Piep, piep, piep, piep! Het is 8u, de wekker staat te brullen en wij zijn (bijna) klaar voor onze eerste échte dag in San Fran! Terwijl Magalie in de douche zit, wordt het complementary breakfast gefixt door de kaboutertjes die eerder gedoucht hebben. Terwijl we op onze kamer ontbijten, kijken we snel even wat de dag in store heeft voor ons! Heel wat zo blijkt, dus we beginnen er maar snel aan!

Eerste op de planning is het Walt Disney Family Museum. In al ons enthousiasme staan we er natuurlijk iets te vroeg. Maar geen probleem, zo kunnen we onze eerste photoshoot van de reis houden! De voorkant is alvast goed gedocumenteerd, nu nog de binnenkant. Klokslag 10u doet de guard de deur open en we kunnen eraan beginnen!

Voor we het leven van Walt gaan bewonderen, gaan we eerst naar de speciale tentoonstelling over Pinocchio. Deze loopt enkel in de zomer van 2016, dus helaas pindakaas, als jullie deze tentoonstelling willen zien, dan ben je er aan voor de moeite. Het was enorm interessant om te zien hoe Pinocchio en de productie ervan de filmindustrie en cartoonindustrie hebben beïnvloed en verandert. Zij hebben voor het eerst enkele technieken (wireframes, storyboards, multiplane camera’s, …) gebruikt. Dankzij de guard aan de deur, hebben we zelfs enkele secret video’s kunnen zien tijdens de tentoonstelling. Echt tof!

We konden natuurlijk niet blijven bij Pinocchio, Walt stond namelijk al om de hoek te wachten! Want, zoals het bij de tentoonstelling van Pinocchio vermeld stond: “No storyman at the studio has ever been able to dramatize a story as vividly as Disney does”. En man, wat hebben ze gelijk! In elk van de 17 galleries stond wel ergens een bewijs van de genialiteit van Disney! Van zijn vroege leven, zijn eerste succes met Oswald The Rabbit tot zijn rise to power met Mickey Mouse, alles stond gedocumenteerd. Als je dan ook nog zijn ideeën over Disneyland zag ontwikkelen, dan kan je enkel maar Disney loven, zoals Eddy Wally het zo mooi zou zeggen! Om te eindigen moest er natuurlijk nog wat geshopt worden voor souvenirs (rara, wie zijn souvenir hebben we al?). We vulden nog snel een enquête in, want ze hadden zo’n mooie buttons met ‘I love Walt’ op.

And now hurry, want onze ferry naar Alcatraz vertrekt binnen een uurtje en met de bus is het toch gemakkelijk drie kwartier onderweg naar onze departure. Helaas had Magalie de hurry hurry toch iets te letterlijk genomen. Toen ze net nog een bus zag aankomen, haastte ze zich net iets te veel naar de buschauffeur en zag ze niet dat er een borduur was. Gevolg: zowel de borduur als Magalie gingen naar beneden. Magalie krabbelde snel terug recht, maar als we allebei niet ons beste balletmoves hadden bovengehaald, lag ze zo terug op de grond. Het werd al snel duidelijk dat het iets ernstiger was dan het er eerst uit zag. In het klein cafétje naast de bus stop waren ze zo vriendelijk om een zak ijs te geven en een taxi te bellen, want die bus gingen we niet meer halen (en dat moest ook al niet meer, want de buschauffeur had Magalie zien vallen en reed gewoon door, de asshole). Magalie op een bankje, Michiel ervoor op de grond met een zak ijs op haar voeten, volgens twee oudere mannen zag het er van ver toch wel heel romantisch uit. En volgens hen was het ook niet slecht om een man aan uw voeten te hebben. Gelukkig konden zij nog een klein lachje op Magalie haar gezicht toveren, want wenen stond dichter dan het lachen. De taxi was er vrij snel en we konden richting Pier 33 rijden.

Dankzij Magalie haar val kwamen we nu wel iets eerder op Pier 33 aan. We hadden dus nog eventjes de tijd om wat meer ijs op haar voet te leggen en ondertussen nog wat breaklunch (laat ons zeggen dat de complementary breakfast van het hotel ook complementary lunch was geworden) te eten. Want als je denkt dat Magalie haar laat doen door een “valleke”, dan ben je wel aan het verkeerde adres. Niet veel later konden we de Alcatraz Clipper boarden, onderweg naar het meest bekende eiland van misschien wel de volledige Verenigde Staten: Alcatraz. Op de boot was photoshoot #2 ook al direct een feit! “The rock” zag er echt prachtig uit. En gelukkig was er niet te veel mist, want dat hebben we hier wel al genoeg gezien! Over die mist gesproken: er is er zo veel, dat er eigenlijk maar bitter weinig zon is. Daardoor is het hier vrij koud. De gemiddeldes liggen tussen de 10 en 15 graden. Dus, achterblijvers in België, je moet niet op alles jaloers zijn, het weer bij jullie is beter! For now…

Aangekomen op het eiland viel direct op dat de kou op het eiland nog erger is dan in de binnenstad. Het is amper anderhalve kilometer van San Francisco, maar omdat het het enige obstakel is in de baai, vang je daar nogal wat wind. We lieten er geen gras over groeien en gingen direct op verkenning. We gingen langzaam aan The Rock op en eindigden dan voor de Cell Blocks. Ik kan me niet inbeelden hoe het moet geweest zijn om hier opgesloten te zitten. Harry Potter zijn vertrekje onder de trap is in vergelijking met deze celblokken echt een luxeresort. Tijdens de tour kregen we ook eens de “vip”-behandeling. Lees: we werden opgesloten in solitary confinement. Een kamertje zonder bed, met hoogstens een wc-pot in, geen licht en het gehuil van de wind door de ramen, je zou voor minder je aan de regels houden. Regel #5 van het boekje was dan ook de belangrijkste op het eiland: “You have the right to food, clothes, housing and medical care. Everything else is a privilege”. Zo’n regelboekje kregen ze trouwens allemaal bij aankomst. Wie de regels niet volgde, werd gestraft, goed gedrag werd niet beloond. Het enige wat wel goed was, was het eten. Na een mini-opstand werd daar wel voor gezorgd. Je had er namelijk alle baat bij om de gevangenen in de eetzaal kalm te houden. Er kon tot 250 man tegelijk in de zaal en ze waren allemaal gewapend met mes, vork en lepel. Je begint misschien te lachen met die lepel, maar die is “gevaarlijker” dan je denkt. Allow me to explain. In Alcatraz zijn er heel wat ontsnappingspogingen geweest, maar geen enkele was succesvol. Behalve dan misschien die ene waar er drie mannen hun muur hadden “weggegraven” met lepels en dan via de buizen naar boven geklommen waren, buiten het zicht van de bewakers waren geraakt en dan hoogstwaarschijnlijk de kust bereikt hebben. Ze zijn echter nooit gevonden, dus het officiële verhaal blijft dat er niemand ontsnapt is. Je kan iemand zijn drang naar vrijheid nu eenmaal niet afnemen. Na de tour door de celblokken hebben we het eiland nog wat verder verkend. Daar vonden we het “National Park Passport”, waar je stempels van de nationale parken mee kan verzamelen. Dat moet je Magalie geen twee keer zeggen. Of misschien toch wel. Na wat getwijfel werd het passport dan toch aangeschaft en werden de eerste stempels al direct verdiend. Dan was het tijd voor onze eigen ontsnapping van het eiland en stapten we weer op de ferry naar het vasteland.

Het was ondertussen al half zeven en het was hoog tijd om aan de celebrations te beginnen. Een mens zou bijna vergeten dat het ook Independence Day is. We wandelden richting Pier 39, waar het feestje al volop aan de gang was. Een live band zorgde voor wat sfeer, maar de Pier moest op zich ook niet onderdoen. De lichtjes en de gezellige winkeltjes zorgden ervoor dat we direct overal wilden binnengaan. Maar toch eerst snel iets eten. San Francisco is de stad van Sea Food, dus dat moesten we dan toch eens proberen. We hadden gehoord dat de clam chowder heel lekker was (het werd dan ook overal verkocht). Wel, wij kunnen ze gelijk geven. Als je eens in San Francisco bent, ga dan zeker eens clam chowder eten. Daarna slenterden we nog wat in de winkeltjes, in afwachting van het vuurwerk over de baai. De souvenirzak een beetje voller, de portemonnee een beetje leger, maar het is het allemaal waard. Rond 9u gingen we dan op de Pier staan om naar het vuurwerk te kijken. Goeie bal van ons, want 10 minuten later stond het propvol. Weten jullie trouwens nog dat het zo koud was op Alcatraz? Wel, zo koud kan het dus ook worden in San Francisco after dark. Moest je niet beter weten, je zou gezworen hebben dat je castagnetten hoorde, maar het waren Magalie haar tanden die aan het klapperen waren van de kou. Gentleman-style kreeg ze dan ook mijn trui aangeboden, die daar dan in een driekwartsbroek en een t-shirt stond. Maar ja, Polar Bear Michiel heeft dat niet nodig, zo een trui. Terwijl we moesten wachten, zorgde de coast guard nog voor wat entertainment in de vorm van het wegjagen van boten voor de Pier. Hoeveel keer kan je trouwens zeggen tegen mensen dat ze ergens niet mogen zijn, seriously? Op zich was het wel grappig, want ze duwden ze gewoon uit de weg en de mensen op de Pier zorgden voor aanmoedigingen. Om half tien stipt werd de eerste vuurpijl dan afgestoken. Dat de 4th of July hier populair is, blijkt ook wel aan het geld dat er de lucht in geschoten werd. Twee boten op een 500-tal meter van elkaar schoten 25 minuten lang non-stop vuurwerk de lucht in. Op sommige momenten dacht ik wel dat het gewoon een hoopje vuurwerk was dat de lucht werd ingeschoten zonder veel samenhang. Een streepje muziek erbij had het wel wat beter gemaakt, maar amai, wat een finale! Zo veel vuurwerk heb ik nog nooit ineens zien ontploffen. In België zou ik gedacht hebben dat den Duits terug was, zo’n knallen!

We waren al op van een uur of 4, remember, dus we vonden het ondertussen wel tijd om naar huis te gaan. Helaas dacht de volledige populatie van San Francisco dat ook. We wandelden een klein stukje terug naar waar de bussen vertrokken, maar naar ons hotel vertrok er blijkbaar niks. De vriendelijke traffic controller stuurde ons richting Powell Street, waar we bus 8 konden nemen om dan over te stappen op bus 30. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zo’n 4th of July celebration lokt genoeg volk naar de binnenstad om het verkeer helemaal vast te laten lopen. Dan maar te voet naar onze overstap. Dat bleek verder te zijn dan gedacht, en Magalie kon ondertussen wel bijna dubbelgeplooid worden met haar voet. Een taxi te pakken krijgen bleek ook moeilijker dan gedacht, want zelfs het algemeen nummer voor de taxi was out-of-service geraakt. De vriendelijke uitbater van de liquor store net bij de bus stop haalde alles uit de kast om ook maar iemand bij ons te halen: zelfs zijn buddy met een limousine kreeg een telefoontje. Uiteindelijk kon ik buiten een taxi te pakken krijgen en stonden we een kleine 10 minuten later aan ons hotel. Amai, wat een rit! Snel nog wat ijs op de voet, een blogje beginnen schrijven (maar overduidelijk niet af gekregen) en dan snel ons bed in, want morgen is het weer vroeg dag!

PS: Magalie hier; ik moest toch nog snel even laten weten dat ik Michiel tot ‘Held Van De Dag’ gekroond heb! Hij heeft mij enorm goed geholpen met mijn voet (serieus; als hij mij niet had tegengehouden was ik als een kaartenhuisje weer in elkaar gezakt én hij heeft voor ijs en een taxi gezorgd!), daarna heeft hij ook nog eens heel de tijd met het ijs rondgelopen om mijn enkel aan de boot voor Alcatraz weer te ice-en, om dan ’s avonds als ik stond te rillen van de kou (terwijl ik toch zeker 5 laagjes aanhad!) zijn gillet af te staan (nadat ik natuurlijk eerst zo’n 12 keer geprotesteerd had dat ‘dat toch écht niet nodig was, want ik had niet zo’n koud, hoor!’… Yeah right! Eerlijk? Ik stond te bevriezen…) De teller staat dus op 2 goede daden! Maar we zijn er nog niet; op het eind van onze lange dag moesten we dus écht vér wandelen, en mijn voet begon toch meer en meer op te spelen. De rest van het verhaal konden jullie hierboven al lezen, maar ik kan wel zeggen dat ik nog nooit zo blij geweest ben om een taxi te zien!! Dat komt dus op 3 keer op één dag dat Michiel to the rescue kwam, vandaar de méér dan verdiende titel! Ziezo, dat moest ik nog even kwijt! Tot gauw!!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.