Hier ben ik weer met meer weer! Het is nog altijd warm, ongeveer zo’n 30° met een zomers briesje. Na de middag wordt het licht bewolkt, maar de temperaturen zullen de hoogte ingaan. Let op, omdat we omgeven zijn door water, kan het zijn dat de warmte zeer drukkend en vochtig is. Tijdens de nacht koelt het amper af, dus laat zeker je ventilator aanstaan. Tot zover de zever aan het begin van mijn bericht (wees gerust, er volgt nog zever genoeg). Zoals jullie hier wel uit kunnen afleiden, vind ik het hier nog altijd superwarm! Het is leuk om in de zon te zitten (liever dat dan sneeuw), maar soms is het toch echt iets té! Ik weet het, voor de achterblijvers lijkt dit echt een luxeprobleem.. And to be quite honest, dat is het ook! Maar ik zal over andere dingen praten, zodat jullie niet te jaloers moeten worden.

Ik ga dan maar eens praten over mijn persoonlijke triomf. Het lijkt misschien niet veel, maar ik heb voor het eerst de was gedaan hier in Curaçao. Je moet namelijk weten dat ik een hele lieve mama hebt die dat allemaal voor mij doet in België en dat ik daar dus heel weinig ervaring mee heb. Het was dus voor mij een uitdaging om de was eens zelf te doen (in Mexico had ik een wasserette) en ik ben met glans geslaagd. Jaja, mijn witte was straalt, op die ene t-shirt na dan. Dus mama, het is gelukt, mijn kleren ruiken goed, ik heb ze mooi opgevouwen en ze liggen in de kast. Maar je moet dat niet te lang onthouden dat ik dat allemaal kan hoor. Jij kan het trouwens toch veel beter!

Vrijdag hadden we een vrije dag, maar veel gebeurde er niet. We hebben Stephanie naar de luchthaven gebracht, want ze gaat (net als Sergio en alle andere Arubanen precies) een weekje naar Aruba om daar carnaval te vieren en hun familie nog eens te zien. Edris vertrekt pas volgende week, dus we zijn dan niet helemaal alleen. ’s Avonds was er “Queen Election”. Stel er u geen verkeerde dingen bij voor, zo spectaculair is het niet. Het is hier carnavalseizoen, dus zoals wij de “Prins Carnaval” hebben, hebben ze hier de “Reina” van Carnaval. Ik wil bij deze dan ook het voorstel lanceren om Prins Carnaval te vervangen door Reina Carnaval, for obvious reasons!

Om het met de woorden van Jeroen en Koen van TopRadio te zeggen: “HET IS WEEKEND”. En dus nam Edris ons weer op sleeptouw (Thank God for Edris, zo zien we nog eens iets van het eiland). We moesten nog wat inkopen doen, dus we gingen naar Goisco. Je kan deze winkel het best vergelijken met de Makro in België. Ze hebben echt alles! Op dit moment hebben we enkel een drinkbeker nodig, maar misschien komen we binnenkort nog wel eens terug. Daarna reden we door naar Zuikertuin, een shopping mall. Het was echt mooi, maar relatief klein. Ik heb mij eindelijk een lokaal nummer aangeschaft dat ik binnenkort eens online ga zetten (ik ben te lui om nu het nummer op te zoeken). Positief punt: we moesten eens niet in de mensa eten, want er was een food court! Ik heb mezelf dan ook getrakteerd op een chicken burger, ZONDER RIJST! Jef gaat om den duur nog moeten beginnen vrezen voor zijn leven. Daarna zijn we nog wat inkopen gaan doen in Mangusa, alweer een nieuwe winkel. Hij ligt iets verder, maar is wel groter dan Esperamos en Centrum. Ik denk dat ik ondertussen alle essentials heb om hier te kunnen overleven, op een vuilbakje na (ja, dat is een essential, geloof het of niet). Maar we kunnen dus zeker nog wel eventjes vooruit! Toen we terugkwamen van de winkel vroegen enkele medestudenten ons of we meewilden naar carnaval op zondag. Als je de kans krijgt om een Zuid-Amerikaans carnaval mee te maken, dan sla je dat toch niet af zeker? Dus, we wijzigen onze plannen, laten Mambo Beach voor een andere keer en we gaan morgen naar carnaval kijken!

Zondagochtend, alweer een prachtige dag, waarop de zon en de warmte ons zouden verwelkomen. Het probleem was dat de warmte ons wel heel vroeg kwam verwelkomen. Iets voor 5u in de ochtend viel plots alle electriciteit weg en spijtig genoeg hebben wij zo een ventilator die dat nodig heeft om te kunnen werken. De stroom was nog geen 2 minuten weg of het was al conferentie op de gang. Er liep zo’n 10 man op en neer de gang, op zoek naar het probleem. Na een uurtje bakken in mijn sauna werden we opeens verlost door de woorden “Praise the Lord”, waarna mijn ventilator terug aanschoot. Enkele uurtjes later, toen mijn sauna al terug een gewone oven was, stelde Edris nog voor om naar Kokomo Beach te gaan, want eigenlijk keken we wel uit naar ons strandbezoekje. Na wat wikken en wegen besloten we toch maar om niet te gaan. Het strandbezoek zou hoogstens 2u geduurd hebben, dus we gaan wel op een andere keer. Maar zo zie je maar hoe lief Edris is! Rond 2u vertrokken we met een busje dat Zahid had geregeld richting Otrabanda voor een namiddag vol zon, muziek en plezier! We moesten wel eventjes zoeken voor we een plaatsje hadden, want rond het traject van de stoet staan allemaal kottekes (ik kan het niet anders omschrijven) opgesteld die verhuurd worden voor een niet zo zacht prijsje. Toen we de Schottegatweg opgewandeld en terug afgewandeld waren, besloten we om ons op een leeg plaatsje te stellen. De huurders zouden uiteindelijk nooit afkomen, dus zoveel te beter voor ons. Rond 16.30 kwamen de eerste wagens in zicht. Vandaag was kindercarnaval en dat was er aan te merken ook. Het leek alsof ik midden in een light-versie van de Disneyparade terecht kwam, met prinsessen, Frozen, Mickey en Minnie Mouse, … Het was een zeer mooie stoet, maar wel eentje die niet te vergelijken valt met België. Hier draait alles meer om muziek en dansen, en minder om de echte praalwagens zoals in België. Maar door die muziek zat de sfeer er wel in, dat was ook duidelijk bij onze medecarnavalisten! Ze amuseerden zich zo hard dat ze nog niet naar huis wilden, maar wij waren niet echt voorbereid op een lange avond/nacht, dus we besloten om op ons gemakje nog iets te eten en dan nach Hause zu fahren (mijn Duits is ook niet meer wat het geweest is). Lieselot, Edris en ik zijn rond 8u bij Denny’s gaan eten (zo een meatball sandwich kan toch smaken, amai) en daarna is de tante van Edris ons komen ophalen. Zoals alle Arubanen was het ook een dushi van een vrouwtje, maar wat had je dan ook verwacht, met Edris in de familie!

Het begin van een nieuwe week, dus we vliegen er alweer in, want vandaag krijgen we hoog bezoek. Snel nog eventjes de kamer opkuisen (zowaar een swiffer bovengehaald) en dan zijn we er klaar voor. Vandaag komt Hilde Meysman op bezoek, onze opleidingsdirecteur vanuit België. Om half 12 wachten we haar op aan de patio, waarna we haar een rondleiding geven op de faculteit en de campus. Ze was volgens mij aangenaam verrast door de “netheid” van de campus (blijkbaar was dat 4 jaar geleden toch anders). De kamertjes omschreef ze als “klein, maar je hebt toch alles wat je nodig hebt”. En dat is toch wel waar! Rond 12u gingen we lunchen in de mensa, zodat ze die aangename ervaring ook eens kon meemaken. Vandaag maakte de rijst eens plaats voor spaghetti, wat voor mij een zeer aangename afwisseling was. Wat nu wel erg opviel, was hoeveel ik mijn “Spaghetti Thursdays” eigenlijk mis. Misschien kan ik dat hier eens voorstellen om dat ook te doen? Tijdens de lunch bespraken we ook even de problemen met de stage. Ik ga er nu niet verder op ingaan (beroepsgeheim of luiheid, noem het wat je wil), maar alles zal wel in orde komen. Eens er definitieve regelingen zijn, horen jullie het als eerste (of twaalfde, whatever).

Ziezo, dat is het alweer voor deze post! Ik zou vandaag (dinsdag) ook nog in mijn verhaal kunnen verwerken, maar dan heb ik misschien in mijn volgende post niks meer te zeggen. Hou mijn blog zeker in de gaten, want mijn volgende avonturen zijn maar net om de hoek! Te despwes, Dushinan!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.