Maandagochtend hadden we om 10 u afgesproken met Antonio (de vriendelijke advocaat) aan het Ministerio Público van Misantla. Hier maakten we een lijst op van alles wat gestolen was, zodat ze daar een officieel document van konden maken. Ze vertelden ons dat we het om 18 u mochten komen ophalen.

De tussentijd werd gespendeerd met het telefoneren naar VISA en Mastercard om een Emergency Card te kunnen krijgen. We hebben ook eens geskyped met het thuisfront om ons verhaal eens te doen. Ook belde ik eens naar mijn pepe om hem een gelukkige verjaardag te wensen! Hanna en Ivette vonden ook een bril die pastte voor Michiel zijn ogen, voor maar 70 pesos; dat was een grote meevaller! Hij lijkt zelfs een beetje op zijn vorige bril :).

Om 18 u waren we weer allemaal paraat aan het Ministerio. En toen merkten we ook voor het eerst hoe de bureaucratie in Mexico functioneert. Om exact 21 u liepen we daar buiten :o!!! Maar we hadden wel gekregen waarvoor we gekomen waren. Op voorhand had Antonio ons gewaarschuwd dat de licensiada (maw. degene die haar handtekening moest zetten op onze documenten) wel eens geld zou kunnen vragen, en dat hij het vertikte om ons te laten betalen. Daarom vertelde hij haar dat wij zijn vrienden zijn, en dat mijn zus getrouwd is met zijn neef. Check! Toen we eindelijk binnen mochten, was het toch een beetje spannend. Maar ze vroeg ons niks ivm. eventuele familiebanden of dergelijke. Ze wou enkel weten wat we van Misantla vonden. Het was een erg vriendelijke mevrouw, eens we binnen mochten, toch :).

Omdat het onze laatste avond in Misantla was, wilden we Ivette en co. trakteren op een etentje. Ze waren wel zo vriendelijk om het zelf voor te schieten, aangezien wij geen geld meer op zak hadden :). We gingen Antojitos eten, iets typisch Mexicaans. Empanadas, tacos en dergeljke; heel lekker! Het was een heel gezellige avond en een geslaagde afsluiter van ons verblijf in Misantla. Samara was ook jarig, dus het was die avond een beetje dubbel feest.

Toen we thuiskwamen hadden we bericht gekregen van Mastercard dat we naar hen moesten terugbellen voor Michiel zijn kaart. Met een vaste lijn. Om middernacht. In Mexico! Heel makkelijk is dat niet als je zelf enkel een gsm hebt en alles gesloten is. We zijn toen maar naar een hotel getrokken om te vragen of we daar mochten bellen. Na constant van het kastje naar de muur gestuurd te worden (en overal in de wereld mensen aan de lijn gehad te hebben) kwamen we uiteindelijk in België terecht. Daar konden ze ons vertellen dat Michiel geen kaart via hen kon verkrijgen omdat hij bij ICS zit, maar dat ze dat wel voor alle andere banken doen. Dus vroeg ik maar ineens waarom de mijne dan geweigerd was. Bart, onze redder in nood, vertelde dat dat enkel was omdat ze eerst de klant zelf aan de telefoon willen. En om een lang verhaal kort te maken; hij kon zo een emergency card regelen voor mij! Wat een held! Om half 3 konden we eindelijk gaan slapen…

¡Hasta luego!
Michiel & Magalie

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.