Na een goede nacht (maar we hebben de oorlog toch verloren tegen de muggen), zijn we klaar voor een nieuwe dag. Of toch, bij ons was het een goede nacht. Blijkbaar kreeg Magalie ’s nachts in haar kamer telefoon, maar er was niemand aan de lijn. Dus, voor de één was de nacht al beter dan voor de ander. Anyway, main order of business for today: chillen! We hebben ons bandje van het hotel nog steeds, dus we kunnen nog altijd genieten van alle facilities die ons hotel te bieden heeft. Voor we dat doen, laden we eerst nog de bagage in en komt ook (zoals voorspeld) de potportefeuille uit in de auto. Gelukkig maar!

Daarna gaan we ontbijten. We maken er het beste van, want hierna zal het uitgebreid ontbijten misschien weer eventjes duren. Niet dat we te klagen hebben in onze casa’s, want dat is ook altijd meer dan in orde, maar hier is het toch nog net iets uitgebreider. We doen ons weer tegoed aan de croissants, pannenkoekjes, het fruit, … en zijn dan klaar om opnieuw een frisse duik te nemen.

We besluiten om vandaag enkel aan het zwembad te chillen, aangezien we geen douche meer hebben in onze kamer. Het zand zou ons te veel parten spelen, dus het zwembad lijkt ons het beste idee. Zo gezegd, zo gedaan. We zoeken vier lounge seats naast elkaar in de schaduw en zijn klaar voor “operation chillax 2.0”. Magalie en Annelien genieten van het lezen van een boek, terwijl Tom en ik de pool bar opnieuw uitproberen. Die is nog steeds geslaagd en wij zijn fan van zwemmen en aan de bar zitten tegelijkertijd.

We babbelen een beetje, liggen wat in de zon, … kortom, het goede leven! Zelfs hier aan het zwembad is een grill. Perfect dus voor een lekker middagmaal. We spelen eerst nog eventjes wat waterpolovoetvolleybal (het was een beetje vanalles door elkaar) aan het net dat over het zwembad gespannen staat, terwijl de grill staat op te warmen. Ondertussen kreeg ik ook al telefoon van de volgende casa, waar de eigenaar (een Nederlander) al op ons aan het wachten is. Hij zal nog eventjes mogen wachten, want we gaan eerst nog wat chillen, ons middageten opeten en dan hebben we nog een rit van drie uur voor de boeg.

In ieder geval, niet veel later is ons eten klaar. Voor Tom, Magalie en mezelf is er een burger voorzien. Ik heb daar nog een braadworst bij. Annelien gaat nog eventjes naar het buffet om zich daar tegoed te doen aan alles wat ze te bieden hebben. Terwijl Annelien haar food is gaan scoren, genieten wij dus van onze grill aan het zwembad. Ik moeten eventjes naar het toilet, dus laat mijn braadworst onbewaakt achter. Dat had ik beter niet gedaan, want ik stond nog niet goed en wel recht, of de meeuwen waren er al mee gaan lopen. Achja, ik heb al genoten van de braadworst, dus ik ben al een gelukkig man. We blijven nog eventjes aan het zwembad liggen en besluiten uiteindelijk rond een uur of twee dat het toch bijna tijd is. We drinken nog iets op het terras en zetten dan koers richting Camagüey na een za-lig intermezzo in Cayo Coco.

Ik zei daarnet dat het drie uur rijden was, maar in Cuba weet je natuurlijk nooit. Zo is 45 minuten al eens 5u geworden en 3u al eens 6u, dus we bereiden ons voor op het ergste. Maar, wonder boven wonder, staan we “u later wel degelijk in Camagüey. Het enige wat we nog moeten doen, is Casa Holanda vinden (zei ik al dat de volgende eigenaar een Nederlander was?). Volgens Maps.ME zitten we in de juiste wijk, maar de straat vinden, dat is nog iets anders. We vragen aan iedereen of ze de straat weten zijn, maar niemand kan ons de juiste richting uitwijzen. Uiteindelijk besluiten we op zoek te gaan naar het roze huis dat op de beschrijving staat door gewoon eens door de volledige wijk te rijden. We hadden bijna de hoop opgegeven om onze bestemming ooit te vinden, tot dan plots… Bingo! Zelfs in het kleurrijke Cuba weten Nederlanders hoe ze moeten opvallen.

We draaien nog maar de oprit op, of Arjo komt al naar ons toe, samen met zijn dochter Mabella. Beiden zijn enorm sympathiek en brengen ons naar de bovenverdieping van het huis, die eigenlijk van Mabella is. Ze verhuurt deze om wat zakcentjes te verdienen. We laden onze bagage uit en praten nog eventjes met Arjo. Hij is getrouwd met een Cubaanse en heeft ondertussen zelf de Cubaanse nationaliteit. Hij woont hier al jaren en doet begeleide rondreizen. Al wat hij in ruil vraagt, is dat alle kosten voor hem worden betaald. Goeie deal, toch?

In ieder geval, het is ondertussen al rond 7u en we beginnen toch een beetje honger te krijgen. We vragen Arjo waar het buffet is, maar helaas, dat heeft hij niet. Een tweetal straten verder is er wel een restaurantje, “Crono”, waar we Italiaans kunnen eten. Na ons buffet van de afgelopen dagen is het dus terug tijd om in de pasta en pizza te vliegen. Ik kies voor een spaghetti carbonara, terwijl de anderen een pizza vragen. We zitten rustig op de bovenverdieping met zicht op de outskirts van Camagüey, terwijl we nog wat nagenieten van onze chilldagen terwijl de zon stilletjes aan achter de horizon verdwijnt.

Na een lekkere maaltijd keren we terug richting Casa Holanda, waar Arjo voorstelt om ons mee de stad in te nemen en ons rond te gidsen. Uiteraard willen we wel wat meer van Camagüey zien, dus we gaan graag in op zijn voorstel. Het eerste idee was om te voet te gaan, maar omdat het donker is, besluiten we toch de auto te nemen. We komen aan in het centrum, regelen een parkeerplek (ja, iemand moet op de auto passen, dus je moet dat “regelen”) en trekken verder de stad in. We lopen door de winkelstraat, waar ondertussen alles gesloten is. Arjo vertelt ons dat we gerust morgen eens kunnen terugkomen naar hier, want dit is één van de grootste winkelstraten van Cuba. Goed idee! We lopen wat verder en passeren de Casa de la Suerte, een mojito bar, en de Casa de la Musica. Perfecte tussenstops lijkt ons, maar Arjo wil eerst nog wat verder door de stad wandelen. Hij is de gids, dus uiteraard volgen wij. Hij toont ons nog wat leuke pleintjes, we passeren voorbij de cinema en genieten gewoon in het algemeen van het straatbeeld.

Na nog wat rondkuieren, gaan we uiteindelijk toch richting de Casa de la Suerte om de beste mojito van Camagüey uit te proberen. Uiteindelijk belanden we iets na 10 in de Casa de la Musica, die een heel andere invulling heeft dan in Trinidad. In Trinidad werd er vooral gedanst, hier wordt er vooral opgetreden. Het was heel gezellig, maar dat de ene groep al beter was dan de andere, bewijst Tom toen we vroegen wat hij vond van het optreden van één van de muzikanten. Als je weet dat Tom daar “moedig” op geantwoord heeft, dan denk ik dat je ook wel kan raden wat Tom ervan dacht. In ieder geval, er zijn voldoende andere groepjes die zeker wel goed waren! We genieten van de muziek, van het gezelschap en van de sfeer, om uiteindelijk toch terug richting Casa Holanda te trekken.

Eens aangekomen in Casa Holanda mogen we de auto parkeren bij de buurman. Hij vraagt 3cuc die we met plezier betalen als we op die manier onze auto veilig kunnen achterlaten. Arjo stelt voor om morgenochtend te voet naar Camagüey te gaan om de winkelstraat eens “in actie” te zien en om nog wat aan sightseeing te doen. Wij vinden dat natuurlijk een fantastisch plan en zeggen direct toe. We babbelen nog heel eventjes na en trekken dan richting onze lekker frisse kamers voor een welverdiende nachtrust (ook al was het op zich een rustige dag). Hasta luego, amigos!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.