Veel mensen gaan het graag horen, we hebben jullie lang genoeg jaloers gemaakt met al onze “vrije tijd” (want echt, jullie hebben een verkeerd beeld). Vanaf deze week is het gedaan, we moeten er harder in vliegen dan een vogel die echt heel hard vliegt! Tot nu toe hebben we enkel les gevolgd (en ingehaald, want de lessen waren hier al 4 weken bezig zoals jullie weten), maar aan dat goed leven komt een einde.

Op dinsdag was onze eerste echte stagedag op school. Of toch bijna echt, want nu was het enkel nog observeren. Om kwart voor zes ging het wekkertje af, veel te vroeg naar mijn zin, maar om kwart na 6 moeten we al aan de bushalte staan, dus het kan bijna niet anders. Een koude douche later (zo vroeg op de ochtend voelt het zelfs nog kouder aan) en zonder ontbijt stonden Lieselot en ik aan de bushalte te wachten op de eerste bus. Ongeveer een uurtje later stonden we op school, ik in mijn lange broek met een hemd erboven, Lieselot in haar jumpsuit. Mr. Standaert en Mevr. Huylebroeck zijn er klaar voor (denken we toch). We hebben nog een goeie 5 minuutjes om met Mevr. Knaap te praten voor we naar de les gaan. We beginnen de dag met een lesje luistervaardigheid bij een 5e middelbaar om daarna gevolgd te worden door door een les spreekvaardigheid bij het 4e middelbaar en uiteindelijk eindigen we met leesvaardigheid bij het tweede middelbaar. Een beetje vanalles dus, maar er zit overal wel één grote lijn in: de leerkracht staat vooraan in de klas en geeft gewoon droog de les, geeft de oefeningen op en verbetert ze daarna zelf. Ik hoop dat wij creatiever aan de slag gaan mogen, want anders gaat de stage wel heel saai (maar ook makkelijk) worden denk ik.

Rond de middag kwamen we terug aan op de Campus. Aangezien we in de afrondingsweek zitten van deze periode is er niet veel les meer, maar Mr. Mann heeft toch besloten om door te gaan tot het bittere eind. Nog een laatste lesje linguistics en literature erdoor rammen op dinsdag en hetzelfde voor Integrated Skills op woensdag en dan zit onze eerste lessenreeks er op. De studieweek kan beginnen! Ik ben benieuwd wat die tentamens hier gaan geven, aangezien wij voor het grootste deel afhankelijk zijn van de notities (of het gebrek aan notities) van onze medestudenten. Maar we hebben een weekje om bij te benen, dus dat moet wel lukken.

Donderdag was een dag zoals een ander. We moesten niet naar de stage om te observeren omdat er overhoringen waren, dus we konden toch niet veel gaan doen. Dat was een grote meevaller, zo konden we nog eens uitslapen, want dat zal er de komende weken niet vaak meer inzitten. Voor de rest deden we niet echt veel. We gingen op onze tweedagelijkse wandeling naar Centrum (als je geen auto hebt dan moet je echt vaak naar de winkel). Toen we daarna wat zaten te babbelen met Sergio (ja, hij is eindelijk opgerezen uit de dood, maar nu zijn Stephanie en Edris niet meer in het land) kwam er opeens een wel verdacht blanke nieuweling toe met Merelyn. Dat is geen “Caribbean white”, that’s for sure. Onze komst was goed op voorhand aangekondigd, maar Cora, een meisje uit Duitsland, verscheen gewoon plots op de Campus. Merelyn vroeg of we even op haar tas wilden passen terwijl ze nog wat papierwerk afhandelden en een half uurtje later kwam Cora zich dan echt voorstellen. Cora studeert “business something” (ik ben het vergeten, sorry) en is hier voor 4,5 maand. Die avond leerden we haar kennen als een toffe, aangename, milieubewuste (en vegetarische) madam. Het is ook leuk dat wij nu niet meer de enige “buitenlanders” zijn (bijna iedereen is hier buitenlander, maar Aruba is toch nog iets anders dan Europa). Ik ben benieuwd naar hoe het haar hier zal bevallen. We hebben haar al niet in de buurt van Brian gelaten, want die zou haar direct vertellen waarom ze hier niet moet blijven (maar verder is Brian een heel toffe peer).

Vrijdag ging mijn wekkertje alweer vroeg af. Deze keer niet om naar de school te gaan, maar wel naar het museum. Om 8u had ik een afspraak in het NAAM (National Archaelogical Anthropological Memory Management) met Claudia Kraan, de hoofdarcheologe van het museum. Na eventjes de schrik van mijn leven beleefd te hebben (honden van dakloze mensen zijn blijkbaar heel territoriaal en dat is een probleem als die voor de deur van het museum slaapt) kwam ik dan toch op tijd aan. Claudia leidde me kort rond in het museum om mij dan te vertellen dat ik daar niet zou werken. Ik moet onderzoek doen in het “Archivo Nashonal” in naam (hebjem) van het museum. Het museum wil de plantages in Curaçao laten toevoegen aan de Unesco werelderfgoedlijst en ik moet onderzoek doen naar het transport van goederen in en uit de plantages. Dat lijkt superleuk en dat is het ergens ook wel, maar aan de andere kant ook niet. Sta mij toe om het te verklaren waarom. Ik werk met documenten die geschreven zijn tussen 1850 en 1900, which is pretty awesome aangezien ik met de originelen mag werken. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze zo oude papieren in hun handen hebben gehad. Waarom is het dan saai? Wel, het zijn boeken vol met alle brieven die de districtmeesters hebben geschreven. Geloof mij als ik u zeg dat ze veel brieven schrijven. Als er bij wijze van spreken iemand in zijn broek had gekakt en zij vonden het nodig om er een brief over te schrijven, dan zit het in dat boek. Ze hadden ook niet altijd even veel zin om iets te schrijven, dus soms is het heel slordig geschreven. Reken daarbij dat ik daar 8u alleen zit zonder enig contact en dan denk ik dat je je wel kan inbeelden dat zo 8u aan een stuk lezen niet het meest interessant is dat een mens kan doen. Maar het is wel heel leuk om al die dingen te lezen die ze geschreven hebben, je leert er echt wel veel uit.

Om 16u gaat het Nationaal Archief dicht, dus bij gevolg word ik dan ook buiten gezet. Lieselot had die dag Cora onder haar hoede genomen om Punda eens te bezoeken en ik zou ze zien bij Rif Fort. Daarna gingen we terug naar de Campus om ons klaar te maken voor die avond. We moesten nog naar de winkel want die avond gingen we naar de “Full Moon Party” (zonder full moon, maar kom). Die fuif is op het einde van elke maand op Kokomo Beach. Sergio was zo vriendelijk om met ons naar daar te gaan. Na wat pre-drinking op de campus (de Duvel had wat rijkelijker mogen vloeien, maar voor de rest was het wel cv) zetten we onze tocht richting het strand en het feest in. Aangezien Cora erbij was gekomen was het een beetje proppen in het sardienendoosje (6 man in één auto, het kan), maar uiteindelijk raakten we waar we moesten zijn. De muziek viel wel mee, de sfeer zat goed en toen zag ik dat het er stikte van de hollanders (maar dat bedierf de sfeer niet, ik neem gewoon elke kans die ik krijg om te lachen met onze klompendragende vriendjes). Mijn eerste beachparty was een matig succes, aangezien de muziek wel beter kon met momenten, maar verder zou ik zeker opnieuw gaan.

Zaterdag was het dan ook uitslapen geblazen na het vroege opstaan en het laat slapen van vrijdag. Ik denk dat ik voor de eerste keer sinds ik hier ben langer heb geslapen dan 10.00u (het was zelfs 11.15), wat mijn dag merkelijk ingekort heeft in mijn gedachten. Het was ook open dag op school. Die dag kwamen grote groepen mensen op begeleide bezoeken op de Campus om hier volgend jaar misschien te komen studeren. Bij momenten ontbrak enkel het bordje “do not feed the animals”. Wat een blikken naar ons, zeker als ze dan nog hoorden dat we uit België kwamen en hier studeerden. Verder heb ik niet veel gedaan. Een waske links, een bezoekje aan Centrum rechts en de dag was direct voorbij.

Op zondag gingen we naar Grote Knip, volgens sommigen het mooiste strand van het hele eiland (maar wel heel ver rijden). Het lot wilde dat Sergio zich niet goed voelde en dus niet met ons kon gaan. Met de bus zagen we het niet zitten, dus Sergio bracht ons naar Kokomo. De vorige keren leek Kokomo mooi, maar vandaag was het er echt prachtig. Helder blauw water, geen wolkje aan de lucht, … Echt prachtig. Het spijtige is dat die wolken niet lang op zich lieten wachten. Na anderhalf uur moesten we ons tan-moment al staken door een regenbui. We aten nog snel iets en vroegen toen aan Sergio of hij ons vroeger terug wilde oppikken, aangezien het echt niet aangenaam was met dat weer. ’s Avonds was het dan tijd voor iets waar ik niet naar uit keek, maar als ik de weddenschap wil winnen van mijn broerlief, dan moet het echt! Cora volgt een trainingsprogramma om snel af te vallen. Lieselot en ik hebben besloten dat we als skinny, tanned bitches (ok, ik moet nu niet direct een bitch zijn) willen terugkeren naar België, dus we gaan meedoen met het programma. Het programma bestaat uit 3 workouts per week en 3 dagen per week lopen. De workouts duren niet langer dan 30 minuten, maar ik kan u zeggen, ik voelde mijn armkes vandaag net iets meer dan anders (licht uitgedrukt). Belgium, watch out, because skinny bitches are on the way!

Op maandag viel er mij maar één ding op. Iemand moet echt ergens een Ark gebouwd hebben, want de regen blijft hier met bakken uit de lucht vallen. For real, that’s not what I want. Ik heb genoeg regen in België, ik wil zo veel mogelijk zon nu ik hier ben (en nu weet ik dat er in België daar een paar goed aan het lachen zijn omdat het hier eens regent). De dag werd gevuld met bezoekjes aan Centrum, een schoenenwinkel (ik heb sportschoenen gekocht voor mijn workouts) en wat studeren voor de tentamens van volgende week, iets waar ik waarschijnlijk de rest van mijn week mee ga vullen.

Zo, dat was het dan alweer voor deze week. Ik hoop dat jullie er opnieuw van genoten hebben! Blijf zeker volgen om mijn nieuwe avonturen te lezen volgende week! Mira bo anto!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.