Zijn we al in de helft? Echt waar? Het lijkt alsof we hier gisteren zijn aangekomen, het is echt niet normaal. Ik heb het gevoel dat de tijd hier vooruit vliegt en ik wil dat echt niet! Ik heb nog niet de helft gedaan van wat ik wil doen, maar ik zit wel al in de helft van de tijd die ik heb. Het feit dat onze weken zo bomvol zitten helpt ook niet echt. Misschien moet ik net als Lieselot eens een bucket list opstellen, dan heb ik tenminste iets waar ik naartoe kan werken. Anyway, hier volgt dan weer een relaas van de afgelopen week (ik vrees dat het wat korter zal zijn dan anders).

Over maandag kan ik kort zijn: ik heb lessen voorbereid en ik ben naar de les geweest, punt. Veel meer was er eigenlijk niet te doen op maandag (behalve dan de skypesessie met Magalie, dat was een leuke afwisseling). Wat wel leuk was om te horen op maandag, was dat we geslaagd waren voor Literature 1.3. Nu is het enkel nog wachten op History of the English Language. Ik ben benieuwd of ik daarvoor geslaagd ben. Wij halen ook telkens de hoogste cijfers van de klas, dus die Belgjes moeten hier toch iets goed doen. Zo, we kunnen dus naadloos overgaan naar dinsdag. Om half zes ging de wekker opnieuw af (ik zweer het, mijn gsm en de vuilbak gaan elkaar eens beter leren kennen binnenkort). Anyway, op naar de stageschool voor opnieuw een dag gevuld met lessen observeren en les geven. Ondertussen hebben we er ook wat meso-taken bij gekregen, zoals surveilleren op de speelplaats. We gaan ook eens langsgaan bij de zorgcoach om te vragen wat we daar kunnen doen, maar deze week is ze afwezig. Verder hebben we die dag niet echt veel meer gedaan. We hebben wel nog het postpakket van Lieselot gehaald. Dat was tegengehouden door de douane en was sinds vorige week al verstoppertje aan het spelen in een voor ons onbekend postkantoor op het eiland. Helaas voor het pakketje hebben we het nu toch gevonden en kan Lieselot genieten van alles wat haar mama heeft opgestuurd.

Woensdag werkdag! Opnieuw naar het Archief om wat onderzoek te doen. Je zou denken dat ik alles al weet, maar niets is minder waar. Beter nog, ik dacht heel eventjes dat heel mijn onderzoek in het water zou vallen. Ik had al enkele bronnen gelezen over een Venezolaans oorlogsschip dat menig gepeupel angst aanjoeg op Curaçao. Niets speciaal, aangezien de relatie tussen Venezuela en Curaçao altijd een beetje gespannen is geweest. Hetgeen mij vooral bezig hield, was dat ik een brief had gevonden die naar de schoener (de naam van het soort schip, het mag hier al een educatief zijn ook) was gestuurd. Daarin stond dat het “bij wet verboden was voor oorlogsschepen en koopvaardijschepen om de baaien te benaderen”. Verboden voor koopvaardijschepen… Godverdommemiljaardedjunondeklotenmiljaardegodver! En vooral ook raar, want ik heb een 120-tal andere bronnen die dat lijken tegen te spreken. Ofwel is er hier iemand enorm de draak met mij aan het steken (damn you), ofwel is mijn onderzoek niks meer waard. Na wat overleg met Modianne (de curator), lijkt het ons best om de wetteksten te bekijken van die tijd. Maar dat is iets voor vrijdag, dus ik houd jullie eventjes in spanning!

Iets later op de dag werd ik benaderd door een andere bezoeker van het archief. De man vroeg mij in ietwat gebroken Nederlands of ik van België was. Een tiental seconden later stelde Hubert zich voor als een geboren en getogen Tervurenaar, die hier in Curaçao onderzoek kwam doen naar de familiestamboom en -naam van zijn vrouw. Na een 5-tal minuutjes babbelen zei hij dat hij weg moest, maar als ik ooit in Westpunt was, dan moest ik maar eens binnenspringen bij hem en dan gaan we samen iets drinken op zijn terras. Toen ik vroeg waar hij woonde in Westpunt, zei hij dat hij aan Playa Forti naast het blauwe hotel woonde. Freaky, want een week eerder had ik dus een foto genomen waar zijn huis op staat. Als ik daar dus nog eens kom, dan spring ik zeker binnen! Nu goed, de werkdag zat er alweer op en ’s avonds had ik nog een date op Campus. Het is niet wat jullie denken, ik heb mij hier geen lief opgedaan. Ik had een afspraak bij Anthony, de kapper van dienst. Het werd hoog tijd dat het gras nog eens afgereden werd, dus wie beter dan hem? Ik ging bij hem aankloppen om 18u, maar niemand te zien. Island time zeker? Anthony zat nog in de gym en hij ging mij komen halen als hij klaar was. Anderhalf uurtje later werd er op mijn deur geklopt (hard geklopt, zacht geklopt). Tijd om mijn totje eens op te kuisen. Anthony stak de lichtjes aan van zijn homemade barber pole, hij zette de kappersstoel buiten en hij was er helemaal klaar voor. Nog geen half uur later was ik 5kg lichter denk ik, want mijn haar was lang, ge kunt het niet geloven! Anthony deed zijn kamerdeur dicht waar de spiegel aan hangt en ik kon alleen maar zeggen dat ik er helemaal niks van zag. Snel mijn bril opzetten dus en toen kon ik alleen maar zeggen dat hij dat heel goed gedaan heeft! Echt vakmanschap! We hebben op Campus dus een gewone shop (innovation), een barbershop (Crioyo cutz)… Misschien is het een idee dat ik een photoshop open? *badum tss*

Anyway, on to thursday. Ik weet het, jullie kijken zeker al uit naar vrijdag om te weten of mijn onderzoek om zeep is of niet (of niet, whatever). Maar ik kan toch maar moeilijk een dag overslaan zeker? We zullen het dus kort proberen houden. Op donderdag was het alweer vroeg opstaan om op tijd op school te zijn. Vandaag had ik een les over telepathie ingepland, waar ik een superleuke instap voor had bedacht. Ik had een card trick voorbereid om mijn leerlingetjes ervan te overtuigen dat ik ook telepatische krachten had. Blijkbaar is hen overtuigen moeilijker dan verwacht. Zeker als de truc mislukt. Nadien hoorde ik zelfs dat iemand had gezegd: “he looked so sad when his trick failed”. En echt, ik was ook sad. Ik had zo hard geoefend en dan uiteindelijk, nada! Maar ze vonden het toch goed geprobeerd, dat is toch ook al iets. Mevrouw Knaap vindt onze lessen zelfs beter dan goed geprobeerd. Ze vindt onze lessen creatief, aangenaam en goed in elkaar zitten. Dikke pluim voor ons dus! Na de lessen moesten we ons haasten om op tijd terug op school te zijn, want in de namiddag hadden we zelf les. Na een vermoeiende dag (van half 6 ’s ochtends tot 19u ’s avonds), was het dan tijd om eventjes uit te rusten, because on friday it was time to make or break my research.

Een half uur was ik op het werk. Zo lang heeft het geduurd vooraleer ik het antwoord vond. In de verordeningen van 1874 stond dat het illegaal was om de baaien te benaderen zonder kustpermit. Dit kwam door de cholera-epidemie op dat moment in Europa en Noord-Amerika. Er was dus niemand uit het verleden met mijn voeten aan het rammelen en het was toch juist wat in de brief stond. Nog een opluchting dat ik het zo snel vond, want als ik alle verordeningen van andere jaren had moeten lezen, dan was ik een heel stuk langer bezig geweest. Vrijdagavond heb ik mijn tijd dan gestoken in het opzoeken van wat ik nog allemaal wil doen op het eiland. Blue room, Williwood (naar analogie met Hollywood, ze hebben zelfs een bord.. eigenlijk hebben ze alleen maar een bord), Christoffelberg, Fort Beekenburg, zwemmen met dolfijnen, diepzeevissen … Nog zoveel te doen, en nog zo weinig tijd. Gelukkig heb ik vanaf volgende week woensdag een auto. Op die manier kan ik ook effectief alles doen wat ik wil, want die busjes hier zijn toch maar lastig.

In het weekend heb ik mij eens kalm gehouden. Ik weet dat ik hier ben om het eiland te zien en dat ik hier niet lang meer ben, maar ik had eens wat rust nodig. Bovendien moest ik ook nog heel wat papierwerk in orde maken. Ik heb nu zoveel mogelijk in orde gebracht. Op die manier kan ik mij dan volledig focussen op enkel de essentiële zaken als ik mijn auto heb, zodat ik het eiland zo veel mogelijk kan verkennen. Het is wel spijtig, want heerschap Freddie had mij uitdrukkelijk de toestemming gegeven om naar het strand te gaan voor ontspanning. Maar ik zal die toestemming dan houden voor volgende week, goed? Veel gebeurde er verder niet in het weekend. Op zaterdag heb ik blijkbaar een telefoontje gemist van de immigratiedienst, maar aangezien mijn gsm hier zo goed werkt, kan ik enkel calls ontvangen, maar zelf niet bellen, hiep hoi (die Nederlandse cultuur begint mij hier al te beïnvloeden, help). Zondagavond ging ik nog eens voetballen, kwestie van een beetje sportief te doen. Helaas is mijn rug het daar zo niet mee eens, dus ik ga mij opnieuw eventjes koest moeten houden. Ondanks mijn rug die tegenspartelde, zijn we er toch in geslaagd om van een deel van het Dream Team van vorige week te winnen. Betekent dat dan dat wij nu de beste ploeg van de school zijn? Ik weet het niet, maar het was wel aangenaam om nog eens een balletje te trappen (nee, geen super5000-shot vandaag) en wat te ontstressen.

En met die wijze woorden zit mijn gezever voor deze week er alweer op. We onthouden dat we het nu toch wel goed druk hebben, dat mijn onderzoek bijna een onverwacht einde kreeg, dat ik een misschien een business moet opstarten op Campus (het is hier in de mode) en dat ik misschien geen illegaal meer ben (ofwel dat ik uit het land gezet wordt, het is één van de twee). Weer veel om te onthouden dus. Ohja, en we onthouden ook nog dat ik blijkbaar toch veel kan schrijven over mijn week, ook al is er niet veel gebeurd. Alee, kwestie van eens nostalgisch te zijn naar Mexico en kwestie van ook even multicultureel te zijn als de mensen op Curaçao: Hasta pronto, amigos!

PS: ik had een eervolle vermelding beloofd aan Fabian, maar ik heb geen idee meer waarvoor, dus bij deze, toch een eervolle vermelding, al weet ik niet meer waarvoor.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.