De zon komt ondertussen zachtjes over de horizon als we onze laatste dag op Cubaanse bodem inzetten. De laatste paar weken zijn echt voorbij gevlogen! Ik zou zo opnieuw naar het begin van de reis gaan en hem opnieuw doen. Cuba is een prachtland, zoveel is zeker!

Terwijl we de laatste bagage zijn plekje geven in onze tas, gaan Annelien en Magalie nog een laatste keer op souvenirjacht. Ze hebben op onze wandeling gisteren naar de Casa de la Musica toch een souvenir gezien dat ze niet kunnen achterlaten op Cuba. Een klein half uurtje later zijn ze terug met de spoils of war. We hebben nog tijd om een “all you can eat”-ontbijt in het hotel te nemen (nog altijd all-in, we zijn nog niet uitgecheckt), dus dat doen we ook. Voor mij is all you can eat een beetje dubbel op reisdagen, want dan eet ik nooit veel. Stress voor het vliegen? Misschien wel, misschien niet, wie zal het zeggen? Het is zeker meer onderhuids dan wat ik er zelf van merk, maar het is wel zo dat ik dus weinig eet op zo’n dagen. In ieder geval, de anderen doen zich nog een laatste keer tegoed aan al het lekkers.

En dan… Dan zijn we er helemaal klaar voor. De laatste keer uitchecken in Cuba, de laatste keer een taxi bellen en de laatste keer genieten van het prachtige uitzicht en de fantastische sfeer. Onderweg naar de luchthaven zeggen we dan ook niet veel, maar kijken we vooral naar het blauwe water met de prachtige stranden. Na 19 dagen staan we terug waar we gestart zijn, fysiek dan, want we zijn zo veel ervaringen rijker!

We nemen afscheid van de taxichauffeur en gaan de luchthaven van Varadero binnen. We moeten eventjes zoeken, maar al snel zien we het logo van. Er staat niet veel volk, dus we kunnen snel inchecken. Tas 1, tas 2, tas 3, tas 4… Zo snel gaat dat, uw bagage afleveren. Net na ons komt ook het busje van Tui zelf toe, dus we waren maar net op tijd. Na het afgeven van onze bagage moeten we nog een laatste keer op de foto (of toch, de laatste keer voor onze Cubaanse immigration buddies). Eén voor één mogen we opnieuw door de hokjes. De deur gaat achter ons dicht, en dat is het dan… We zijn officieel niet meer in Cuba.

De luchthaven is niet groot, dus al snel vinden we onze gate. We hebben nog heel wat tijd over, dus Magalie en Annelien gaan toch nog eens op koopjesjacht (en als je dat ergens moet doen, dan is de taks free zone wel de perfecte plaats daarvoor). Niet veel later komen ze terug met een heleboel rum en sigaren. Dat is ook een manier om de limiet op export van sigaren te omzeilen natuurlijk! Net als ons koopjesduo zich wil neerzetten, beginnen ze te boarden. Perfecte timing dus. Niet veel later hangen we al in de lucht richting onze eerste (en hopelijk enige) tussenstop: Cancun!

Een uurtje later zien we opnieuw de parelwitte stranden van Cancun verschijnen, net zoals een paar weken geleden. We gaan opnieuw door dezelfde controle als in het doorgaan en we mogen ons daarna voor een klein uurtje in de grote vertrekhal plaatsen (in tegenstelling tot de vorige keer) om te wachten tot onze vlucht gereed is voor de long flight home. Het meeste was blijkbaar al in Cuba in orde gebracht, want niet veel later komt de call al voor onze vlucht en dat net nu we ons op ons gemak hadden gezet. Maar we gaan niet klagen, want zo’n lange dag als in het doorgaan hoeft zeker niet! Nu we op weg zijn naar huis, heb ik liever dat het snel gaat dan traag (terwijl we nog in Cuba waren, mocht het wel wat trager gaan).

We stappen op, en net zoals in het doorgaan zit Annelien niet bij ons. Maar, net naast ons zien we een lege stoel. Perfect dus, Annelien kan bij ons komen zitten. Of, dat denken we toch. Magalie vraagt nog eens aan de flight crew of het wel oké is, en die antwoorden negatief. Blijkbaar is de plaats waar Annelien nu zit in een andere prijsklasse dan de stoel naast ons (terwijl dat er toch exact dezelfde stoel uitziet, met evenveel beenruimte). Nu ja, we kunnen onderweg eens wisselen van plaats.

De vlucht verloopt vlot en zonder problemen, waardoor we een 8-tal uur later opnieuw de vaste bodem onder onze voeten (of vliegtuig) voelen. Nu nog wachten op de bagage en hopen dat het vlotter gaat dan de vorig jaar, waar mijn bagage er absoluut niet bij zat. Maar, dat waren andere omstandigheden. Dit keer loopt alles op wieltjes (zelfs mijn valies).

We lopen snel door, want we weten dat er een enthousiast welkomstcomité staat te wachten. En ja hoor, Peter, Brigitte, Francine en Eric staan ons met toeters, bellen en een spandoek op te wachten. Na een kleine drie weken is het dan ook enorm aangenaam om nog wat bekende gezichten te zien. Wat knuffels later zijn we er dan bijna klaar voor. We drinken nog iets en vertellen al wat van de eerste verhalen, terwijl de ouders met veel interesse zitten te luisteren.

Na de eerste verhalen besluiten we om de auto in te duiken en richting België te rijden. Het waren een fantastische 19 dagen, met veel prachtige momenten. We kunnen Cuba dus alleen maar aan iedereen aanraden! Als je de kans hebt om te gaan, grijp die met twee handen, echt! Ziezo, dat was het dan weer voor dit jaar. Hopelijk kunnen we jullie volgende keer opnieuw jaloers maken!

Adios, Cuba, fuiste increíble!

 

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.