Vandaag stond er een klassieker op het programma: paardrijden in Viñales. Michiel en ik wilden vorig jaar heel graag paardrijden in Bryce Canyon, maar hij werd toen zodanig ziek dat dat onmogelijk kon doorgaan. We waren dus des te enthousiaster toen we zagen dat je de Viñales vallei best te paard bezoekt.

We hadden onze rit op voorhand geboekt bij Riding Viñales en mevrouw Mirthas legde ons bij het ontbijt uit hoe we daar het vlotst geraakten. In een mum van tijd stonden we dan ook op de parking en konden we kennismaken met Alexis, de eigenaar van het bedrijf. Er was ons op voorhand gezegd dat we een lange broek, dichte schoenen, hoofdbescherming en zwemkledij moesten meebrengen. Gelukkig waren we slim genoeg om daar wat water, zonnecrème en ons fototoestel aan toe te voegen. Of wat had je gedacht? 😉

Onze tocht door de vallei werd een privétochtje met Alexis en onze 4 prachtige paarden. Hij vroeg op voorhand wie van ons kon paardrijden, en aangezien Annelien de enige was met echte ervaring, kreeg zij het ‘moeilijkste’ paard van de groep. Ikzelf kreeg Tomeguín toegewezen, vanzelfsprekend mijn favorietste paard ter wereld nu. Annelien kreeg Diablito (wat zoveel betekent als Duiveltje), Tom werd best friends met Caramelo en Michiel mocht plaatsnemen op Negrito. We waren er klaar voor, er werden een paar makkelijke handelingen herhaald (you know, links, rechts, stop) en we konden op weg.

What. A. View!

Omdat Tomeguín het jonkie van de hoop is, mocht ik eerst na Alexis. He runs a tight ship, that man. We waren al eventjes op gang en ik had het idee dat dat best goed liep, dat paardrijden. Tomeguín ging naar links en rechts wanneer ik het aangaf en ik was best trots. Tot… het moment waarop Alexis zei dat we gerust onze teugels konden loslaten om foto’s te nemen. Zijn paarden doen niet anders dan dit toertje en zijn gewoon om hem te volgen. Goed getraind, dat wel! Maar wat een desillusie ;). Ik geef toe dat het wel net zo handig was om mijn foto’s te nemen en ik vertrouwde Alexis en Tommie blindelings.

Algauw was het tijd voor onze eerste stop: een klein dorpje in het hart van de valei. Je kon wel duidelijk zien dat het hier speciaal voor de toeristen neergepoot is, maar het was daarom niet minder passend. Er werd traditioneel gekookt, ze verkochten likeur en versgebrande koffiebonen. We konden de processen volgen en kregen er een enthousiaste uitleg bij. We kozen ervoor om de likeur en koffiebonen mee te nemen voor het thuisfront. Er werd ons lunch aangeboden, maar we besloten te passen. We zouden immers moeten terugkomen en op die manier een heel stuk van onze tour dubbel doen. Hoe mooi en gezellig het er ook was, we waren niet direct gekomen om maar de helft van de vallei te zien. Na een verfrissend drankje, vergezeld van wat live muziek, trokken we verder.

Tomeguín nam regelmatig het voortouw en loodste de groep probleemloos door de prachtige roodbruinige en groene tinten van de vallei. Onderweg passeerden we af en toe een andere vaquero en we leerden al snel dat dat gepaard gaat met een duidelijke ‘Caballo!’. We zagen kleine biggetjes en Annelien nam er bijna eentje mee naar huis. Onze volgende stop was een tabakschuur, en ook hier werden we op een kleine demonstratie getrakteerd. We hadden gisteren al allemaal onze sigaren ingekocht voor het thuisfront, maar Michiel besloot om er hier een paar voor Fabian te kopen. Iedereen tevreden, en de vaqueros nog het meest. 🙂

Onze tocht trok verder. Hier en daar zakten onze paarden tot hun knieën in de modder, maar niks kon hen tegenhouden. Op signaal van Alexis gingen ze bij een veld vlotjes in galop naar boven. Best verrassend, zo. Maar léuk! Daarna moesten we het kleinste paadje in de hele vallei afdalen, wat best spannend was. We moesten blindelings op onze paarden vertrouwen, wat een heel pure ervaring met zich meebracht.

Onze volgende stop was de Mirador Bella Vista, die uitzicht biedt op een ‘prehistorische’ muur. Het komt erop neer dat je in een uitkijktoren kruipt om te kunnen kijken naar een gigantische rotsschildering op de berg aan de overkant. Indrukwekkend, maar prehistorisch was die toch niet te noemen.

Naast de mirador, in het nationaal park dus, was er een zwembad te vinden. We gingen er dus allemaal van uit dat we daar zouden stoppen om wat te verfrissen. We moesten immers ons zwemgerief aandoen, remember? Helaas, er werd niet gerept over een verfrissende duik. Hoewel die op dat moment wel gigantisch welkom was. We stopten nog even aan een suikerplantage, dronken daar iets, en moesten dan helaas alweer terugkeren We kunnen Alexis en zijn bedrijf niet genoeg aanraden! Topservice, heel schappelijk van prijs, en een heel vriendelijke man. We kregen er op de terugrit zelfs gratis bachata muziek bovenop. Precies of ik zat weer eventjes in mijn tuin ;).

Het draaide al na de middag, dus de temperaturen waren al netjes geklommen. Omdat ons ‘beloofde’ zwempartijtje uitgebleven was, vroegen we aan Alexis of hij wist waar we in de buurt ergens konden gaan zwemmen. Hij stelde La Jagua voor, een riviertje een paar kilometer verder waar de locals ook met veel plezier vertoefden. Check! Je kan Alexis trouwens vinden op deze website. We kunnen hem niet genoeg aanraden!

Het duurde toch een tijdje om in La Jagua te geraken, we reden een paar keer verkeerd en moesten hier en daar de weg vragen, maar waren er uiteindelijk toch geraakt. Annelien en ik sprongen onmiddellijk het water in, de jongens waren iets voorzichtiger. Na ongeveer een half uurtje heerlijk verkoelen hoorden we plots onweer en begon het te regenen. Gedaan met de pret dus. We spurtten naar de auto en besloten om in onze casa de regen uit te wachten. De jongens besloten om ons te leren wiezen (met een prachtig uitzicht vanop ons terras) en na ongeveer een dik uurtje was het dan eindelijk gedaan met regenen. Doña Mirthas vertelde ons dat we bij hotel La Ermita ook wel zouden kunnen zwemmen, dus trokken we te voet naar boven.

Eenmaal daar aangekomen zagen we een gezellig hotelcomplex met een uitnodigend zwembad. Helaas was het zwembad al gesloten :(.

We besloten om terug te wandelen naar de casa en onderweg te eten bij Pizzeria Pollo, een heel gezellig klein restaurantje op iemand zijn veranda. We aten er de beste bananenchips ever en genoten van de gezellige sfeer. Daarna keerden we huiswaarts, keken we een Blacklist, en was het alweer tijd om te gaan slapen.

Time sure does fly when you’re having fun!
Hasta pronto!
Magalie

Geschreven door Magalie De Meyer

• tags:
• Cuba,
• Horseriding,
• Viñales

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.