Jullie worden verwend vandaag, want hier is al direct een tweede update! Nu we onze handen aan een computer hebben gekregen, moeten we er van profiteren, natuurlijk.

Hier is het de gewoonte dat het eind van het schooljaar overal uitbundig wordt gevierd, dat noemen ze de ‘Clausura’. Een ander Mexicaans fenomeen is het feit dat ze iedere graduación vieren, en ze beginnen in de kleuterklas. Alle andere klasjes moeten dan ook een optreden doen en Cesarín dus ook. Natuurlijk gingen we kijken! De ceremonie was heel formeel, en Johan vertelde ons dat dit altijd het geval is. Ze beginnen met het groeten van de vlag (alle leerlingen doen dit trouwens op maandagochtend), vervolgens zingt men het volkslied van Mexico en daarna de hymne van Veracruz. Daarna was het dan tijd voor de optredens. Cesarín mocht voorop lopen tijdens zijn optreden en hij stal echt de show met een echte knieval op het einde. Daarna keken we nog even naar de ‘afgestudeerden’ en toen was het al afgelopen. Toch was het echt de moeite waard, en alweer een typisch Mexicaanse ervaring die we mochten meemaken. Het hoeft waarschijnlijk niet gezegd dat de graduación van de lagere school en de middelbare school met dezelfde flair gevierd worden!

In de namiddag hebben we dan een wandelingetje gemaakt door Misantla onder begeleiding van Johan. We dronken puur ananassap aan een kraampje langs de weg, en bezochten de Posito. Dit is een soort van mix tussen een wensput en de Trevi-fontein van Misantla. De legende gaat als volgt: jaren geleden woonde er een prinses in Misantla die verliefd werd op een militair. Hij werd opgetrommeld om naar de oorlog te gaan en sneuvelde er. Zij huilde zo veel van verdriet dat ze de Posito vol huilde. Nu wordt er gezegd dat degene die van de Posito zeker terugkeert naar Misantla. Voor de nieuwsgierigen onder jullie; neen, we hebben er niet van gedronken. Er zaten namelijk enkele vissen, een schildpad en een paar muntstukken in de put… Als afsluiter van onze wandeling hebben we een afspraak gemaakt met Chunfo, de lokale ijsventer.

Vrijdagochtend waren we vroeg uit de veren om bij Chunfo te gaan kijken hoe hij ijs maakt op ambachtelijke wijze. Zijn proces gaat als volgt; eerst neemt hij zijn kruiwagen en gaat hij te voet 30 kg ijs kopen enkele straten verder. Vervolgens keert hij terug naar zijn huis en breekt een groot stuk ijs af. Dit legt hij onderaan in zijn houten ton. Dan plaats hij een aluminium koker op dat stuk en vult de rest van de ton met ijs. In zijn aluminium koker zit de melk met de andere ingrediënten die de smaak bepalen. Deze keer koos hij voor ‘helote’, oftewel maïs. Nu kan hij beginnen. Hij draait de koker gedurende 1,5 uur aan hoge snelheid rond. Ondertussen voegt hij beetje bij beetje 12 kg zout toe aan het ijs in zijn ton, de reactie tussen het ijs en het zout zorgt ervoor dat de ingrediënten in de koker gaan stollen. Nu moeten jullie wel weten dat het pas echt indrukwekkend is als je weet dat hij dit alles met de hand doet! Er komt dus geen enkele machine aan te pas. Ook hier hebben ze hoorntjes voor bij de ijsjes. Maar ook deze maken ze geheel ambachtelijk. Daarvoor is zijn vrouw verantwoordelijk. Ze maakt 2 kg deeg, bestaande uit bloem, water en suiker. Vervolgens klopt ze de deeg met de hand tot ze een vloeibaar papje krijgt zonder brokstukken. Daarna maakt ze een soort van dunne pannenkoekjes tussen 2 hete platen. Wanneer deze zo goed als klaar zijn haalt ze deze van de plaat en draait ze op een hoorntje met een speciaal stukje hout dat ze daarvoor gebruikt. Zo maakt ze er op drukke dagen gemakkelijk 500! Met de hand dus! En eerlijk, het waren de beste hoorntjes die we ooit al gegeten hebben! Natuurlijk moesten we ook een grote schep van Chunfo’s versgemaakte ijs proeven. Ijscrème van maïs is nog zo slecht niet, het lijkt een beetje op bevroren rijstpap omdat er ook kaneel bij zit. Later hoorden we dat ze hier van alles ijscrème maken, zelfs van kaas! En blijkbaar is die ook lekker… Wij hebben alleszins een grote pot aardbeienijs gekregen van Chunfo, en die is overheerlijk!

Om 4 uur had Hanna een afspraak geregeld met enkele van haar studenten, zodat ze hun Engels een beetje konden oefenen. Juist ja, daar is dus niks van in huis gekomen! Het waren 4 heel leuke en gezellige studenten, maar we hebben toch vooral in het Spaans geconverseerd. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ze met Michiel wél Engels hebben gepraat toen ik even weg was, dus ze deden wel hun best. Ze hadden alleen een beetje schrik om Engels te praten omdat ze dachten dat ze zouden uitgelachen worden… Maar uiteindelijk konden we hen toch overtuigen dat dat bij ons zeker niet het geval zou zijn, dus toen werd er toch een beetje meer Engels gesproken. Ze vroegen ons of we ooit al ‘Elote’ gegeten hadden. Dat is een typisch Mexicaanse snack, bestaande uit een gekookte maïskolf, besmeerd met mayonaise, een soort kaas en dan gekruide poeder. We probeerden elk een halfje en op het moment zelf was het zeker niet slecht, maar het is bij nader inzien toch niet voor herhaling vatbaar :).

We hadden, al bij al, een drukke, maar zeer gezellige dag!

¡Hasta luego!
Michiel & Magalie

 

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.