Alweer een nieuwe ochtend in het prachtige Cuba! De vogeltjes fluiten, de zon schijnt door de raampjes en … geen airco? Blijkbaar een probleempje met de elektriciteit. Geen probleem voor ons. De kamer is toch nog fris genoeg. We proberen ons recht te hijsen uit ons bed en merken dat het wonderwel lukt na onze toch van gisteren. We denken wel nog eens aan Alexis, maar minder dan hij liet uitschijnen. Tom is de eerste om in de badkamer te gaan (lekker donker zo zonder elektriciteit). Nog geen twee minuten later staat hij al terug buiten. “Euhm.. Er is geen water”. Oei, geen douche dan maar. Mirtha komt ons al snel vertellen dat er inderdaad een probleem is met de elektriciteit. Ze doet er alles aan om het op te lossen, maar het lukt toch niet voor we vertrekken. We pikken nog een ontbijtje mee voor onze lange tocht, bedanken Mirtha en dan zijn we klaar voor één van de langste ritten van de reis. Eindbestemming Cienfuegos, met een tussenstop aan de varkensbaai.

Een goed uurtje later zitten we al flink op weg richting Pinar del Rio, waar we de autopista moeten nemen richting Habana (de non-scenic route dus) en nadien moeten doorrijden naar Cienfuegos. Het kompas in onze auto zegt dat we steeds naar het zuiden rijden en af en toe naar het zuidwesten. We merken plots toch op dat sommige zaken op de kaart niet helemaal overeen komen met wat wij zien. We beslissen dus om eens te vragen waar we zijn, aangezien wegbewijzering hier te gemakkelijk is. La mina krijgen we te horen, wat kort is voor Las Minas de Matahambre. Even snel opzoeken op de kaart toont dat we recht naar het westen zijn gereden en helemaal niet naar het zuiden. Een flauwe bocht naar links missen in Viñales zelf nog was voldoende om ons helemaal de andee kant op te sturen. Misschien is ons kompas in de auto kapot? Latere observaties van leren ons dat ons kompas inderdaad enkel naar het zuiden of het zuidwesten rijdt. We moeten dus omkeren en de volledige rit van een uurtje terugnemen richting Viñales, of we nemen de scenic route (hoeraaaa) naar Pinar del Rio. We beslissen om de scenic route te nemen en zijn in totaal twee en een half uur onderweg, in plaats van een uurtje.

Uiteindelijk komen we dan toch op de autopista en zijn we er klaar voor. Varkensbaai, here we come! We maken nog een kleine pitstop in een tankstation en kunnen voor het eerst snelheid maken deze reis (met verrassend weinig putten in de baan). We snorren op amper anderhalf uur naar Havana, een rit waar we met de scenic route ruim het dubbel over gedaan hebben. In Havana moeten we dan de route nemen richting Cienfuegos, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zonder al te veel waarschuwing stopt de autopista en rijden we een afrit op waar we richting Havana rijden. Snel de weg vragen, “ons kerre keren” en de andere richting uitrijden om opnieuw op de autopista te rijden, dat is het plan. Met de navigatieskills van Tom en de driving skills van Magalie is dat op 1, 2, 3 gefixt. Plots zijn we weer op weg richting Varkensbaai. Woehoew!

Iets later staan we aan Playa Larga, blijkbaar de place to be in de varkensbaai. Een grote parking toont waar we moeten zijn. De ene food stall wisselt de andere af en we worden overal aangesproken: “Pizza? Pasta?” Geen interesse, wij zijn hier om strand, zee en varkentjes te zien! Net achter de kraampjes zien we het azuurblauwe water opduiken. Wat een prachtig zicht. Iets dichter bij de zee moeten we wel vaststellen dat er overal vuilnis ligt en dat bij gevolg de enige varkens die we kunnen zien de locals/toeristen zijn die hier alles achterlaten. We maken een kleine wandeling langs het strand en verzamelen de eerste schelpjes van de reis. We hadden ook verwacht om iets te vinden rond de invasie van Varkensbaai door de Amerikanen, maar daar is bitter weinig van de zien. Een beetje teleurgesteld, maar met mooie schelpjes, stappen we opnieuw in de auto om richting Cienfuegos te rijden.

Een groot half uur later rijden we Playa Gíron voorbij. Daar staat bij het binnenkomen een groot bord met een pijl richting een museum over de invasie. Net wat we zochten. Ideaal om de teleurstelling van Playa Larga te verwerken dus! We worden het museum rondgeleid door onze eigen gids/translador Magalie De Meyer. Als een echte pro vertaalt ze elk bordje voor de minder taalkundigen onder ons. Ongeveer halverwege komt één van de bewakers op onze schouder tikken. Het museum is een kwartier geleden gesloten (oeps, we dachten dat het tot 8u open was, in plaats van 5u). Als een sneltrein worden er dan maar foto’s getrokken van alle bordjes, zodat we later alles kunnen nalezen (alsof we daar tijd voor hebben, zelfs bloggen moet in de auto gebeuren). We lopen buiten en komen direct bij de volgende tourist trap terecht: een marktje! We kuieren een beetje tussen de kraampjes en slaan nog wat meer souvenirs in. Maar belangrijker dan de souvenirs zijn cadeautjes voor Sofie, de zus van Tom. Zij is ook Cuba aan het rondtrekken en doet een groot deel van onze tocht, maar in de omgekeerde richting. Overmorgen zijn we tesamen in Trinidad, en dat op haar verjaardag. Dat moeten we dus goed vieren en daar hebben we natuurlijk ook cadeautjes voor nodig. Met de hulp van de dames kiest Tom 4 paar oorbellen uit voor amper 3cuc. Mission accomplished.

We kruipen opnieuw in de auto en hebben nog een klein uurtje te gaan tot Cienfuegos. Het blijkt een smooth ride te zijn en niet veel later komen we aan bij casa ClauMar. Claudia zit ons al op te wachten en gooit direct de deur open als we onze auto voor haar deur stoppen. We laden onze bagage snel uit, want het ziet ernaar uit dat er onweer op komst is. De kamers worden verdeeld en we nemen eventjes de tijd om te bekomen voor we de stad intrekken om onze avondmaal te gaan zoeken. Net als we buiten willen wandelen, vallen de eerste druppels, maar na zo’n lange autorit is het een welkome verfrissing. Ook de eerste donderslagen zijn al te horen. We slaan het hoekje om en blijven lopen tot we aan het water zijn. Daar kunnen we in de verte enkele prachtige blikseminslagen over het water zien. We nemen de tijd om het allemaal eens te filmen en ondertussen proberen we dolfijnen te spotten in de baai. Ik denk dat ik er één of twee heb zien bovenkomen, maar aangezien ik de enige ben, is het twijfelachtig of het ook echt zo was. In ieder geval, het onweerspektakel staat wel mooi op film. Weer een extra filmpje voor de aftermovie! Tijdens onze tocht hebben we ook een nieuwe vriend gemaakt. Er is een straathondje dat ons al volgt sinds we onze casa verlaten hebben en hij volgt ons echt overal, alsof hij ons bewaakt. Niet dat we het hier nodig hebben, maar het is wel schattig!

We keren terug naar de calle principal, waar we eerst een supermarktje binnengaan om wat flessen refresco te scoren. Helaas moeten we hier afscheid nemen van Blackie (het hondje). Hij wordt namelijk weggejaagd door de portier en nadien hebben we hem niet meer gezien. Iets verder zien we ook Solo Italia zien liggen, een Italiaans restaurantje. Het ziet er wel gezellig uit en aan Tom en mezelf moet je nooit twee keer vragen of we Italiaans willen eten. We hebben natuurlijk ook wel zin in de pizza die we gisteren niet hebben gekregen in de pizzeria. Genoeg redenen om ons daar te gaan zetten dus. Als we dan ook nog zien dat we voor 18cuc goed gegeten hebben met 4 personen, dan wordt die keuze alleen maar bevestigd.

Nadien wandelen we de Malécon af richting het centrum van de stad. We slenteren wat door de straatjes en genieten van de sfeer en de muziek. Links een winkelstraatje in en we komen uit op een pleintje. We snuiven de sfeer op en blijven gezellig zitten op het pleintje. Ondertussen is het al na 10u, dus we besluiten terug richting casa te wandelen. Als we terug op de calle principal zijn, besluit Magalie om nog eens de fotoreeks van Cienfuegos aan te vullen met wat sfeerbeelden. Eéntje daarvan is een bronzen standbeeld. Ze neemt een foto van dichtbij met flits en wandelt verder. Tom en mezelf hadden blijkbaar een soortgelijk idee en we maatken haar wijs dat het een straatartiest was, want er stond een hoed voor het standbeeld. “Ocharme die mens,” was alles wat er uit kwam, en wij waren niet van plan om te zeggen dat het een standbeeld was. Sorry Magalie! (a) Waar we anderhalf uur geleden nog makkelijk konden passeren op de Malécon, staat het nu gevuld met locals en muziekboxen. Toch een goeie 500m lang heb ik het gevoel dat we net zoals in de films op een parking lopen waar alle tieners komen rondhangen. In het passeren worden we ook overal nagekeken, dus we hebben het idee dat we hier niet helemaal thuishoren. Geen probleem, we lopen wel voorbij richting onze casa.

Eenmaal aangekomen, zijn we nog niet helemaal uitgewandeld. Onze casa bevindt zich op Punta Gorda en het meest zuidelijke punt (La Punta) zou een mooi uitkijkpunt zijn over de baai. We besluiten om onze nachtelijke wandeling verder te zetten om de baai by night te zien. Eenmaal aangekomen op La Punta zien we dat het parkje waarin het uitkijkpunt ligt afgesloten is. Helaas, er zit niks anders op dan hier eventjes over de baai te kijken. De lichtjes in de verte zijn wel mooi, maar iets zegt ons dat het uitkijkpunt ook wel mooi had geweest. Voor de poort van het parkje ligt een hondje te slapen, maar eens we aankomen, springt hij recht en doet hij verder waar Blackie is gestopt. Hij volgt ons overal en bewaakt ons met zijn leven (zo lijkt het toch). We wandelen terug en komen dan ook Blackie II tegen, dis ons ook begint te volgen en wonderwel goed overeenkomt met het hondje van aan La Punta. Onder begeleiding van de Doggie Gang wandelen we terug richting onze casa. We sluiten de poort en nemen met gejank (van de hondjes, niet van ons) afscheid van onze nieuwe vriendjes. Onze bedjes roepen al, dus het is tijd om afscheid te nemen en morgen onze avonturen verder te zetten!

Hasta luego, amigos!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.