Die wekker was er natuurlijk supersnel. Ik maakte Michiel eventjes wakker om hem zijn volgende dosis medicijnen te geven, waarna hij prompt weer in slaap viel. Goed zo, de dokter had namelijk veel rust voorgeschreven. Ikzelf begon aan mijn dag. Ik sprong snel in de douche en schreef een briefje voor Michiel dat ik boodschappen gaan doen was. Ik sloop heel zachtjes buiten en kon eraan beginnen.

Eerste stop van de dag; het bureau van de Antelope Canyon Tours. Kee (jeweetwel; die erg lieve desk attendant van vannacht) had mij uitgelegd waar het bureau was en me zelfs op een kaartje aangeduid hoe ik moest rijden. Topservice! Het was trouwens echt niet moeilijk; de parking af, rechts afslaan. Het kruispunt oversteken en halverwege de straat linksaf, het kantoor was naast het tankstation gelegen, dus dat was nogal duidelijk. Er stond op hun papieren dat je normaal zo’n 36 uur op voorhand je reservatie moet bevestigen omdat ze je anders geen plek op hun jeeps konden garanderen. ’t Begon al goed, want dat hadden we dus niet gedaan. Ik ging binnen en vertelde aan de twee werknemers achter de kassa wat er gebeurd was en dat we dus niet zouden mee kunnen op de tour om half 11. Ik vertelde er ook maar bij dat we daardoor niet op voorhand hadden kunnen bellen, maar dat bleek helemaal geen probleem te zijn. Gelukkig! Ik gaf een papiertje af dat ik uit onze map gevist had, en het meisje aan de computer vertelde me dat ze enkel een reservatie op Michiel zijn naam hadden staan. Wat!? Dat kon volgens mij toch echt niet! Ze was wel erg vriendelijk en meelevend; ze vertelde dat ze ons kon omboeken naar een tocht voor morgen (omdat de verpleegster ons had verteld dat Michiel al veel beter zou zijn én omdat we op die dag eigenlijk nog niet echt iets vast gepland hadden). Graag! Ze keek even in de computer en had nog plaats voor de rit om 17u. Hmm, da’s natuurlijk heel lief van haar, maar nu moeten jullie wel weten dat 10u30 de primetime is om te gaan. Rond de middag valt het licht namelijk het best de canyon binnen, en geeft dit het mooiste effect. Gelukkig had ze daar wel begrip voor toen ik haar die uitleg deed (en ik zei er ook maar bij dat ik deze uitstap echt maanden op voorhand gepland en geboekt had, speciaal om dat plekje te hebben) en stelde ze voor om ons op de stand-by lijst voor 10u30 te zetten. Perfect! Dit houdt in dat we morgen om 10u aanwezig moeten zijn, en als er mensen niet komen opdagen mogen wij in hun plaats mee. Ze kon mij gelukkig aan die overboeking toevoegen, dan zouden we enkel voor mij nog moeten betalen. Ik was er toch nog steeds van overtuigd dat we zéker voor 2 personen geboekt hadden, en ik begon mij ondertussen ook te herinneren dat we deze uitstap via Jetair geboekt hadden, dus dat dat dan zéker in orde zou geweest zijn. Nu alles geregeld was, spraken we af dat ik nog eens zou checken of ik de reservatie vond en dat ik ze zou bellen als dat het geval was. Ideaal!

Nu dit geregeld was, werd het tijd voor mijn 2^e stop; de supermarkt. Ik moest namelijk enkele dingetjes in huis halen om Michiel te verzorgen; Gatorade (om zijn elektrolyten op pijl te krijgen), nog wat water of andere lichte vloeistoffen, en dan wat ‘bland food’. Vooral crackers en bananen leken hen een goed idee, dus die gingen in mijn mandje. Ik nam voor mezelf dan ook maar een watertje, een potje fruitsla en een caesar salad mee (weet je nog; die goede invloed van dat ziekenhuis?), want ik had zo het idee dat ik niet ver zou lopen vandaag.

Toen dat geregeld was, en ik terug op de hotelkamer kwam, werd Michiel even wakker. Ik vroeg hem wie die tour nu weer geboekt had, en ook hij dacht dat dat Jetair was. Ik deed de gordijnen een klein beetje open en ging op zoek naar de vouchers. Ja hoor, daar lag hij dan te blinken; onze voucher met béide namen erop! Score! Michiel moest ondertussen nog eens overgeven, en Nurse Linda had ons gezegd dat we maar eens moesten bellen naar het ziekenhuis als dat het geval zou zijn. Ik probeerde dus te bellen vanop onze kamer, maar werd constant met de receptie verbonden. Really? Ik kan nu toch echt wel deftig de instructies volgen en telefoneren hé…

Nuja, Michiel was weer eventjes rustig dus beslisten we om nog eventjes te wachten. Ik reed ondertussen maar even snel terug naar het kantoor van Antelope Canyons, zo kon ik de voucher gewoon tonen. Ik gaf hem aan het meisje van daarnet en vertelde erbij dat AmericanInternational (de locale operator) in Las Vegas ook al een klein foutje had gemaakt, en de baas (denk ik, hij maakte toch alle executive decisions) vertelde me dat het in orde was, hoor. Gelukkig, want zijn medewerkster had wel net gezegd dat ik dan nog voor één persoon zou moeten betalen morgen. Haar baas vertelde haar snel dat we via een reisbureau betaald hadden en dat dat daarom niet in haar gegevens stond. Goede service!

Snel terug naar ons hotel dus om nog eens te checken hoe het met Michiel ging. Hij lag nog steeds te slapen en leek zijn kleine slokjes toch binnen te kunnen houden. Ondertussen werd het wel eens tijd om EuropAssistance nog eens te contacteren, want ik wachtte nog steeds op hun telefoontje en het ziekenhuis zat natuurlijk op hun betaling te wachten. Een kleine detour via m’n dreamteam en ik had al snel Cédric aan de lijn. Ik deed hem ons verhaal natuurlijk in geuren en kleuren en hij vertelde me gauw dat zij zeker en vast de rest van de rekening op hen zouden nemen. Ze zouden contact opnemen met hun lokale operator en die zou alles rechtstreeks regelen met het ziekenhuis. Wij moesten dus niets meer doen. Joepie! Wat een topservice! Ik kan ze (voorlopig natuurlijk :p) iedereen aanraden!

Nu dat achter de rug was, en ik onze respectievelijke thuisfronten op de hoogte gebracht had van de situatie, was het tijd voor het volgende punt op mijn agenda. We zijn natuurlijk al een tijdje onderweg, en de was mocht wel eens gedaan worden. Ik gaf Michiel nog een pilletje, verzamelde de was en mijn slaatje en vertrok richting laundry room van het hotel. Snel nog even een stop bij de receptie om waspoeder en quarters, en ik was er klaar voor! Ik had heel de kamer voor mezelf; perfect! Ik stak snel 2 machines was in en begon toen aan mijn lunch. Daarna snel in de droogkast, weer 2 machines was gevuld en dan maar wachten geblazen. Het werd daar trouwens wàrm! Nuja, na zo’n anderhalf uur was alles wel geklonken en kon ik weer eens checken bij Michiel. Ik was nog geen 5 minuten op de kamer of hij moest alweer overgeven. Lap, die medicatie gaf dus helemaal geen betering, en die Gatorade en dat water kwamen er precies ook al veel sneller weer uit dan ze erin gingen. Dit was niet ok. Ik besloot dan maar om Nurse Linda haar raad op te volgen en eens langs te gaan in het ziekenhuis. Eén van de nurses on duty zouden me zeker kunnen helpen én dan kon ik ook gaan zeggen dat onze verzekering contact met hen zou opnemen. Ik schreef alweer een briefje voor Michiel, die al terug K.O. lag, en reed de volle 2 minuten naar het ziekenhuis. Daar aangekomen kon ik geen nurse te spreken krijgen, want de ER zat helemaal vol. Ja, ok, maar één van jullie eigen mensen heeft ons dat wel aangeraden hé. De mevrouw was wel vriendelijk, hoor, en vertelde me dat ik misschien binnen een uurtje (of later) nog eens kon proberen terugbellen, dan zou het waarschijnlijk wel minder druk zijn. OK dan maar. We bespraken de financiële kant van de zaak nog snel eens en toen werd ik weer op pad gestuurd om, je raadt het al, eens bij Michiel te checken hoe het ging. Hij zag er nog altijd redelijk miserabel uit, maar was toch weer 5 minuten nadat ik binnen was alweer in slaap gevallen. Alleen, hij werd wakker omdat hij weer moest overgeven. Dat was dus mijn cue om dringend nog eens naar het ziekenhuis te bellen en te vragen of we niet moesten terugkomen (Nurse Linda had ons dat gezegd). Alweer naar de receptie (ik zweer het; ik heb zeker iedereen van de staff die dag ontmoet, en ik ben bepaalde medewerkers écht meerdere keren tegengekomen in de gangen. Ze waren allemaal heel vriendelijk, maar ik ben zeker dat ze zich afvroegen wat ik daar in godsnaam heel de dag deed.) Het meisje achter de balie was erg behulpzaam en belde het ziekenhuis voor me. Daarna kreeg ik de telefoon overhandigd en kon ik het hele verhaal doen (ik ben er ondertussen een pro in!). De meneer aan de andere kant van de lijn zei dat hij geen dokter of verpleger was, en dat die natuurlijk geen triage over de telefoon kunnen doen. Dus als ik vond dat ik hem moest binnen brengen, moest ik dat doen. Ja zeg, bedankt hé! Dat had ik zelf ook wel kunnen verzinnen. Na een kort overleg met de zieke van dienst, besloten we om toch nog wat af te wachten. Hij viel weer in slaap en na een tijdje besloot ik dan maar om te gaan eten, dan hoefde ik daarna niet meer uit de kamer. Er was nogal weinig keuze, want het was een ‘kleine en lichte kaart’, maar er was wél een prachtig uitzicht over Glen Canyon. Ik was ook de enige in het restaurant, trouwens. Ik nam snel een al klaargemaakte ham & kaas sandwich en nam plaats aan het beste tafeltje. Na een klein gesprekje met het meisje aan de kassa, was het tijd voor mijn dinner for 1… De sandwich was lekker, en het uitzicht prachtig, maar mijn gezelschap miste ik toch. Toen ik terugkwam op de kamer, stond me wel een verrassing te wachten; Michiel voelde zich veel beter! Hoera!

Omdat het zwembad toch open was tot 10u, en het nu ongeveer 20 na 8 was, besloot ik om nog een te gaan zwemmen. Michiel voelde zich zodanig goed dat hij besloot om met mij mee te gaan. Zwemmen was nog wel een brug te ver, maar hij ging op een stoeltje zitten kijken. Top! Dus eerst nog maar eens langs de receptie om een handdoek. Dat was snel afgehandeld, dus konden we verder naar het zwembad. Wat een meevaller; we hadden het voor ons alleen! Kort daarna snapte ik ook wel waarom; dat water was koud, zeg! Maar daar zou ik me niet door laten doen; ik moest en zou toch even zwemmen. Na een paar minuutjes wende het trouwens wel ;)! Ondertussen was de avond al wat gevallen, dus we hadden best een geslaagde avond. Na zo’n half uurtje, 40 minuutjes vond ik het wel tijd om eens terug naar de kamer te gaan. Michiel moest namelijk nog veel rusten.

Ik sprong snel even in de douche, en toen ik eruit kwam, gaf Michiel weer over. Oh nee. Dan toch maar naar het ziekenhuis? Nee, hij zou wachten, maar als hij nog één keer overgaf, zouden we toch beter terugkeren. Goed, dan wacht ik wel. Ik voel natuurlijk niet hoe hij zich voelt. Hij ging al slapen, terwijl ik nog snel even verder schreef aan de blog. Toen ik net het licht wou uitdoen om zelf te gaan slapen, was het weer prijs. En serieus deze keer. Ik stond al in mijn startblokken. Dan toch naar de ER? Een miserabel knikje. Alright, ik zei hem om nog even te blijven zitten, want hoewel het wel sociaal aanvaard is dat de zieke in pyjama aankomt, voor de begeleiders is dat toch meestal een ander verhaal. Plus; het was daar koùd gisteren! Ik deed dus snel mijn lange broek en trui en, stak Michiel in de auto en reed naar de spoed.

Daar weer hetzelfde verhaaltje; Michiel werd gemeten en gewogen, en ik kreeg weer een stapel papierwerk in handen (kan ik ondertussen al met mijn ogen dicht, thankyouverymuch!) en toen werden we in de wachtkamer geplaatst, de ER zat namelijk eventjes vol.

Nog geen 10 minuutjes later mochten we dan eindelijk binnen, en Michiel zijn toestand werd er alleen maar erger op. Ik heb nog nooit iemand zo zien en horen overgeven :o! Ondertussen beantwoordde ik alle vragen zo goed mogelijk, toonde medicijnen (het was natuurlijk een compleet andere staff), deed het hele verhaal, en beaamde dat Michiel écht niks gegeten had vandaag! We hadden alles gedaan wat de dokter gezegd had. Alweer kon ik niet veel doen dan een dekentje vragen, bakjes uitspoelen en doekjes aangeven. Brittany was onze verpleegster van de avond, en wat een schat! Ze leefde erg met Michiel mee en beloofde er alles aan te doen om hem te helpen. Er werden weer bloedtests gedaan, en alweer waren alle waarden tiptop in orde. Ondertussen lag hij wel al aan een IV-bag met het medicijn van gisteren. Ja, dat deed dus niks. Dan na een tijdje maar overschakelen op een nieuw medicijn, hij zou er wel slaperig van worden, maar het werkt nog beter dan het vorig (dat volgens Brittany op de meeste mensen wel werkt, maar Michiel zal dus een uitzondering zijn). Ondertussen ging ik maar al even naar buiten om naar EuropAssistance te bellen. Ik kon het ziekenhuis maar voor zijn hé…

Ik had weer hetzelfde meisje dat de nightshift gisteren deed aan de lijn. Ik vroeg haar of ze de rekening direct op zich konden nemen, maar ze wist niet of dat mogelijk was. Ze zou mij direct terugbellen. Jaja, dat had ik nog wel al eens gehoord. Ik vroeg dus maar of ze zéker binnen de 2 uur kon terugbellen, want dat ze in het ziekenhuis natuurlijk wel een antwoord nodig hadden. Ja, dat kon. Dan maar snel terug naar naar Michiel. We hadden éindelijk betering! Hij had al een hele tijd niet overgegeven en mocht proberen een slokje Gatorade te drinken om de 20 minuten. Gelukkig! Het nieuwe medicijn sloeg dus aan! We kregen nog een paar duidelijke instructies mee, en de dokter was zo vriendelijk om me al één pilletje van zijn medicijn in pilvorm mee te geven, want hij moet die stipt om de 6 uur nemen. Check! Ik kreeg ook een voorschrift mee om de rest van zijn pillen in een pharmacy te gaan ophalen. Ondertussen had ik trouwens telefoon gekregen van EuropAssistance; zij zouden alles regelen! Hoera! Kort daarna mocht ik Michiel dan eindelijk weer meenemen. Om kwart voor 1 kwamen we terug aan in het hotel, en Michiel lag alweer onmiddellijk K.O., goed zo! Ik ging nog snel even naar de lobby om te vragen of we iets later konden uitchecken morgen, ik legde uit dat Michiel ziek was, en dat ik hem dan liefst van het ene hotel naar het andere zou brengen. Kee stond weer achter de balie en hij was natuurlijk al op de hoogte van onze situatie. Hij kon me een uurtje uitstel geven, maar voor alles na 12u ’s middags zou ik een extra dag moeten betalen, en dat vond hij wel erg. Geen probleem, 1 uurtje was alles wat ik nodig had. Dan kon Michiel rechtstreeks van het ene naar het andere bed. Daarna regelde ik nog wat andere zaken en liet het thuisfront weten hoe we ervoor stonden. Rond kwart na 2 kroop ik dan ook eindelijk onder de wol.

Stay tuned voor de rest van het verhaal!

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.