Na onze avonturen in de Grand Canyon was het dan alweer tijd om samen met Beast andere oorden op te zoeken! Bestemming van de dag: San Diego! Easy trip zou je denken, maar we zouden er al snel zo’n 8u over doen als alles perfect verloopt en als we in één trok zouden doorrijden. Helaas pindakaas valt dat tweede stuk al in het water, want enkel rijden is naturlijk wat saai, dus kozen we ervoor om vandaag ook eventjes very historic te wezen en een stukje van de Route 66 af te rijden.

Onze tocht begint in Seligman, zo’n anderhalf uur rijden van de Grand Canyon. Daar kan je de afslag nemen van de interstate en kan je de Route 66 oprijden. Aangezien Seligman toch op de route lag, is dit voor ons dus de ideale plaats om een kleine wens in vervulling te zien gaan. We zijn van plan om een klein uurtje op de route 66 te rijden voor we terug de interstate op gaan (hoor je ons al komen? Een klein uurtje duurt al snel iets langer). Anyway, een kleine beschrijving van het uitzicht is wel op zijn plaats: grote vlakte met de Grand Canyon op de achtergrond and a road as far as the eye can see. Dat is het zo wat. Alles wat je van de Route 66 verwacht dus.

We hadden de tip gekregen om onderweg eens te stoppen bij de general store van Hackberry. Het zou een prachtig plaatsje zijn met wat classic cars en heel gezellig ingericht. Maar zoals op veel afgelegen plaatsen is een adres vinden nog niet zo evident. Ik had het thuis wel opgezocht natuurlijk, maar ja, op zo’n lange baan kan de gps er al eens naast zitten. Maar, op de Route 66 kan je moeilijk iets missen, aangezien het gewoon een rechte baan is met wel heel weinig afslagen. We zien dus al snel de general store, maar hij lijkt gesloten. Lap zég, we waren vergeten dat het zondag is, dus natuurlijk is die gesloten. Snel een fototje of twee van achter de bars en dan doorrijden. Een paar kilometer down the road zien we dan plots toch heel wat auto’s langs de kant staan, een biker gang die een babbeltje aan het doen is, classic cars, … The whole shabang dus. Misschien hadden we ons dan toch een beetje vergist en is dit dan wel de Hackberry General Store. We parkeren de auto en komen in een supergezellig souvenirwinkeltje terecht. Wat muziek, perfect theming, … Alles zit hier goed. We blijven hier met plezier een klein half uurtje hangen terwijl we onze ogen uitkijken in dit winkeltje. Nog snel een fototje links en rechts en directions vragen (not really, want je kan je hier echt niet misrijden) richting kingman en we are off!

Waarom Kingman, you ask? Well, toen we de Route 66 opreden in Seligman, hadden we het “logo” van de Route 66 op de straat zien geschilderd staan. We dachten, zo komen we er nog wel duizend tegen, wa trekken wel een fototje waar er minder mensen op ons vingers staan te kijken. Ja, niet dus. Nergens nog eentje gezien. Joyce, de vriendelijke mevrouw uit de Hackberry Store, zei dat er wel zeker 9 zo’n grondschilderingen waren in Kingman. Dus, Kingman was the way to go. Dat mag je vrij letterlijk nemen, want je moet sowieso door Kingman als je de Route 66 af wil. Daar aangekomen zien we heel weinig grondschilderingen, maar wel veel bordjes naar het “Route 66 Visitor Center”. Really, dat bestaat? Voor ons niet gelaten, want zij gaan zeker weten waar we alles kunnen vinden wat we moeten hebben. We stoppen al snel aan het visitor center en doen ons verhaal. In Kingman zijn er inderdaad heel wat schilderingen op de grond, maar ze liggen allemaal in het midden van drukke wegen. Maar in Oatman, een uurtje verder, dààr kan je wel zo’n foto’s trekken, want daar is er zo eentje en is het enorm rustig. Voor we vertrekken krijgen we nog een nieuw passport mee, eentje van de Route 66. Daar kan je in alle stadjes een stempel in laten zetten. Wel spijtig dat we alle stadjes al gepasseerd zijn, behalve Oatman dan. Achja, dan hebben we toch een stempel van Oatman en Kingman. Oatman zou een half uurtje bij onze reistijd tellen, but hey, we hebben niks anders gepland vandaag en zoals het er nu voor stond is 8u ’s avonds of half 9 ’s avonds aankomen niet echt een groot verschil.

We zijn nog geen twintig minuten onderweg, of onze splitsing met de originele route is al gepasseerd. We rijden de interstate voorbij en gaan richting Oatman op de Route 66. Bochtje links, bochtje rechts en wat zien we daar? Een grondschildering van “The Historic Route 66”. Maar, Oatman is nog een drie kwartier rijden… Wat kan het ons eigenlijk scgelen? Het is hier rustig, dus we nemen rustig de tijd om Beast aan een photoshoot te onderwerpen samen met het logo. We maken rechtsomkeer en rijden dan toch maar de interstate op, kwaestie van niet te veel tijd te verliezen. Nog 5 uur te gaan en dan zijn we op onze eindbestemming van vandaag. Naar goede gewoonte doet Magalie het betere rijwerk en ik het betere slaapwerk (niet de hele weg natuurlijk, maar ik moet toch een beetje recoveren). Ongeveer 2 uur later moeten we toch eens stoppen voor Gas. We maken van de gelegenheid gebruik om één van de eerste ijsjes van de reis te eten. Maar man, bij dit weer doet dat deugd! We zetten weer aan, om 2 minuten later alweer stil te staan. Grote vlakte links, grote vlakte rechts, grote file voor ons. In the middle of nowhere!!! Really? We zijn nog niet in de buurt van LA en het is al prijs. Een uurtje later zijn we er eindelijk door.

Hoe zo veel verkeer in zo een godvergeten gat kan zijn op een zondag, beats me. Maar we zijn dus terug onderweg. De rest van weg verloopt enorm vlot dankzij het betere rijwerk. Zelfs rond LA en San Bernardino hebben we geen vertraagd verkeer. San Diego, here we come! Rond half tien komen aan op het adres dat we hadden opgezocht, alleen… Wij hebben een Days Inn geboekt en dit is een Motel 6. In de verste verte geen Days Inn te zien natuurlijk. Hoe lossen we dat nu op? Bij gebrek aan betere ideeën zijn we dus wel gedwongen om bij de concurrentie binnen te stappen en hen eens te vragen hoe het nu zit. “Oh yes, you are in the right place. This used to be a Days Inn, now it is a Motel 6”. Oef, dan zitten we toch juist! Gelukkig durven wij dat allemaal vragen, want anders sta je daar wel. Na de formaliteiten in orde te brengen, kunnen we dus neerploffen in onze kamer en genieten van de welverdiende rust. We bestellen nog snel een pizzatje bij Pappa John’s (dat had wat meer voeten in de aarde dan je denkt. Magalie haar Spaans is er zelfs aan te pas gekomen), laten het thuisfront snel iets weten en dan kruipen we onder de wol, want morgen staat Sea World op de planning en hoewel ik me toch al een heel stuk beter voelde, moest ik toch zeker nog voldoende slapen! Dus, hoog tijd om naar de oogjes toe te doen en te dromen van morgen!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.