Mi stima Kòrsou
Geschreven door Magalie De Meyer op 25 april 2015
Bon dia tur hende!
Welkom bij mijn allerlaatste blogpost vanuit het prachtige Curaçao! Vanaf volgende week geef ik de fakkel weer door aan Michiel omdat mijn tijd op het eiland er helaas bijna opzit. We gaan verder waar we vorige keer stopten: hét evenement van de trip, zwemmen met dolfijnen!
Onze wekker stond zondag om kwart na 9. We konden ons de latere ochtend wel permitteren omdat er niet veel op onze planning stond voor we naar de dolfijnen gingen. We moesten uitchecken om 11 uur. Michiel koos vanochtend voor een bad-momentje. Voor moesten jullie het vergeten zijn; hij heeft thuis geen bad en het is altijd extra feest als er één aanwezig is op vakantie. We passeerden bij de bank in Avila en lunchten bij Augusto’s. We genoten van Hemingway & Chill Beach en spendeerden zelfs wat tijd in een hangmat. Ik werd zo stilaan toch zenuwachtig en kon niet wachten om te vertrekken. Éindelijk was het dan zover!
The Dolphin Swim! Vooraleer we mochten beginnen moesten we eerst een waver tekenen. Daarin staat basically dat je familie de Academy niet kan aanklagen als er iets mis zou gaan en, in het slechtste geval, als je zou sterven. Toch speciaal om zo’n document te ondertekenen, maar dat kon de pret niet drukken. We werden met een klein groepje achter de schermen geleid en kregen debrief met do’s en don’ts. Daarna mochten we eindelijk bij de dolfijnen. We hadden gelukt, want wij kregen een mama – baby duo. We mochten in onze kleine groepjes het water in en met de dolfijnen zwemmen, ze aaien, en ze trucjes laten doen. De belangrijkste regel was kalm blijven en niet in hun gezicht wrijven (want ja, wij zouden dat ook nogal als aanvallend aanvoelen als iemand plots in onze ogen zou komen steken). Als klap op de vuurpijl kregen we een kus. Wat een ervaring! We waren allebei sprakeloos. Dit was ongetwijfeld één van de beste en meest memorabele verjaardagscadeau’s die ik ooit kreeg: danki danki danki aan de allerliefste vrienden ter wereld! ?
Na onze zwemsessie konden we de foto’s bekijken. Van een tourist trap gesproken… Ik moet er niet om liegen, de foto’s waren duur. Maar kennen jullie het concept ’take my money’? Juist ja, ik telde met veel plezier de nodige Naf. neer. Bright side: Michiel en ik konden de prijs delen, dus dat scheelde wel :). Nog zwevend van onze ervaring kropen we in de auto en reden richting hotel nummer 2: het Kontiki Beach Resort aan de andere kant van Mambo Beach. Michiel had het Kontiki eens bezocht toen Lieselot haar familie op bezoek was en vond het zo indrukwekkend dat hij voorstelde om er ook eens te gaan logeren. Gesproken van een briljant idee!
We parkeerden onze auto en trokken richting receptie. Hier werd al snel duidelijk dat we niet meer op de campus waren. We kregen een nat gastendoekje in onze handen om ons te verfrissen, kregen verse kokosnoten in onze handen geduwd en werden met een golfkarretje naar onze kamer gebracht. Onze kamer bevond zich op de bovenverdieping van een prachtig hardhouten bungalow, de pantoffels en badjassen lagen klaar en de minifridge was gevuld met complementory goodies. Wat een prachtig resort! En wat een luxe! Dat zijn we meestal niet gewoon, we waren gisteren trouwens al erg onder de indruk, maar dit is toch nog een andere klasse. We installeerden ons al snel op ons balkon en belden het thuisfront om te vertellen over deze adembenemende dag. Daarna nam ik een bad, en trokken we richting de boulevard. We kozen voor dinner bij El Mexicano. Ik koos voor een Mexicaans kapsalon en serieus, dat was één van de beste maaltijden ever. Daarna kuierden we nog wat over het strand richting Wet & Wild. We bleven niet lang, want wilden nog wat van onze kamer genieten. We sloten de avond af met een aflevering van Sherlock. What a day!
Maandagochtend konden we uitslapen, want we wilden optimaal van onze accomodatie genieten. Michiel ging in bad terwijl ik van ons balkon genoot. Om 11 uur moesten we onze kamer helaas al verlaten, en staken we onze bagage in de auto. Daarna trokken we naar Cabana Beach voor de lunch. We spendeerden wat tijd op het strand en genoten van de sfeer. Daarna was het tijd om de zwembaden van Kontiki te verkennen. Een paar uur later was het dan echt tijd om het Kontiki achter te laten en terug te keren richting campus. We dropten onze bagage in de kamers, aten op de campus en trokken daarna naar het casino in Riffort. Gokken in de Caraïben stond namelijk op Michiel zijn bucketlist. We kregen gratis drankjes én hij won zo’n €19,52. Ik speelde met ongeveer een euro ofzo, you know, om toch te kunnen zeggen dat ik gegokt heb ik een casino. Helaas, geen fortuin voor mij. Na een meer dan geslaagde dag keerden we naar de campus terug.
Dinsdagochtend moest Michiel naar de les en was hij terug om 10 uur. Toen hii terug was wou Lieselot graag eens tot aan Jan Thiel, en aangezien zij geen auto had, en Michiel niet zo veel zin, besloot ik om met haar mee te gaan. Ik vond er een prachtig paar oorbellen dat het perfecte souvenir zou worden. We passeerden ook aan de luchthaven zodat ze geld kon wisselen. We lunchten op de campus en toen trokken Michiel en ik er weer op uit. We bezochten de flamingo’s (de eerste keer waren er niet zo veel), gingen naar de Nena Sanchez Gallery op Jan Kok, bezochten het Tula Museum, trokken naar Westpunt, Playa Grandi en Playa Kalki. Daarna stonden Shete Boka, de Daaibooibaai en Esperamos op onze planning. We stopten voor het diner bij de Snèk. Daarna schreef ik nog wat kaartjes voor het thuisfront en keek ik naar Supernatural en The Big Bang Theory terwijl Michiel wat schoolwerk afwerkte.
Op woensdag stonden we om 9u al aan de Hato Caves. Aangezien de rondleiding pas om 10u begon, bezochten we eerst de cactustuin. De rondleiding in de Caves was zeer interessant en enorm de moeite waard! Daarna trokken we naar Samsom om Lieselot en Michiel hun spel af te drukken. Vervolgens moesten we in het centrum postzegels gaan zoeken, en trokken we naar Riffort omdat ik graag nog wat bordjes wou kopen. Helaas waren er geen naar mijn zin, maar morgen is het shipday, dus dan gaan we terug. We kochten een smoothie, ik vond een paar Havaianas voor 15 gulden, en we trokken naar het Maritiem Museum. We kregen een rondvaart in de haven en bezochten nadien het museum zelf. Ook hier weer een aanrader! Daarna trokken we richting Fort Beekenburg aan de Caracasbaai; het fort is één van de best bewaarde forten van de Caraïben en je voelt de geschiedenis er gewoon in de lucht hangen. Next op onze planning stond de Tugboat, een gezonken bootje voor de kustlijn waar je naar kon snorkelen. Melesa was zo lief om ons haar snorkels te lenen, en Cora deed hetzelfde met haar onderwatercamera. Heel lief van hen! We besloten om elk om beurt te gaan zodat ons gerief niet onbewaakt moest achterblijven. Michiel ging eerst. Helaas, geen Tugboat gevonden. Er kwam een sympathieke manier onze richting uit, zijn hond hing vast aan een boom, en hij was de eigenaar van het hutje op het strand. Hij vertelde ons waar de Tugboat te vinden was en beloofde op ons gerief te passen. Hmm, op zich zijn we altijd op ons hoede (you know, na Mexico), maar hij leek ons betrouwbaar. We trokken dus met z’n tweetjes richting Tugboat! Hoeraaa! Deze keer hebben we hem gevonden! Er lag trouwens ook een verlaten cruiseship geankerd voor de kust, maar daar bleven we ver genoeg van. Je weet namelijk nooit hoe de stroming zit, en de meneer had ons ervoor gewaarschuwd. Eenmaal terug op het strand bleek ons blind geloof in de mensheid terecht: al ons gerief lag er nog en de auto stond er ook nog steeds. Win!
Eenmaal terug op de campus kleurde ik Lieselot haar haar, en maakten we snel-snel Lieselot en Michiel’s posterpresentatie. Daarna sorteerden we de kaartjes voor hun spel. Daarna trokken we naar Michiel zijn kamer om nog even naar Supernatural en TBBT te kijken. Toen ik terugkwam op mijn kamer zat er een kakkerlak (de derde al, btw, waaronder ééntje IN MIJN SCHOEN). Dat gebeurde volgens de campusbewoners dus nooit. Mijn kamer lag nochtans recht over het sanitair blok, dus ik ben helemaal niet verrast dat er zo veel binnen sprongen op mijn kamer. Ik kon er helaas wel niet aan, dus belde ik mijn redder in nood. Michiel zorgde er uiteindelijk voor dat de kakkerlak de weg naar buiten vond. Oef! My hero!
Donderdagochtend kwam Michiel om kwart na 7 zijn sleutel afgeven. Ik stond wat later op en hing wat rond op de campus, deed de was, blogde een beetje, keek Supernatural. We lunchten op de campus en trokken daarna naar Riffort om de laatste souvenirs en gingen daarna richting Kokomo Beach. Alweer zo’n prachtig strand! We besloten om te gaan voor een beach side dinner en trokken daarna naar de luchthaven om Fabian op te halen. We sloten de avond af in Riffort met een gigantische Curaçao Breeze om te delen! Zalig om met 2 van mijn closest friends in de Caraïben te zijn!
Vrijdag 24 april was een trieste dag, want ik vertrok die dag naar huis. Ik nam afscheid van iedereen op de campus (of toch iedereen die er op dat moment was), en trok toen met Michiel en Fabian richting Archivo Nashonal. We dropten Michiel daar voor een voormiddagje werk, en trokken daarna naar Mambo. We spendeerden enkele uurtjes op het strand en konden Michiel daarna gaan oppikken. Het onvermijdelijke kon nu echt niet meer uitgesteld worden, en we reden een allerlaatste keer richting luchthaven. Voor mij dan toch…
Na enkele knuffels en een laatste zwaai liet ik de 2 mannen achter in het prachtige Curaçao en vertrok ik richting douane. Tijdens het wachten op de vlucht leerde ik Shannen kennen, een hele sympathieke Nederlandse die op haar eentje op reis geweest was in Curaçao. We wisselden verhalen uit en voor we het wisten konden we boarden.
Ik had een prachtige vakantie en keerde met een rugzak boordevol avonturen huiswaarts. Ayó, mi dushi Kòrsou!
Veel liefs,
Magalie
Geef een reactie