Na het lange wachten van de voorbije weken is het eindelijk zover: ik ben terug legaal, Ik ben sans-papier af, ik mag mij opnieuw onder de grijze mensenmassa rekenen, I am free (en nee, ik heb geen sok gekregen daarvoor). Het begon een beetje op een aflevering van Thuis te lijken, met heel wat plot twists en wat mensen op de immigratiedienst die even goede acteerprestaties neergezet hebben als de cast van Thuis, maar ik heb dan toch die stempel in dat boekje staan. We gingen dinsdag naar de immigratiedienst en op een half uurtje was de zaak al rond. Zo lang duurt dat dus. Bij deze kunnen jullie er dus zeker van zijn dat ik het land uit mag en dat ik jullie nog lang ga kunnen ambeteren in ons Belgenlandje.

Woensdag was het alweer werkendag. Ik had het eerst niet door, maar op het werk werd het al snel duidelijk: het is 1 april vandaag. Modianne was erin geslaagd om de autosleutels van een collega te bemachtigen. Op een onbewaakt moment ging ze eventjes naar buiten en verzette ze de auto naar een andere parkeerplaats. Ik heb in mijn bronnen al veel gelezen over het “transport van krankzinnigen naar het instituut”… Wel, het was bijna tijd om een extra bron te schrijven. Haar collega werd helemaal gek. Ze parkeert haar auto toch altijd op dezelfde plaats? Hoe kan dat dan dat die nu ergens anders staat? Hoe is dat gebeurd? Word ik nu helemaal gek? Zonder zever, ze hebben haar een groot kwartier aan het lijntje gehouden voor ze haar vertelden wat er was gebeurd. Later op de dag was er een egg hunt voor alle collega’s. Ergens in het gebouw waren de eieren verstopt. Modianne kreeg een koekje van eigen deeg, want haar eitje was wel heel goed verstopt (onder de bureau van haar collega, die er alles aan deed om het goed verborgen te houden). Het heeft ook een hele tijd geduurd voor zij uit haar lijden verlost werd. Zelf heb ik voor de eerste keer sinds mensenheugenis niks gedaan op 1 april. Dat betekent alleen maar dat ik volgend jaar dus dubbel ga moeten presteren. Hou jullie maar al klaar.

’s Avonds was het dan tijd voor iets waar ik al heel lang op gewacht heb, namelijk de auto! Ik ben die busjes zo beu. Telkens anderhalf uur onderweg naar school of een uur naar het werk, ik zeg het u, een mens wordt dat stronteverleed (om het eens in het dialect te zeggen). Na een uurtje lezen en elke paragraaf op het contract ondertekenen kreeg ik dan eindelijk de sleutel van een superdeluxe, spiknietzosplinternieuwe auto. Wel, superdeluxe is misschien niet het woord voor een Kia Picanto, maar het heeft vier wielen en een motor, dus een mens mag al content zijn. En hij rijdt heel makkelijk! Het was heel eventjes terug zoeken, maar na een ritje over de scary bridge en de just as scary rotonde, merkte ik dat ik het nog altijd niet verleerd ben (gelukkig dat het een stick shift is en geen automatic). Om te vieren ben ik die avond een ijsje gaan halen in Baskin Robbins. Niet dat ik jullie jaloers wil maken, maar het was Cookie Dough en Snickers (oké, misschien wil ik jullie wel jaloers maken).

Van donderdag tot zaterdag heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Ik voelde mij een beetje ziek, dus ik besloot om mij wat kalm te houden. Het moet wel, want vanaf maandag is Magalie hier, dus dan heb ik geen tijd meer om ziek te zijn. Lieselot en haar vriendinnen zijn ondertussen naar Klein Curaçao geweest, volgens hen zeker de moeite waard. Dus, Magalie en Fabian, klein Curaçao, here we come! Ik heb tussendoor nog wat taxi gespeeld, want als je hier op campus een auto hebt, dan ben je heel populair! Ik geef er ook niet echt om, zolang ik gas money krijg, wil ik gerust iedereen rondvoeren! Want niets gaat boven cruisen met de auto op een Caraïbisch eiland (behalve dan chillen op het strand op een Caraïbisch eiland)! Pasen was vooral gevuld met frustratie voor mij, want iedereen zat thuis te wachten op een skypegesprek en ik zat hier te wachten op een internetverbinding. Vandaag was het dan ook al tijd voor de vriendinnen van Lieselot om alweer naar huis te gaan. Na 9 dagen genieten van de zon, de zee en het strand is het tijd om alles terug in te wisselen voor het gezellige België. Nog eventjes genieten op Mambo en daarna was het off to the airport.

Lieselot kan nu nog eventjes genieten bij haar ouders die nu op Mambo logeren. Voor mij is het ondertussen aftellen terwijl ik deze blog aan het schrijven ben. Over een goeie drie uur landt Magalie en dan kan ik tussendoor ook het eiland wat proberen verkennen. Al die uren papierwerk en op mijn kamer zitten van de vorige weken zullen dan eindelijk ingeruild kunnen worden met wat meer eiland verkennen, allemaal met dank aan de auto!

Zo, dat was het dan alweer voor deze week. Het is eens een kortere blog, maar ik had dan ook echt geen interessante week (ja, zelfs hier in de zon kan dat ook eens gebeuren). Alee, tot de volgende keer! Het is trouwens goed mogelijk dan dat ik een ghost writer aan het werk zet voor mij dan, maar dat zullen jullie dan wel merken! Te despwes, dushinan!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.