Alweer een nieuwe ochtend in het prachtige Cuba! De vogeltjes fluiten, de zon schijnt door de raampjes en … geen airco? Blijkbaar een probleempje met de elektriciteit. Geen probleem voor ons. De kamer is toch nog fris genoeg. We proberen ons recht te hijsen uit ons bed en merken dat het wonderwel lukt na onze toch van gisteren. We denken wel nog eens aan Alexis, maar minder dan hij liet uitschijnen. Tom is de eerste om in de badkamer te gaan (lekker donker zo zonder elektriciteit). Nog geen twee minuten later staat hij al terug buiten. “Euhm.. Er is geen water”. Oei, geen douche dan maar. Mirtha komt ons al snel vertellen dat er inderdaad een probleem is met de elektriciteit. Ze doet er alles aan om het op te lossen, maar het lukt toch niet voor we vertrekken. We pikken nog een ontbijtje mee voor onze lange tocht, bedanken Mirtha en dan zijn we klaar voor één van de langste ritten van de reis. Eindbestemming Cienfuegos, met een tussenstop aan de varkensbaai.

Cayo Coco, half ’s ochtends. De wekker gaat pas binnen een groot uur af, maar ik lig al te draaien en te keren. Die airco hier werkt niet iets té goed. Of slecht, het is maar hoe je het bekijkt. Het is aan of uit, maar temperaturen, daar houdt hij geen rekening mee. Gevolg: ik ben wakker omdat het te koud is. Nog een keertje kijken, 07.32u. Ja lap, ik ga hier niet meer kunnen slapen. Maar niet getreurd, ik heb een oplossing, zowel voor mijn slaapprobleem als de kou. Ik ga in bad! Voor de mensen die niet weten waarom dat een big deal is voor mij: thuis hebben we geen bad. Dus, als ik op reis ben en ze hebben daar een bad, dan moet ik verplicht in bad. Tom is nog lang niet wakker, dus ik geniet volop van een zalig warm badje.

De zon komt ondertussen zachtjes over de horizon als we onze laatste dag op Cubaanse bodem inzetten. De laatste paar weken zijn echt voorbij gevlogen! Ik zou zo opnieuw naar het begin van de reis gaan en hem opnieuw doen. Cuba is een prachtland, zoveel is zeker!

Terwijl we de laatste bagage zijn plekje geven in onze tas, gaan Annelien en Magalie nog een laatste keer op souvenirjacht. Ze hebben op onze wandeling gisteren naar de Casa de la Musica toch een souvenir gezien dat ze niet kunnen achterlaten op Cuba. Een klein half uurtje later zijn ze terug met de spoils of war. We hebben nog tijd om een “all you can eat”-ontbijt in het hotel te nemen (nog altijd all-in, we zijn nog niet uitgecheckt), dus dat doen we ook. Voor mij is all you can eat een beetje dubbel op reisdagen, want dan eet ik nooit veel. Stress voor het vliegen? Misschien wel, misschien niet, wie zal het zeggen? Het is zeker meer onderhuids dan wat ik er zelf van merk, maar het is wel zo dat ik dus weinig eet op zo’n dagen. In ieder geval, de anderen doen zich nog een laatste keer tegoed aan al het lekkers.

Het eerste ontbijt zat in onze huurprijs inbegrepen, dus hadden we afgesproken dat Nairobis om 9u zou komen. We hadden dan ook beslist om onze wekker om kwart voor 9 te zetten. Nergens voor nodig, achteraf bekeken, want om 8u waren we allemaal al up and running. Uiteindelijk kwamen 2 nichtjes van Nairobis voor ons koken terwijl wij ons allemaal konden douchen. Wat een luxe! Maar ook een beetje raar, ’t is precies alsof je met hulpjes werkt, en dat is nu niet direct onze stijl. Ze waren alweer wel supervriendelijk.