Om half 1 ging de wekker dan om Michiel zijn medicijnen te geven. Hij voelde zich wel ok. Daarna snel weer wat proberen slapen (pfff; het was er wàrm – ook al koelt het er ’s avonds echt snel af, die warmte zit natuurlijk binnen) om dan om half 7 de volgende dosis te geven. De ‘echte’ wekker ging vandaag af om 8 uur.

Michiel voelde zich gelukkig beter en besloot om mee de Canyon te gaan verkennen. Ik had gisteren tijdens mijn lobby-bezoekje snel nog wat informatie ingewonnen over onze opties, en we besloten om de route naar Hermit’s Rest te doen. Nuja, daarmee bedoel ik dus dat we besloten om de shuttlebus tot daar te nemen want van hiken zou ook hier weinig in huis komen. Heel jammer, maar dat zou echt niet verantwoord geweest zijn. We wandelden dus zo’n 5 minuutjes van aan ons hotel tot aan de eerste stopplaats van de bus. (Dit is trouwens een deel van het park dat tijdens de zomer enkel toegankelijk is met de shuttlebussen (of per hike of met de fiets), in de winter is het wel bereikbaar met de auto.) Michiel kon éindelijk ook zijn eerst echte blikken op de Canyon werpen. Zo ongelooflijk indrukwekkend!

Al snel konden we op onze shuttlebus springen en waren we vertrokken. Wij zaten trouwens op de rode route (er zijn namelijk verschillende ‘loops’ die in specifieke delen van het park rijden – zo zijn er de rode, een blauw en een gele. Je springt gewoon op de bus die je nodig hebt, erg makkelijk!). Er waren 9 stops tijdens de heenreis en 3 tijdens de terugreis. Dat houdt dus in dat je op 3 stops van de heenrit de overstap kan maken om terug te keren naar het beginpunt. Ons origineel plan was om eerst tot aan Hermit’s Rest te rijden en dan tijdens het terugkeren alle tussenstops te doen. Dat moesten we dus al laten varen. We besloten dan maar om tijdens de heenrit elke stop te verkennen.

De volledige afstand van aan het beginpunt tot aan Hermit’s Rest is ongeveer 4 miles, denk ik. Dat houdt dus in dat je 9 stops hebt over een heel kort traject langs de rim van de Canyon. Dat houdt dus ook in dat het uitzicht meestal min of meer gelijkaardig is, maar ons niet gelaten want we waren danig onder de indruk! Op de eerste stopplaats sprongen we van de bus en hiketen (OK, hij was mini-mini-mini, maar ik tel het toch mee, goed?) we naar het uitzichtpunt. Dit was al direct een schot in de roos! Er waren prachtige stukken rots waar je op kon zitten om de Canyon in je op te nemen! (Neenee, jullie hoeven je geen zorgen te maken, we hebben ons heel veilig gedragen; Michiel bleef liever op het geasfalteerde stuk en ik bleef een ferm stuk van de rand weg. Er zaten trouwens nog een heleboel verder uitstekende rotsen onder het uitkijkpunt, dus hier kon je echt heel moeilijk naar beneden vallen!) Na nog eventjes het uitzicht in ons op te nemen, besloten we verder te trekken richting het volgende uitkijkpunt.

Hier ging het zo’n beetje hetzelfde; uitstappen, verwonderend staan kijken, en verder. Het was wel wàrm! Fieuw! We gingen dan ook snel verder naar de 3^e stop op de route. Ook hier gingen we weer tot aan de rand van de Canyon en gingen verder wat op verkenning. Michiel besliste op dit punt om terug te keren naar het hotel. De dag was al best vermoeiend (ook al lijkt het misschien niet zo), en het was enorm warm. Daarbij kwam nog dat hij nog heel moe was, en nog wat verzwakt, dus dit leek ons de verstandigste keuze. Vanop deze stop kon je immers een bus terug nemen, en Michiel kon dan nog even gaan slapen. Het was ondertussen half 1, dus kon hij zijn pilletje nemen. Na een kort overleg besloten we dat ik toch verder zou gaan richting Hermit’s Rest, ik zou immers alleen maar storen als ik ook op de kamer zat. Van zodra ik klaar was, zou ik naar de kamer komen, dat zou zo’n anderhalf uurtje duren, dachten we.

Ik ging dus verder naar de volgende stop. Ik had vanochtend al wat proviand ingeslaan voor Michiel en ondertussen ook een slaatje mee gegrist voor mezelf als lunch. Dit leek me dan ook de ideale plaats voor een picknick. Ik zat in een heerlijk zonnetje met een prachtig uitzicht (dit was ook het eerste punt waarop je de Colorado kon zien) én ik kreeg er ook nog een superinteressante uitleg bij van een volunteer die op tour was met een hoop toeristen; top! Zo leerde ik dat het zou kunnen dat de Colorado tegen 2020 zelfs niet meer door de Canyon stroomt en dat dat wel eens een groot probleem zou kunnen geven voor alles wat er Zuidelijk (of Westelijk?) van ligt. Er zijn echt miljoenen mensen afhankelijk van de Colorado, en de volunteer vertelde dat hij niet wist wat er zou kunnen aan gedaan worden. Niet zo top…

Met dat verhaal in mijn achterhoofd trok ik verder. Het ene uitkijkpunt was nog mooier dan het anderen, en hier en daar bood ik aan om een foto te nemen van koppels of groepen. Zo ook bij een tafel Chinezen. Ze waren met 8, geloof ik, en één iemand was de foto aan het nemen. Ik vroeg dus of ze graag wilden dat ik er één nam met iedereen in beeld. Die man was leek oprecht blij, en ging graag op mijn aanbod in. Maar dan moest ik daarna wel mee op de foto! Dat vond ik geen probleem J. Na een rondje foto’s trekken, trok ik verder. Bij de volgende stop vond ik een prachtig plekje zo’n 50 meter van de drukte; er stond een supercomfortabel bankje, dus daar heb ik zo’n 10 minuutjes gezeten. Echt de moeite! Alleen jammer dat Michiel er niet bij was…

Jullie krijgen het idee ondertussen wel hé; er waren 9 stops, en iedere stop was zowat een variatie op dit patroon. Uiteindelijk kwam ik dan aan in Hermit’s Rest (zo genoemd naar een heel vriendelijke man die daar op zijn eentje is gaan wonen, hij was wel geen echte kluizenaar, maar ze hebben het toch in zijn naam zo genoemd). Bij aankomst zag ik al direct een bel aan een poort hangen, alweer zo’n typische fotolocatie. Er stond een papa een foto te trekken van zijn vrouw en zijn 3 dochters, en ze waren ondertussen aan het babbelen. Het bleken Nederlanders, dus vroeg ik of ze graag een foto samen wilden. Natuurlijk! Ik trok een paar foto’s en ze boden aan om er van mij ook ééntje te trekken, dat was wel tof. We hebben zo’n 20 minuutjes staan praten over onze respectievelijke roadtrips, en ik heb ze ondertussen ook wat tips meegegeven. Heel gezellig! Daarna ging ik snel naar binnen om mijn stamp en raakte aan de praat met een andere volunteer. Natuurlijk vroeg ik naar de stand van de Colorado, en die kon mij al direct geruststellen. Hij had er ook al eens van gehoord, maar het zou volgens hem geen probleem worden. Zolang er veel smeltend ijs uit de bergen komt, en dat is meestal zo in de lente, komt er geen probleem. Ze kunnen trouwens ook water uit de bekkens pompen, dus dat komt zeker goed! Gelukkig! Na een gezellige babbel was het dringend tijd om terug te keren!

Uiteindelijk kwam ik om 10 voor 4 de lobby van ons hotel binnen. Wat!? Blijkt dat ‘dat kleine tripje’ nog zo’n 3 uur geduurd heeft nadat Michiel vertrokken was. En ik heb echt niet getreuzeld! Ik stuurde snel even naar het thuisfront en was net van plan om naar Michiel te gaan als hij om 4u binnen kwam in de lobby. Hij voelde zich al een pak beter, dus we besloten om samen naar de zonsondergang te kijken vanavond. Hij zou wel nog even teruggaan naar de kamer terwijl ik naar het Visitor Center, het Yavapai Geology Museum, Verkamp Museum en Kolb Studio ging om de Canyon langs een andere route te bekijken én mijn stempels te gaan halen. Uiteindelijk was ik hier nog wel even zoet mee.

Ik sprong op een blauwe bus tot aan het Visitor Center, en kon daar snel mijn stempel halen. Daarna sprong ik op de oranje route om zo via Mather Point naar het Yavapai museum te gaan. Op de bus hoorde ik dat dat het meest populaire plaatsje van de Grand Canyon is, dus natuurlijk moest ik even uitstappen! Wow! Ik snap wel waarom J. Daarna wou ik verder naar Yavapai, maar ik had al snel door dat ik daar geen tijd meer voor zou hebben, ik moest dus terug met de oranje lijn tot aan het Visitor Center en daar op de blauwe route tot aan het Verkamp Museum. Stom, want dat was wel wat tijdsverlies. Uiteindelijk vroeg ik wat mijn beste optie was en de buschauffeur was erg behulpzaam. Ik stapte af waar hij zei en was in geen tijd bij Verkamp. Ik zette snel m’n stempel en vroeg hoe ik het vlotst bij Kolb zou geraken. Dat was blijkbaar te voet via de rim trail. Off I went! Ik kwam voorbij Hopi House (een Native American huis) en liep snel even binnen. Het was eigenlijk 1 grote giftshop, dus ik kon snel weer verder! Na een wandelingetje van zo’n 20 minuten kwam ik aan Kolb Studio aan, genoemd naar de Kolb broers die de Canyon grotendeels ontdekt hebben in dit gebied. Echt interessant! Ik zette snel m’n stempels en keek even in de tentoonstelling. Ik genoot ook nog even van het uitzicht. Ik was op zo’n 10 minuutjes buiten en vroeg de snelste weg naar de Maswik Lodge. Alweer te voet, zo bleek. Na zo’n kwartiertje liep ik onze kamer binnen. Best nog een drukke middag, maar wel de moeite.

Gelukkig was Michiel klaar om te vertrekken, want het was 7 uur en de sunset was om kwart voor 8. We reden dus snel met de auto naar Yavapai. Daar aangekomen werden we naar de parking van het Visitor Center gestuurd, om dan verder te voet naar Mather te gaan, want de parking hier stond vol. Ok dan, snel naar de parking. Dat ging nog vlot, maar we waren toch niet echt blij dat we moesten verhuizen. Na een kleine speedwalking-sessie stonden we dan eindelijk op Mather Point. En wat denk je? De beste plekjes waren natuurlijk al ingenomen én de zonsondergang was van hier zelfs helemaal niet goed zichtbaar. Echt? Zo’n teleurstelling! Michiel heeft Mather gelukkig wel eens kunnen zien, maar dan nog… We besloten dan maar om terug te keren naar de Lodge en daar te gaan eten.

Onderweg naar de Lodge stond er een hert op de weg; zo indrukwekkend! Langs de kant van de weg stond er nog één; heel cool! De rest van de rit verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen en zo’n 10 minuutjes konden we gaan eten. Eindelijk eens met z’n 2, want Michiel voelde zich toppie! Daarna ging het richting de kamer om nog wat te bloggen, de volgende dag wat te overlopen en dan snel in bed te kruipen, want we hadden een lange rit voor de boeg morgen. Natuurlijk stond de wekker wel om half 1! Nu alles goed ging, wilden we dat graag zo houden!

Vervolg volgt snel! Tot gauw!

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.