkust stonden voor de deur. Ik voel me nog altijd niet tip top, dus laat ons vooral hopen dat de vlucht een beetje meevalt! We nemen een snelle douche, want sinds we in Mexico onze vlucht eens hebben gemist, willen we graag goed op tijd op de luchthaven zijn. We pakken onze bagage in (ja, die souvenirs inpakken duurt wel even) en gaan naar de balie om ook het hoofdstukje Hollywood af te sluiten.

Een klein kwartiertje later laten we Beast ophalen door de valet. Hij haalt hem van stal (of uit de parking, whatever) en we zijn klaar om onze laatste rit met Beast tot een goed einde te brengen. We gaan hem toch missen hoor! We cruisen over de snelweg richting LAX en genieten nog wat van het uitzicht over de stad. Ik zeg wel dat we richting LAX rijden, maar het schijnt dat we Beast ook nog moeten teruggeven aan zijn eigenaar. We gaan dus naar het drop off point van Alamo. We halen onze laatste spullen uit de auto terwijl de bediende van Alamo alles controleert. We zien hem de meterstand opschrijven en zijn eigenlijk wel benieuwd. Hoe ver hebben we nu eigenlijk gereden tijdens onze trip? Blijkt dat dat een 3053 mijl is (of zo’n 4913 km). Daarna is het dan zo ver. Tijd om afscheid te nemen van Beast. We zeggen nog eens vaarwel met een reeksje foto’s uiteraard en dan zijn we klaar (of niet, maar het is van moeten) om richting luchthaven te trekken. Terwijl we opstappen op de shuttlebus zwaaien we nog een laatste keer naar Beast en denken we terug aan al die mooie tijden tesamen *cue sad background music*.

De bus brengt ons naar onze terminal op de luchthaven. LAX is één van de grootste luchthavens ter wereld en dat is er aan te zien. De auto’s staan aan te schuiven tot ver voor de luchthaven. Natuurlijk is onze terminal één van de laatste, dus we zijn toch iets langer onderweg dan we zelf gepland hadden. Invoegen, aanschuiven, opnieuw invoegen, opnieuw aanschuiven, veranderen van baanvak, opnieuw aanschuiven. Het lijkt eeuwig te blijven duren, maar uiteindelijk slagen we er in om bij onze terminal te komen.

We stappen de terminal binnen en komen direct bij de incheckbalie. Voor we in de rij aanschuiven, besluiten we eerst nog eens onze bagage te wegen. Verdorie, te veel bij Magalie! Bij mij zijn het niet de kilo’s die het probleem zijn, maar wel de ruimte. We verhuizen dus wat over en weer tussen onze koffers en uiteindelijk zitten we op een klein extra gewicht waar we nog van af moeten. Ongeveer het gewicht van alle shampoo’s, conditioners en zeepjes die we mee hadden. Helaas, na die 3053 mijl moet het er toch allemaal uit! We schuiven aan om in te checken en komen uiteindelijk bij de balie. Daar wegen ze onze tassen, waar blijkt dat we 100 gram over het gewicht zitten. Ze zeggen dat ze ons niet mogen doorlaten met die 100g, of we moeten extra betalen. Seriously? Gaan ze echt moeilijk doen over 100g? Ik begrijp het wel, zij maken de regels niet, maar toch. Uiteindelijk gaat de mevrouw zelf op de weegschaal staan en zegt ze dat deze niet goed gekalibreerd is. Ze wijkt een 100-tal gram af, dus dat mag ze dan in rekening brengen. Dankzij de vriendelijke mevrouw kunnen we dus toch met de rest van onze bagage en zonder extra fee op het vliegtuig stappen.

We lopen door tot aan de douane en kunnen uiteindelijk moeiteloos tot bij onze gate raken. Dat met een uur op overschot! Maar ja, liever zo, dan zoals in Mexico hé! We gaan nog even zitten en nemen de tijd om iets te drinken, nog snel eens te skypen met het thuisfront en ons voor te bereiden op onze eerste korte vlucht richting Chicago. Van daaruit zullen we dan verder vliegen richting Brussel. Stipt om 10 voor 10 mogen we het vliegtuig boarden, zoals het gepland was. Perfect, we zijn er helemaal klaar voor! We zwaaien nog eens door het raampje, and off we go!

We zitten helemaal klaar voor vertrek, het vliegtuig start met achteruitrijden en dan… staan we opnieuw stil. Na een kwartiertje krijgen we dan eindelijk een mededeling door de speaker. Bij het achteruitrijden was er een probleempje met de tractor. Dat is het kleine autootje dat het vliegtuig achteruit helpt rijden. Dat autootje wordt vastgemaakt aan het voorwiel van het vliegtuig aan kan zo het vliegtuig tot op de startbaan brengen. Het wordt vastgemaakt met een stang aan het voorwiel en blijkbaar was net bij ons die stang gebroken tijdens het achteruitrijden. We moesten dus wachten op maintenance, zodat ze de stang konden vervangen en daarna het landingsgestel konden controleren. Uiteindelijk konden we met een groot halfuur vertraging dan toch vertrekken naar de startbaan.

Oké, nu zijn we er helemaal klaar voor. We zijn de derde in de rij om op te stijgen. We zien de twee voor ons vertrekken en dan rollen wij naar voor. Plots gaat het vliegtuig aan de kant staan en blijven we aan de zijkant van de startbaan staan. Opnieuw een kwartiertje later krijgen we bericht van de cockpit dat er een probleem is met de hydraulica van de vleugels en dat we terug naar de gate gaan. Tot zover onze zorgeloze vlucht. Iedereen moet af het vliegtuig. We worden opnieuw door de gate gestuurd en moeten aanschuiven bij de helpdesk, zodat we een nieuwe vlucht richting Chicago (of Brussel) kunnen krijgen. Al snel bleek dat er heel veel mensen (vooral Belgen) waren die richting Brussel moesten. Als we pas 3u later vooraan de rij staan, dringt het tot ons door dat we hoogstwaarschijnlijk niet meer naar Chicago zullen vliegen. Ondertussen hadden we al enkele vriendjes gemaakt in de rij. Shauni en Stijn voor ons in de rij en wonen in Belsele, wat echt niet ver van ons is. Stijn is ook een leerkracht en Shauni is een Disneyfanaat, dus we hebben direct iets om over te babbelen. Zij hebben ongeveer dezelfde trip als ons gemaakt en zitten nu, net als ons, ook vast. Zij mogen uiteindelijk als eerste naar de helpdesk. Ze proberen ons erbij te krijgen, maar aangezien we niet officieel samen reizen, wordt ons gevraagd om eventjes te blijven staan. De mevrouw aan de balie doet haar uiterste best om zowel voor hen als voor ons tickets richting Brussel te bemachtigen, maar de alternatieven richting Brussel beginnen schaars te worden. Als ze uiteindelijk iets vindt met Frankfurt als tussenstop, zijn haar collega’s er als de kippen bij om die vluchten ook te boeken. Dus, op het moment dat wij bij dezelfde mevrouw mogen gaan, is er al geen vlucht meer via Frankfurt. We zullen dus niet bij Stijn en Shauni op de vlucht zitten. Spijtig! De mevrouw gaat opnieuw naarstig aan het werk (en ze vertelt ons erbij dat ze al een aantal overuren aan het maken is, dus echt chapeau voor haar). Uiteindelijk vindt ze iets via Londen. We zullen wel nog een 5-tal uur moeten wachten. Maar voor ons absoluut geen probleem, we zijn al blij dat we naar huis raken. De vriendelijke mevrouw geeft ons nog een vouchers mee om iets te gaan eten en dan zijn we klaar om de luchthaven verder te verkennen, al dan niet noodgedwongen.

Of toch, bijna. Net na ons staat ook een lotgenoot die via Londen zal vliegen, dus we wachten even op hem, zodat hij niet de hele dag alleen moet ronddwalen. Blijkt dat die lotgenoot Steve Michiels heet. Steve komt uit het verre Limburg (hoewel, in België is alles dichtbij naar Amerikaanse normen) was in LA om een opleiding te volgen voor acteurs. Very exciting stuff! Anyway, we trekken dus richting de restaurantjes en winkeltjes van de luchthaven. We slenteren wat door de winkeltjes terwijl en gaan uiteindelijk in de food court zitten. Magalie kiest voor een slaatje, terwijl ik mij tegoed doe aan Chinese takeaway. Mijn maag is opnieuw een beetje beter na gisteren, maar toch nog niet helemaal top, dus ik besluit om een beetje te laten staan. In de food court zijn we ook Stijn en Shauni opnieuw tegengekomen, dus we babbelen nog wat met ons vijven tot onze vluchten vertrekken.

Na een goeie 4 uurtjes besluiten we om naar onze gate te gaan en te wachten om te boarden. We zitten helemaal in pole position om op te stappen. De gate wordt geopend en we mogen gaan zitten op onze plaatsen. Wat blijkt: United heeft ons een upgrade gegeven naar Economy Plus. Dat lijkt misschien niet veel, maar jullie hebben geen idee hoe aangenaam het is voor mij om niet te moeten reizen met mijn knieën in mijn nek! Daar komt nog eens bovenop dat de rij voor ons leeg is, dus dat de mevrouw die naast ons zou zitten zich daar zet en wij dus 3 zetels voor ons alleen hebben. Wat een luxe! Niet veel later stijgen we op en vertrekken richting onze tussenstop: Londen!

Blijkbaar zijn er heel wat van de gestrande passagiers met deze vlucht mee, want rond ons zitten nog Belgen die op de andere vlucht zaten. Na een smooth flight landen we in Londen en raken we aan de praat met drie meisjes uit het Antwerpse (zie ons eens vrienden maken). Met Steve erbij zijn we dus ondertussen zes man (of vrouw) sterk en zijn we klaar om de laatste twee uurtjes te wachten in Londen voor we eindelijk naar huis kunnen. Op onze tocht richting de vertrekhal vragen we nog snel eens of we zeker niet langs bagage claim moeten passeren om onze bagage op te halen en opnieuw in te checken, maar ze verzekerden ons dat dit niet moest. Perfect! We gaan door alle controles en wachten aan de gate op onze aansluiting. Perfect op tijd kunnen we boarden en maken we nog een korte vlucht van een uurtje voor we in Brussel landen.

Touchdown! Eindelijk, na 11u vertraging staan we dan toch terug met onze voetjes op de grond in België. We moeten enkel nog onze bagage ophalen en dan kunnen we de autorit richting huis inzetten. Magalie haar tas komt als één van de eerste af de band, maar die van mij, wel… daar is het op wachten. Ook de bagage van Steve en die van de drie meisjes komt er maar niet door. Uiteindelijk valt de band stil en blijkt dus dat onze bagage op de één of andere manier toch verloren is geraakt. In plaats van dus eindelijk uit de luchthavens te kunnen stappen, moeten we nu nog eerst aan de lost-and-found passeren. Allemaal mensen die op de oorspronkelijke vlucht zaten uit LA. Blijkbaar moet er toch iets fout gelopen zijn (en ergens ook niet, want de bagage van Magalie is er wel geraakt). In ieder geval, na nog een uurtje aanschuiven is het mijn beurt. Het enige wat ze mij konden vertellen, is dat mijn bagage in Londen is gescand, maar daar niet vertrokken is (wat al een geruststelling is, want dan is ze ook niet op een andere vlucht geladen). Ze vertellen mij dat ze de bagage zullen proberen opsporen en ze mij dan zullen opsturen met een koerier. Ik laat dus mijn gegevens achter en dan kunnen we eindelijk die luchthavens achter ons laten.

De ouders van Magalie staan ons al op te wachten aan de uitgang! Ze vliegen elkaar in de armen, want na zo’n lange reis is een knuffel altijd extra welkom. We rijden terug richting Zelzate en doen ondertussen al een deel van ons verhaal aan Peter en Brigitte. De verhalen zullen ze waarschijnlijk nog wel een paar keer moeten horen, maar dan met foto’s bij! In ieder geval, als we toekomen in Zelzate, wacht ons nog een kleine verrassing. Fréderic en Annelien, die ons normaal ’s ochtends mee gingen komen ophalen aan de luchthaven (ook als verrassing) kwamen nog tot bij Magalie thuis om onze verhalen first hand te horen. Wat een fantastische thuiskomst. Uiteindelijk komt mijn pa mij ook halen, zodat ik thuis ook knuffels kan gaan uitdelen aan iedereen die ik gemist heb!

Als laatste wil ik jullie nog meegeven dat mijn bagage uiteindelijk 3 dagen later bij mij thuis werd geleverd. Eind goed al goed dus! Zo, dat waren al onze verhalen van deze fantastische reis. Hopelijk zien we jullie opnieuw bij onze volgende avonturen! Until next time!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.