Vandaag was het gelukkig tijd om Fresno in onze achteruitkijkspiegel te laten. Het is inderdaad zo dat het een goede stopplaats is tussen Yosemite en Sequoia (afstandsgewijs dan), maar ik zou misschien toch een ander hotel aanraden. Of, misschien nog beter, om door te rijden tot in Tulare. Dat is zo’n 50 minuutjes verder rijden, maar het ziet er heel leuk uit én het is ook alweer 50 minuten dichter bij Sequoia. Over afstanden gesproken, we moesten slechts 1.5 uur rijden naar de ingang van het park, dus dat was écht niet veel.
Vandaag ging de wekker om half 8, want we hadden een belangrijke afspraak. Het waren namelijk onze laatste uurtjes in San Franciscio, maar alvorens we op gepaste wijze afscheid konden nemen, moesten we eerst onze rental car gaan ophalen. Ah ja, een roadtrip zonder auto is nu eenmaal niet helemaal hetzelfde :). Om half 9 stonden we bij Alamo, waar ze ons alweer schitterend van dienst waren. Een gps en een extra road assistance verzekering later (hebben we zéker nodig – je weet maar nooit) mochten we dan eindelijk richting parkeergarage om onze auto op te halen. Spannend! Antoinette stond ons al vol ongeduld (en talloze weginstructies) op te wachten. En nog beter; ook de sleutel van onze car voor de komende 3 weken had ze in haar handen. Hij stond trouwens al klaar. We kregen een grijze JEEP ter beschikking, volgens hun klassering een ‘small SUV’; wàt een machine!! We hebben hem dan ook direct met veel liefde ‘Beast’ gedoopt! En ik had geluk, want Michiel heeft nog nooit met een automatic gereden, en zag dat ook niet direct zitten in San Francisco, dus mocht ik achter het stuur plaatsnemen (toegegeven, je zag me bijna niet zitten, maar dat zou mij niet tegenhouden!). We hadden origineel gepland om nog eens langs de Castro-wijk te passeren, maar beslisten nu toch maar om direct onze andere must do’s te vertrekken.
Vandaag ging de wekker dus om 6 uur. Michiel besloot om mee op te staan. Al snel zaten we op ons terras geïnstalleerd (ah ja, wat is anders het nut om een terras met zo’n prachtig uitzicht te hebben?). Ik had er gisteravond even over getwijfeld om toch naar het groot uitkijkterras te gaan (ook wel bekend als ‘John Wayne Lookout’, maar besliste toch om op mijn eigen terrasje te blijven. We hadden een prachtig zicht op de zonsopgang, dit hotel was z’n geld meer dan waard! Plots was er wel iemand die het nodig vond om ergens te gaan zitten waar dat officieel niet mocht, en die plaatste zich knal in ons gezichtsveld en werd zo een silhouet tegen de zon. Dat was minder… Ik begrijp gerust dat die dat een perfecte locatie vond om van de zonsopgang te genieten, maar dat zijn de daarvoor voorziene plaatsen ook. En dat hij snel een foto zou willen nemen, tot daar aan toe. Maar hij bleef echt zitten tot het spektakel bijna gedaan was, en dat was toch wel een beetje jammer… Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen en genoten met volle teugen. Met Michiel ging het trouwens ook best goed! Om half 7 kreeg hij dan zijn pilletje en tegen 10 voor 7 kropen we nog even onder de wol (nuja, lakens dus).
Maandagochtend hadden we om 10 u afgesproken met Antonio (de vriendelijke advocaat) aan het Ministerio Público van Misantla. Hier maakten we een lijst op van alles wat gestolen was, zodat ze daar een officieel document van konden maken. Ze vertelden ons dat we het om 18 u mochten komen ophalen.
Bon dia tur hende!
Welkom bij mijn allerlaatste blogpost vanuit het prachtige Curaçao! Vanaf volgende week geef ik de fakkel weer door aan Michiel omdat mijn tijd op het eiland er helaas bijna opzit. We gaan verder waar we vorige keer stopten: hét evenement van de trip, zwemmen met dolfijnen!