Nieuwe dag, nieuwe avonturen. Vandaag is Sofie, de zus van Tom, jarig. Sofie is ook aan het rondtrekken in Cuba, maar doet de omgekeerde richting. Wij gaan vandaag naar Trinidad, waar zij ook is. Dat moet dus gevierd worden! Missie van de dag: taart zoeken voor Sofie! Makkelijker gezegd dan gedaan op zondag. We vragen de in onze casa ook eens de weg naar de bank, aangezien de fondsen op een laag pitje staan. Claudia vertelt hoe we de bank kunnen bereiken: “op de calle principal aan het bronzen standbeeld naar links”. Tom en ik moeten eens goed lachen, terwijl Magalie beseft dat we haar gisteren goed hadden liggen. Sorry Magalie! (a)

We besluiten om vandaag geen ontbijt te nemen in de casa, maar naar de supermarkt te gaan om iets te kopen. Ondertussen kunnen we daar ook eens kijken voor een taartje. We passeren het winkeltje van gisteren, maar omdat het zondag is, is die niet open. We rijden tot het bronzen standbeeld en parkeren ons aan het parkje waar we gisterenavond hebben gezeten. De bank is net om de hoek, maar het blijkt dat we hier geen geld kunnen afhalen om een onbekende reden. Op zondag is de bank ook niet open, dus we kunnen niet tot bij het loket gaan om te vragen wat het probleem is. Iets verder in de straat is ook een marktje, dus we kopen nog wat souvenirs (beetje de samenvatting van de trip: foto’s nemen en souvenirs kopen). Tom koopt nog een armbandje voor zijn zus, geassisteerd door de professionele mening van onze residente stylists (lees Magalie en Annelien). We slenteren nog wat langs het marktje, slaan een babbeltje met wat verkopers en zijn dan helemaal klaar voor de rit richting Trinidad.

Onderweg maken we eerst nog een tussenstop bij Rancho Luna aan Laguna Guanaroca. Dat is op een 15-tal kilometer van Cienfuegos en zou de ideale plek zijn om flamingo’s te spotten. Al snel staan we aan de rancho. Het ziet er niet echt iets toeristisch uit, dus we vinden er niet beter op dan aan de politie te vragen of het hier wel was. Ze verzekerden ons dat het wel degelijk hier was, dus we parkeren de auto, zoeken onze zwemkledij samen en gaan binnen in de cafetaria. We worden direct doorgestuurd naar de gids die ons wist te vertellen dat de tour voor vandaag volgeboekt was. Zelfs de charmante blik van onze dames was niet genoeg om 4 extra plaatsen te scoren, dus flamingo’s zitten er niet in voor vandaag. Spijtig, want we keken er wel naar uit. Dan maar vertrekken richting Trinidad.

We cruisen langs de prachtige uitzichten. Links de zee, rechts de Sierra Maestra… Wat moet een mens nog meer hebben? Wel, plonzen in de zee leek ons wel leuk! We rijden over een grote berg met daaronder een strand. Latere opzoeking leert ons dat het Playa Yaguanabo was. We zoeken dus opnieuw onze zwemkledij samen en gaan langs een klein padje naar beneden. Het azuurblauwe water komt ons al tegemoet. Wat een zalig gevoel: het zand onder uw voeten, de zon in uw gezicht en het geluid van de zee. This is paradise! We zoeken wel een plekje in de schaduw om te zitten, want de zon schijnt genadeloos hard (zoals alle dagen). We chillen wat aan het strand en plonzen er op los. Een groot uurtje later beslissen we dat we onze tocht naar Trinidad moeten voortzetten, want we willen de stad ook nog wat verkennen.

Zo gezegd, zo gedaan. We cruisen opnieuw langs het water en de Sierra Maestra tot we Trinidad zien opduiken. We rijden de stad binnen en navigator Tom leidt ons naar de straat waar we moeten zijn. Misschien moeten de twee kasseibijters (bijnaam voor mensen die in Assenede wonen) hen eens leren hoe ze kasseien moeten leggen, want zo goed zijn ze er hier precies niet in. De ene put volgt de andere op, maar we moeten bij onze casa geraken, dus we blijven rijden. Plots staan we op het einde van de straat en hebben we onze casa niet gezien. We maken dus rechtsomkeer en rijden de straat nog eens af. Op nog geen 50m van het einde van de straat zien we dan het bordje van casa Zenia-Ana. Wij hadden precies toch iets helemaal anders verwacht dan een ruwbouw, maar toch was het dat wat we zagen. We kloppen op de deur (het enige afgewerkte van het hele huis), maar niemand komt opendoen.

We staan een beetje te draaien als we plots achter ons iemand enthousiast naar ons zien zwaaien en teken doet om naar hem te komen. Annelien en Tom blijven bij de auto terwijl Magalie en ikzelf naar hem toe gaan. Ondertussen is hij al verdwenen in een casa. We kloppen aan de deur (die wel al open stond) en als nel komt iemand van de trap gelopen. “You looking for a casa?” Welja, we zoeken naar onze casa, meneer. Robby (de eigenaar van de casa) wist ons te vertellen dat de casa waar wij moesten zijn volledig verbouwd werd. Hij wilde ons gerust een kamer verhuren. Op voorhand werden we al gewaarschuwd dat in Trinidad “casa runners” een groot probleem zijn, dus in het begin waren we een beetje achterdochtig. Casa runners proberen je wijs te maken dat je casa om de één of andere reden niet beschikbaar is. Hij brengt je dan naar een andere casa in ruil voor een kleine commissie van de casa waar hij je naartoe brengt. Hij toont ons de kamer en het is wel echt een mooie kamer. Buiten hebben we ook twee hangstoelen (op het principe van een hangmat, maar dan stoelen. In de achtertuin staat ook een grote Ceiba (boom) die grenst aan de achterkant met het andere huis. Het verklaart ook direct de naam van de casa: Hostal La Ceiba. Het enige probleem is dat de kamer naast ons pas morgen beschikbaar is. Robby vertelt ons dat we gerust vandaag op één kamer kunnen slapen (er staan toch twee dubbele bedden) en dat we dan eventueel morgen kunnen verhuizen naar de tweede kamer. We vertellen hem dat we het eerst eens willen bespreken met de rest van de groep.

Als we terug bij de auto komen, komt er net iemand aangelopen richting ons. Blijkbaar was het de moeder van Zenia (of Ana) die ons net hetzelfde wist te zeggen als Robby. Zij had ook kamers beschikbaar in haar eigen casa als we interesse hadden. Dit keer gaan Magalie en Tom op verkenning en blijven Annelien en ik bij de auto, want het is misschien een goed idee om een chauffeur bij de auto te houden (die smack bang in the middle of the street staat). Goede beslissing bleek twee minuten later, want de auto moest inderdaad verzet worden. Niet veel later kwamen Magalie en Tom terug van de casa van de mama. Ook een mooie casa, maar als we kijken naar de prijs en naar onszelf, dan moeten we kiezen voor La Ceiba, bij Robby en Albertina, zijn mama. We laden onze auto uit en verfrissen we onszelf snel even. Nadien vragen we wat er te doen is in de stad en Robby vertelt ons dat de place to be Playa Boca is. We kunnen onze auto gaan parkeren op een bewaakte parking om de hoek en vandaar gemakkelijk te voet naar het strand.

Zo gezegd zo gedaan. Voor 3cuc per dag kunnen we onze auto dag en nacht laten bewaken. We laten de auto achter en wandelen door het stadje “baja baja baja” ofwel: constant naar beneden. We blijven wandelen en zien ondertussen dat er rechts van ons precies een onweertje begint te ontstaan. Gelukkig ligt het strand links en daar is nog geen vuiltje aan de lucht. Nog geen twee minuten kwam er een donderslag bij heldere hemel, heel letterlijk, gevolgd door een blikseminslag, ook bij heldere hemel. Heel indrukwekkend, maar dat lag natuurlijk wel op onze route. We wandelen toch nog maar wat verder tot we een bordje met Playa Boca zien staan. Als Magalie dan iets later ook de zee ziet, zijn we alweer helemaal in ons element. Een goeie 500m verder bleek de zee een blauw huis te zijn. We besluiten om toch eens te vragen hoe ver het nog is en of we überhaupt nog wel op de juiste baan zitten. “Cuatro kilometros todo recto”. Nog vier kilometer? We beginnen eens te rekenen en als we op tijd willen terug zijn voor onze date met Sofie vanavond, is het misschien beter om terug te gaan en nog wat door het stadje te slenteren, want we dan ook doen.

We lopen langs de kleine, gezellige huisjes, pauzeren af en toe op pleintjes en verkennen de stad dan weer wat verder. Het enige wat ze hier echt wel moeten leren is straten aanleggen. We kasseien zien er gezellig uit, tot je erover moet wandelen. Ze zullen toch echt eens op les moeten komen in Assenede. We blijven ondertussen wat rondslenteren door het stadje, op zoek naar een taart voor Sofie haar verjaardag, maar op zondag is er bitter weinig te vinden. We hebben ondertussen nog een groot uurtje voor we hebben afgesproken met Sofie, dus we keren terug naar de casa om ons nog wat op te frissen en dan richting casa Doña Izabel te trekken om daar te meeten met Sofie.

Om 19u stipt staan we aan de casa van Sofie waar we van op het dak al worden begroet door Adelijn. Beneden horen we dan ook direct Sofie en Julie naar ons toekomen. Gelukkige verjaardaaaaaag!!! We totjes en gelukswensen vliegen in het rond en we merken al direct dat de sfeer goed zit. We worden uitgenodigd in de casa en krijgen een korte update terwijl we beginnen met het dessert. Sofie heeft namelijk een taart cadeau gekregen van de eigenaar van de casa. Gelukkig dat we dus geen taart vonden vandaag, anders hadden we er hier met twee gestaan. De taart is licht en lekker! Absoluut iets anders dan hun chocolade. Gelukkig maar! Tom heeft ondertussen ook de cadeaus voor zijn zus uit zijn zakken gehaald. Zijn zus reageert enorm verrast en het is duidelijk dat hij gescoord heeft met de cadeaus. We praten nog gezellig wat verder tot we om 20u moeten vertrekken naar onze reservatie in het hotel net om de hoek.

Sofie zegt dat we gaan eten in restaurant La Ceiba. Ceiba’s zijn hier wel heel populair precies. We lopen enkele straten verder en worden door de ober naar onze plaats gebracht. We passeren een grote ceiba die wel heel bekend lijkt. Als we dan aan de overkant onze stoeltjes zien hangen, dan weten we waarom het restaurant La Ceiba heet. Dit is gewoon het huis dat grenst aan onze casa. Een beetje grappig wel. We gaan zitten en besluiten om te beginnen met een canchancharra, een specialiteit hier in Cuba. Het is een cocktail met limoen, rum en honing. Lekker, dat zeker! Daarna bestellen we bijna allemaal scampi’s met verschillende sausjes (op Tom en Magalie na). We wisselen wat ideetjes en ervaringen uit en krijgen ondertussen ook wat voorgerechtjes voorgeschoteld. Eerst een fruitbordje en daarna een bordje met wat groenten. We weten wel niet goed of het bordje met groenten nu al moet opgegeten worden of het hoort bij ons hoofdgerecht. Veel tijd had ik niet om erover na te denken. Mijn fruitbordje was leeg en zoals altijd komen de obers sneller afruimen dan je canchancharra kan zeggen. Ik was ondertussen met Julie aan het babbelen en als ik terug kijk naar mijn bord, blijkt alles verdwenen te zijn, fruitbordje en groentenbordje inclusief. De anderen zien dat als een teken dat het toch als voorgerecht dient en eten het met veel smaak op. Daarna komen de hoofdgerechten aan bod. De sausjes vielen in de smaak, behalve de picanto’s vonden het misschien iets té pikant. Ik heb daar geen problemen mee, dus ik besluit om mijn looksausje te laten voor wat het is en de pikante saus eens te proberen. Die valt bij mij zeker goed in de smaak, dus de looksaus moet wijken voor de pikante saus. Na nog wat babbelen en gezellig samenzitten, rekenen we af, zwaaien nog eens naar onze ceiba en trekken we richting casa de la musica voor meer entertainment.

Volgens Sofie en co (en ook Robby) is het hier ’s avonds altijd dikke party. We horen de muziek al van ver en op dit moment kunnen we hen nog niet ongelijk geven. Voor 1cuc per persoon kunnen we binnen. We trakteren de jarige (en haar compagnie) op de toegang met de laatste 7cuc in onze potportefeuille en krijgen een plaatsje bovenaan toegewezen om te gaan zitten. Met wat cocktails om te vieren en goede salsamuziek genieten we van casa de la musica. De man van de zus van de neef van de eigenaar van de casa van Sofie (of zoiets, who knows) werkt blijkbaar ook in casa de la musica en hij heeft kunnen regelen dat we allemaal ook een gratis cocktail krijgen, wat de sfeer natuurlijk alleen maar bevordert! Nadien was er ook nog een show met vuurspuwers (die ook andere trucjes konden). Van onze tafel bovenaan hadden we ook perfect zicht op het podium, dus eigenlijk was het een perfecte avond.

Julie vertelde ook dat ze wat problemen had met haar gsm (en dan vooral het internet op haar gsm), dus ik ging met haar eventjes naar het pleintje voor de casa de la musica (trouwens, casa is wel heel gul gebruikt hier, want de “casa” bevindt zich buiten, aan wat trappen met een podium). Na wat gepruts is het nog steeds niet gelukt, maar omdat er nog een verrassing gepland staat voor Sofie, besluiten we om even terug te keren. Magalie zit met haar gsm in de hand te wachten tot de verrassing, die 3 kwartier later dan gepland komt. Door de speakers aan het podium knalt speciaal voor Sofie “Feliz Cumpleaños a ti”, wat de Spaanse versie is van Happy Birthday. Sofie blijft de hele avond maar met cadeautjes en gelukwensen bestookt worden lijkt het.

Julie en ik gaan nog eventjes naar beneden om het internetprobleem op te lossen. Niet veel later is alles gefixt en help ik haar eerst om Maps.ME te downloaden. Dat is een superhandige offline map voor op je gsm voor als je in Cuba (of ergens anders in de wereld) wil reizen. Beter nog, ik durf zeggen dat je in Cuba niet kan rondrijden zonder deze app te downloaden. Als we een half uurtje later terug boven komen, dan krijgt Sofie net op dat moment een serenade van Atche Son. Hij had net opgetreden in de casa de la musica en Sofie had gevraagd om te zingen voor hem. Eerst zei hij dat het niet kon omdat zijn stem om zeep was, maar toen iemand zei dat Sofie jarig was, kreeg ze een heuse serenade van hem. De man van de zus van de neef etc. etc. kwam dan ook nog eens langs met rum van 15 jaar oud voor Sofie. De cadeaus blijven dus echt maar komen.

Rond een uur of één moeten we dan beslissen of we weggaan, of verder gaan naar de disco. De casa de la musica is ondertussen gesloten, maar je kan wel verderfeesten in de disco iets verder. Aangezien we toch eens willen zien hoe het er daar aan toe gaat, besluiten we om kort maar krachtig het nachtleven nog eens in te duiken. Op de tonen van salsa en reggaeton smijten we ons nog eventjes helemaal (samen met enkele vriendelijke Cubanen) and we dance the night away. Alee, heel eventjes toch. Na een klein uurtje blijkt dat iedereen toch vrij moe is en aangezien we er vroeg uit moeten om de planning te halen, besluiten we om het voor bekeken te houden voor vandaag. We begeleiden Sofie, Adelijn en Julie nog tot aan hun casa en lopen dan verder naar de onze, waar we direct als een blok in slaap vallen en onze lang, maar mooie dag te beëindigen.

Hasta pronto, amigos!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.