Buenos dias, amigos! Nieuwe dag, nieuwe avonturen. Na onze uitgebreide tocht door Habana Vieja, stond vandaag Habana Centro en Vedado op de planning. Maar voor we vertrokken, eerst nog ontbijten! We haalden ons brood en beleg boven dat we gisteren gekocht hadden en begonnen vol goede moed met de koffie te zetten. Een elektrische kofiezet hebben ze hier niet, dus het was zo’n ouderwetse zoals je nog bij je grootouders vind. Je kent dat wel, zo eente om op het vuur te zetten. Na heel wat gepruts en gedoe, hadden we uiteindelijk lekker warm water, en geen koffie. Blijk dat je het water er onderaan moet indoen, en niet boven. Oeps! Maar MacGyver-gewijs hebben we uiteindelijk dan wel ons warm water kunnen omtoveren tot koffie. Al bij al een geslaagd ontbijt (hoewel de eitjes van gisteren ook niet slecht waren).

Toen het ontbijt er net op zat, kwam Nairobis binnen om eens te checken hoe alles ging. Natuurlijk was todo bien, behalve dan dat we geen water vonden in het winkelcentrum. Raar, want Nairobis was ervan overtuigd dat er wel water moest zijn! Nieuwe missie voor we vertrokken richting onze eerste stop: toch water vinden. Met goede moed zetten we aan richting het winkelcentrum (wat toch op onze weg ligt) en stoppen we snel eventjes om nog eens te zoeken naar water. In het winkeltje beneden bleek dat er plots toch water aanwezig was. Een nieuw geleverde palet met bidons van 5L stond te blinken achteraan de winkel. We namen één bidon mee, want een tweede zou te zwaar zijn om de hele dag mee te zeulen. Plus, met 5L water spring je toch al een heel eind, nee? Nog eventjes aanschuiven aan de kassa and off we go. Of dat dachten we toch. Blijkt dat Cubanen niet te erg gehaast zijn in de wachtrij. En als er dan nog eens een actie is voor toiletpapier, dan sta je al snel 30 minuten aan te schuiven.

Na onze geslaagde missie was het dan tijd om richting onze eerste stop te wandelen: Plaza de la Revolucion. Havana laat zich opnieuw van zijn beste kant zien, en we genieten tijdens onze wandeling van het straatbeeld, de classic cars en la vida cubana. Op onze weg koen we ook Parque de los Cinco Molinos tegen. Een wandelingetje door het parkje zagen we wel zitten, dus afslaan maar. Links een beetje groen, rechts een klein vijvertje, het leven kan toch mooi zijn. Tot het moment waarop een vogel besloot om een bombardement op Tom zijn hoofd uit te voeren, that is. Een voltreffer, dat was het zeker wel. Snel eventjes de schade herstellen (voor zover dat nog mogelijk is) en dan zetten we opnieuw onze weg verder richting Plaza de la Revolucion.

Een kleine 20 minuten later staan we op een groot betonnen plein (het heeft veel weg van een parking), met voor ons een herdenkingsteken aan José Marti en achter ons de kunstwerken van Ché en Fidel. We zetten ons eventjes aan het monument van José Marti en vragen ons luidop af wie dat is. Niemand lijkt het echt te weten, maar we zullen het wel ontdekken; We zog lang genoeg in Cuba en Museo de la Revolucion staat nog steeds op de planning. We nemen nog wat foto’s, drinken wat van onze bidon (die ondertussen al een pak minder vol zit) en beslissen dan onze tocht verder te zetten richting Cementario Cristobal Colon.

Onderweg maken we een kleine pitstop, want door al die warmte en luchtvochtigheid verliezen we meer vocht dan we kunnen binnenkrijgen. Bijgevolg is het net na de middag en is onze 5L water er al door. Tot zover “met één bidon springen we al een heel eind.” Anyway, we komen aan in Cementario Cristobal Colon, waar Annelien zich ontpopt tot een echte reisgids (ondersteund door het reisboekje uit onze casa) en ons de legende vertelt van La Mila Grossa. La Mila Grossa is een vrouw die gestorven is tijdens haar bevalling, samen met haar kindje. Ze begroeven haar met het kindje aan haar voeten en toen ze haar 3 jaar later wilden opgraven, lag het kindje in haar armen. Een mirakel dus en bij gevolg is het graf een klein bedevaartsoord waar je om mirakels kan vragen voor je kindjes. Al wat we nu nog moeten doen is het graf vinden. We lopen eerst richting de centrale kapel, waar op dat moment een dienst aan de gang is. Of dat denken we toch, want er staat een kist en een lijkwagen buiten, maar de kapel is wel vrij toegankelijk. We blijven dus niet lang in de kapel en lopen terug naar buiten, waar we al bijna direct op het graf van La Mila Grossa stoten. Je kan zien dat het ooit een graf was voor de gewone bevolking, maar nu is er een standbeeld en een giftendoos bijgezet. Still, in vergelijking met de andere graven is en blijf het een vrij klein graf. We lopen nog eventjes rond op het kerkhof (waar 800.000 mensen liggen, mind you)Ik denk dat je hier wel een hele tijd kunt rondlopen, maar het interessantste hebben we ondertussen wel gezien. We gaan net buiten het kerkhof nog iets drinken (aangezien ons water op is) en vertrekken dan richting Parque Coppelia.

Parque Coppelia staat bekend om zijn ijsjes en met dit weer kunnen we dat nu toch echt niet laten zeker? Aan de rand van het park staan alle smaken opgelijst en iedereen begint al te fantaseren over de smaak die zij willen: aardbei, caramel, pistache, mango, … We krijgen allemaal al het water in onze mond. In het park aangekomen, wordt ons gevraagd of we met CUC of Moneda Nacional willen betalen. Afhankelijk van het antwoord, word je dan naar ergens anders gestuurd. Alweer een hogere prijs voor toeristen? Het lijkt er wel op, maar ja, we zijn het al gewoon ondertussen. Eenmaal aangekomen aan het kraampje, blijkt dan nog eens dat alle smaken op zijn, behalve aardbei, vanille en chocolade. Als dan blijkt dat de chocolade eigenlijk vanille is, met een heel klein beetje chocolade in, dan heeft iedereen hetzelfde ijsje gegeten, of het scheelt niet veel. Lekkere ijsjes, dat wel, maar ik had er toch iets meer van verwacht.

We zitten niet zo ver van Hotel Nacional, dus dat staat als volgende op de planning. Ik had de route al volledig uitgestippeld op de kaart, maar toen zag ik een gebouw dat wel heel erg op Hotel Nacional lijkt, maar ook de andere richting uit is. We veranderen dus van koers en na een 10-tal minuutjes komen we uit bij een compleet vervallen gebouw, dat niet Hotel Nacional is. Oeps. Foute van de firma, maar het is al snel terug rechtgezet. We gaan richting de Malécon, een lange straat langs het water, waar je een prachtig uitzicht hebt op El Morro. Die straat volgen brengt ons uiteindelijk naar Hotel Nacional. Onderweg komen we nog La Grutta tegen, waar Lizerato gisteren over sprak. We weten dus al waar we vanavond moeten zijn.

We komen in Hotel Nacional binnen met het gedacht dat we in onze travel outfit volledig uit de toon gingen vallen, maar niks bleek minder waar. Ondanks het feit dat het een vijfsterrenhotel is, bleek iedereen daar toch losjes gekleed te zijn (behalve dan de werknemers, die zien er hier overal pico bello uit). We verkennen eventjes het hotel en zetten ons dan neer om een plan of action te bedenken. Annelien gaat ondertussen eventjes naar het toilet (ze had een bordje gezien) en als Magalie even later er ook bij komt, vindt ze het precies ook wel een goed idee om eens naar het toilet te gaan. Ze draait de hoek om waar Annelien naartoe ging en komt iets later terug met de woorden: “Waar heeft Annelien dat bordje gezien voor de toiletten?” Wij konden allemaal geen bordje vinden, dus we wachten op Annelien om te zien waar ze naartoe was. Plots zien we haar de trap opkomen waar een bordje “Piscina” naast staat. Nu moet je weten dat toilet in het Spaans “Banjo” is en niet piscina. We weten nog altijd niet of Annelien nu in de pashokjes naar het toilet is geweest, of ze effectief een toilet gevonden heeft, maar we weten wel dat het gelukt is. Daarna gaan Magalie en ik eventjes naar het business center, waar je internet kan krijgen voor 5 CUC per uur. Wij brengen het thuisfront eventjes op de hoogte, terwijl Tom en Annelien het hotel verder verkennen.

Na een uurtje is het dan tijd om terug richting Casa Guantanamera te trekken, voor ons avondeten en een douche, want vanavond gaan we onze danskunsten (of gebrek aan bij sommigen) een ontdekken. Onderweg komen we Nairobis nog eens tegen (Havana is toch een kleine stad) en eenmaal aangekomen gaan we eerst eten bij restaurant Mimosa, het andere internationale restaurant om de hoek. Als we toekomen staat er opnieuw een hele rij aan te schuiven, maar dat was bij onze Chinese vrienden iets verder ook het geval eerder op de week, dus zo lang kan het niet duren, toch? Wrong! Voor ons staat een gezin met 14 mensen die allemaal een plaats moeten hebben. Aangezien ze zich hier enorm houden aan “first come, first serve”, moesten we wachten tot ze plaats hadden om alle 14 mensen naast elkaar te zetten. Uiteindelijk moesten we bijna anderhalf uur staan aanschuiven voor we onze tafel kregen. Eenmaal binnen, was het lang wachten bijna direct vergeten, want het was enorm gezellig om te zitten en met Italian food kan je weinig verkeerd doen bij ons. Na een Feliz Cumpleaños’je alhier en een refresco aldaar, brengen ze dan uiteindelijk onze pasta’s en pizza! Ik moet zeggen, die Cubanen weten toch hoe ze pasta moeten klaarmaken! Echt een aanrader! Het lange wachten werd direct goedgemaakt! Een goed begin van de avond!

Ik zeg wel degelijk begin, want het is niet omdat het ondertussen al na 10u is, dat we al gaan slapen. Nee nee, we gaan nog eens proeven van het nachtleven. Weet je nog toen ik sprak van La Grutta? Wel, dat was onze bestemming voor vanavond. Voor we vertrekken springen we allemaal nog snel eens in de douche. We gooien de deur open van de badkamer en daar zat het dan: een giant kakkerlak! Na onze ervaring in Mexico met kakkerlakken (waar er kleine kakkerlakjes uit mama kwamen toen we ze dood sloegen) zijn we niet zo happig meer op het doodslaan van kakkerlakken. Gevolg: we hebben 10 minuten geprobeerd om de kakkerlak te vangen onder een deksel van een pan. Ander gevolg: nu hadden we een deksel van een pan in de badkamer staan waar een kakkerlak onder zat. Die blijft dan maar staan tot we vertrekken, geen probleem! Iedereen kan nu rustig douchen en de tijd om een stapje in het nachtleven te zetten is aangebroken!

Toch nog eerst eens aan de taxichauffeur vragen of er geen Salsaclub is, maar de dichtstbijzijnde was volgens hem in Miramar, zo’n half uur rijden. Dan liever op 5 minuutjes van ons deur reggaeton gaan zoeken. We komen aan bij La Grutta en worden al direct binnengeleid door één van de bouncers naar onze tafel. Er is ons verteld dat hier vooral reggaeton gespeeld wordt, maar het is toch precies een mengelmoes van een beetje vanalles. We beginnen met een mojito en al snel maken de stoelen van de dames plaats voor dansvloer (want die is gewoon overal tussen de tafels). Een mojito later sta ik zelf ook op de dansvloer en uiteindelijk komt Victor, een local, eventjes een demonstratie geven van hoe je moet dansen. Er kwam een instant besef van hoe slecht ik kan dansen (of hoe goed zij zijn), maar dat heeft mij toch niet tegengehouden om toch op de dansvloer te blijven. Uiteindelijk kwamen er nog wat andere locals bij en stond zelfs Tom op de dansvloer (misschien werd hij er een beetje op getrokken door een local)! Reggaeton werd afgewisseld door wat dance gemixt met zuiderse muziek. Rond twee uur was het dan uiteindelijk tijd om terug te gaan naar onze casa, want we hebben natuurlijk nog veel te doen in Havana morgen! Als we gewild hadden, hadden we wel allemaal gezelschap gehad. Aangezien we genoeg hebben aanb elkaar, hebben we toch vriendelijk bedankt! Nog een laatste party-selfie in onze casa en dan is het tijd om de dag af te sluiten!

Hasta luego, amigos!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.