Hier zijn we dan weer met een nieuw avontuur. Na een korte nacht zijn we alweer klaar om de baan op te gaan. Eén voor één doucht iedereen zich, maar bij mij gaat het precies allemaal iets trager vandaag. Mijn katerkopje heeft het wat lastiger dan de rest die geen kater heeft. De rum vloeide bij mij gisteren misschien iets te rijkelijk, maar hey, Cuba is 30% werken, 30% slapen, 30% wachten en 10% feesten (woorden die later in de reis nog eens terugkomen), dus dan is het toegestaan, toch? Terwijl ik douche, gaan de rest nog eens naar de bank om opnieuw geld te proberen afhalen. Bij mij is het al gelukt, dus ik moet niet per sé mee.

Ongeveer een uurtje later komen Magalie, Tom en Annelien terug, zonder geld maar met een breakfast of champions. Ze hadden wel geld kunnen afhalen, maar omdat Julie en Sofie hun bankkaart kwijt waren, hebben ze al het geld afgegeven aan Sofie en Julie. Als wij geen goeie nieuwe vrienden (of broers) zijn? In ruil hebben ze nog een korte rondleiding in de casa van Sofie gekregen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, want wij gaan verder richting Santiago de Cuba en zij gaan verder richting Viñales.

Ons breakfast of champions bestond uit gewone cornflakes en frosties. Mijn breakfast bestond uit een glaasje water met ORS (om te rehydrateren) en een beetje slaap (kater, remember). We halen de auto op aan onze betaalde parking, nemen afscheid van Robby en Albertina en beginnen aan onze tocht richting Santa Clara om het mausoleum van Ché Guevara te gaan bezoeken. We kiezen deze keer voor een rit rond de Sierra Maestra, aangezien Caballo het gisteren zo lastig had in de bergen.

We rijden langs dezelfde route als die die we gisteren namen terug van El Nicho. Onderweg scoren we nog wat bananen, want we hebben besloten om vandaag de lange tocht eens te breken met een echte picknick, tourist style. Een goeie 2,5u later staan we in Santa Clara, waar Che Guevara begraven ligt. Voor we het mausoleum bezoeken besluiten we om eerst onze lunch of champions tot ons te nemen. Onze lunch of champions bestaat uit (hoe kan je het raden?) cornflakes en een banaan. Zelfs ik kon van deze keer al wat meegenieten van de lunch.

Na onze zeer geslaagde lunch met uitzicht op het mausoleum kunnen we het dan ook eindelijk bezoeken. Een groot standbeeld van Che kijkt uit over het Plaza de la Revolución. Via de trappen loop je naar boven en krijg je een groot eerbetoon aan deze held van de revolutie. Raar hoe je zo een cultus kan creëren rond één persoon. Maar toch, het is een indrukwekkend mausoleum. We lezen rustig alle tekstjes en merken dan dat er nog een volledig museum te vinden is onder het mausoleum ook. We moeten wel eerst onze bagage afgeven. Je mag namelijk geen zakken meenemen of foto’s trekken in het museum. We geven dus onze zakken af in een gebouwtje in de buurt van het mausoleum en keren dan terug naar het museum.

Als we terugkeren, lopen we eerst door het buitenste gedeelte van het museum. Hier kan je 50 exclusieve foto’s bezichtigen van Che die daar ter herdenking van zijn 50-jarig overlijden zijn opgehangen. Het is een leuke mix van foto’s tijdens officiële staatszaken, als van hem in zijn “vrije” tijd (voor zover je als bekend persoon veel echte vrije tijd hebt). Elke foto heeft ook wat uitleg erbij, dus het is wel echt interessant.

Nadien gaan we het museum binnen. Je krijgt een mooie reconstructie te zien van het leven van Che, te beginnen bij zijn punten in de lagere school helemaal gaande tot zijn dood. Ook heel wat van zijn ideeën en opvattingen zijn uitgeschreven en worden gedemonstreerd door foto’s en persoonlijke bezittingen. Dat Che een man van en voor het volk was, is wel duidelijk te zien in dit museum. Hij was een sterke voorstander van vrijwilligerswerk en wilde vooral strijden tegen het analfabetisme bij de bevolking. Natuurlijk moet je onthouden dat dit een staatsmuseum is (ook al wordt het uitgebaat door vrijwilligers) en dat je alles dus misschien ook wel met een korreltje zout moet nemen. We lopen het museum uit en steken over naar de andere kant waar een memorial staat. Naast Che en Willy (geen idee wie het is, maar Willy is sowieso onze vriend) is hier niet veel te zien. We lopen nog eens buiten tussen de graven van enkele anderen en dan besluiten we dat het tijd is om te vertrekken richting Cayo Coco, want we hebben nog een serieuze toch voor de boeg. We halen de tassen nog op, drinken nog een refresco en springen dan de auto in.

Onderweg gaat de tocht zeer vlot onder begeleiding van de navigators en bestuurder van dienst, tot we plots in the middle of nowhere komen. Ik denk dat ze hier een deeltje van Harry Potter hebben opgenomen, want de wegisweg. Ja, je leest het goed, geen baan meer. Of toch, geen waar je op kan cruisen. Hier en daar zijn nog wat overblijfselen te vinden van wat ooit een weg moet geweest zijn, maar het lijkt eerder een opgegraven archeologische site dan iets anders. Met de grootste moeite navigeren we ons voorbij dit stukje “weg”, wat ons alweer een vertraging van bijna anderhalf uur oplevert, maar uiteindelijk komen we erdoor en kunnen we verder rijden richting Cayo Coco.

Cayo Coco is een eiland gelegen voor Cuba, maar is wel verbonden via een dam/ophoging in het water. Net voor het eiland moet je eerst nog passeren langs Móron (thuisbasis van menig onder ons) en langs de péage. Eenmaal e die gepasseerd bent, krijg je één van de mooiste uitzichten die je je kan inbeelden. Oceaan, zowel links als rechts van je, terwijl jij over de dam rijdt. Door de vertraging zijn we ook al iets later en zijn we perfect op tijd voor de zonsondergang. We rijden iets verder en zien een heleboel flamingo’s in het water. We parkeren de auto en beslissen om te wachten tot de zon onder is en te genieten van het uitzicht. Ons hotel is toch maar een 10-tal minuutjes meer rijden. Annelien klautert naar beneden om de zonsondergang van op het kleine strandje te gaan bekijken. Magalie beslist om hetzelfde te doen. Wat op dat moment gebeurt, is misschien best te omschrijven met een rijmpje: “Ik heb de zon zien zakken in de zee. En Annelien die zakte netjes mee.” Net op het moment dat Annelien zegt dat het precies nogal zompig is, zakt ze zo ongeveer een half been naar beneden en zit ze het water binnen. Magalie is nog net op tijd om haar vast te nemen zodat ze niet verder zakt. Blijkt dat het vuil op het water was, en geen strandje. Terwijl Annelien terug naar boven klimt, moet de rest zich inhouden om toch niet té hard te lachen. Met wat water uit onze bidon is het probleem snel gefikst, maar aan de geur kunnen we weinig doen. We blijven nog eventjes staan en laten ons overdonderen door misschien de beste zonsondergang die we tijdens deze hele reis al gezien hebben. Het azuurblauwe water, de flamingo’s, de rode gloed van de zon over het water. Prachtig gewoon!

Niet veel later zijn we opnieuw onderweg richting ons hotel. We cruisen nog eventjes over de dam en zien nog een auto die half uit het water hangt. Annelien was blijkbaar niet de enige zakker. Er staat al een heleboel volk rond, dus we besluiten om verder te rijden. Na nog eventjes cruisen, zien we de bordjes voor Cayo Coco All-Inclusive al staan. We volgen de bordjes over een klein weggetje om dan bij een groot resort uit te komen.

We parkeren de auto en stappen uit, only to be eaten alive by mosquitos. Blijkt dat ze hier nogal last hebben van muggen en wij zullen het geweten hebben in de komende dagen, daar mag je zeker van zijn. We lopen door tot aan de lobby waar op dat moment een show bezig is met toeters en bellen. We lopen naar de check-in en worden direct geholpen. Onze paspoortjes afgeven, wat informatie over onszelf invullen, we zijn het ondertussen wel al gewend (hoewel het meestal voor ons gedaan wordt). Er wordt ons verteld dat we misschien beter eerst naar het buffet gaan, want binnen een groot half uur sluit alles. We krijgen nog een bandje om onze pols om aan te duiden dat we All-In guests zijn. Van toeristen gesproken.

Aangezien we ondertussen toch al een 8 uur later zijn dan onze lunch of champions, kan een dinner of champions er ook wel bij. We wandelen al eventjes door het resort (waar het zwembad toch wel direct in het oog springt) en lopen de buffetruimte binnen. In het midden staat een goed gevuld buffet opgesteld. We zoeken een plaatsje en doen onze tour. Groentjes, kip, varkensvlees, patatjes, rijst, spaghetti, … Van alles is er wel iets. Er is zelfs soep! Gesproken over dinner of champions. Iedereen vult zijn bord rijkelijk met wat hij wil. Het soepje gaat er goed in, de groentjes en de patatjes zijn ook welkom, … Alles is zoals het moet zijn dus. Afsluiten doen we met een dessertbuffet van ijsjes. Iedereen doet zich tegoed aan alles wat hij maar wil. Tom merkt achteraf de taart op, maar ondertussen zit hij al bomvol, dus het zal voor morgen zijn.

We wandelen terug naar de lobby waar we nog het laatste deeltje van de show meepikken. Als afsluiter halen ze ook nog mensen uit het publiek, en aangezien we nog half bepakt zijn, lijkt het ons een goed idee om dan toch maar richting de balie te gaan om onze kamersleutels op te halen. De bell boy vraagt waar onze tassen staan. We zeggen dat ze nog in de auto staan, dus hij zegt dat we de auto op de parking van de hotelgasten mogen zetten en komt ons achterna gereden met een te groot golfkarretje. We laden de tassen over en worden als vips naar onze kamer gebracht. Tom en ik zitten in kamer 4110, Magalie en Annelien zitten een verdiepje hoger op kamer 4204. We halen onze tassen uit het karretje en gaan de kamer binnen.

Eénmaal binnen zien we dat dit waarschijnlijk wel de meest luxueuze kamer is die we tot nu toe hebben gehad. Een dubbel bed om u tegen te zeggen, een ijskast, een klein salon, een televisie, een badkamer mét bad (raad eens wat ik ga doen), een terrasje, … Alles om de toerist te verwennen dus. We besluiten om ons even te verfrissen voor we onze all-in formule al direct gaan gebruiken. Veel tijd om ons te verfrissen hebben wij echter niet. De muggen zijn overal in dit resort, van de parking tot onze kamer. We mogen dus eerst eens op muggenjacht. Zowel Tom als mezelf geven het beste van onszelf. Zo goed zelfs, dat mijn havaiana op de muur van kamer 4110 vereeuwigd staat, samen met een streepje bloed. Sorry, mensjes van Cayo Coco All-Inclusive!

Na een snelle douche begeven we ons richting de lobby waar het ondertussen al een pak rustiger is. De bar is open en zoals elke goeie all-in toerist halen we onze eerste cocktail. Piña colada is blijkbaar de specialiteit van het huis, dus wie zijn wij om daar iets tegen in te brengen? Annelien en Magalie kiezen echter voor het non-alcoholisch alternatief. Op dit moment kan alles en moet niks, dus na onze cocktail is het nog tijd om de tv eens uit te testen. Ik sluit alles aan en niet veel later kunnen we alweer een aflevering van The Blacklist bekijken. Of toch, de helft van ons kunnen dat. Annelien geeft halverwege op en Magalie “was aan het luisteren”. Aangezien iedereen toch wat moet is, en het ondertussen al morgen is, lijkt het ons dan ook een goed idee om de oogjes te sluiten en naar dromenland te gaan.

Dus, tot de volgende, lieve mensjes!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.