Woehoe! Na een nacht in onze heerlijke bedden waren we helemaal klaar voor onze dag in Vegas! Eerst toch maar even langs de check-in. Of niet; er stond alweer een enorme rij. In plaats daarvan ging ik naar de Mail/VIP desk. Daar werden we alweer enorm goed geholpen, dit keer door Yalisha. Ze vertelde ons dat alles in orde gemaakt was, en sloot ook onze credit card account. We vroegen ook even hoe het zat met de betaling van de parking. Ze vertelde ons dat we haar $8 konden betalen en dat parking dan op onze room key zou toegevoegd worden. Ons ander ticketje konden we dan wegsmijten. Dit was trouwens een supergoede deal; het komt veel goedkoper uit én je kan in alle andere MGM Resorts ook gaan parkeren; erg handig! Omdat we graag een bezoekje wilden brengen aan Fremont Street vroegen we haar ook hoe het bussysteem in Vegas werkt. Blijkt dat dit echt enorm goed in elkaar zit. Er zijn 2 parallelle buslijnen die de Strip op en af rijden; de Deuce en de Deuce Express. Het enige verschil tussen beide is dat de Deuce meer stops heeft en 24/24 rijdt, terwijl de Deuce Express van 9 uur ’s ochtends tot middernacht rijdt en, zoals jullie waarschijnlijk wel al konden raden, minder stops aan doet en je dus sneller van de ene kant naar de andere kan brengen. Een ticketje voor 24 uur kost maar $8 per persoon. En het moet gezegd, we hebben er echt geniet van gehad. Er loopt trouwens ook een monorail tussen de verschillende hotels/casino’s, maar daar hebben wij geen gebruik van gemaakt.

Eindelijk konden we dan ons kasteel verlaten. We trokken via de walkway (die zijn trouwens heel handig; je moet nergens de Strip oversteken op straat, je maakt gewoon gebruik van de verschillende ‘bruggen’ die de casino’s verbinden. Niet élk casino loopt over straat, natuurlijk, maar het systeem wijst zichzelf uit. Wij liepen via onze walkway naar het New York New York, en liepen daar door de Hershey Store (Hershey is een heel bekend Amerikaans chocolademerk, trouwens, vooral bekend van de Hershey Kisses). Hier zagen we de grootste chocoladereep die ik tot nu toe ooit gezien heb. Ze was te koop voor $50, maar we hebben ons toch kunnen inhouden. Daarna liepen we via zo’n brug verder naar het MGM Grand, wat zoals de naam al doet vermoeden pretty ‘grand’ is. Vandaaruit kuierden we verder richting de M&M Store; altijd een bezoekje waard! Het was Michiel zijn eerste keer ooit in een M&M Store, en hij was onder de indruk van het aanbod aan goodies. Hier stond ook een photobooth, dus die hebben we dan maar snel eens uitgetest. Eenmaal buiten konden we direct een busticketje kopen aan de machine voor de deur. Natuurlijk is dit dat ook de stopplaats van de bus, dus we konden er vlotjes op springen richting Fremont Street. We hadden trouwens geluk; we konden boven op de bus een plekje scoren, helemaal vooraan aan het glas. We hadden dus een perfect uitzicht op de hele strip. Wow! Very impressive! Ik kon al niet wachten om de Strip ’s avonds te zien!

Fremont Street was zo goed als de laatste stop van de Northbound bus, maar eerst passeerden we een stukje ‘off-strip’ casino’s en hotels, daarna volgde het Arts District (ik had geen idee, maar Las Vegas heeft een zeer levendige art scene), om dan Downtown Las Vegas binnen te rijden (leuk weetje; hier staat ook zo’n ‘Welcome to Downtown Las Vegas’ bord, maar het staat op een klein perkje tussen 2 straten en je kan er onmogelijk aan om een foto bij te nemen, da’s natuurlijk ook omdat dat zo’n beetje het kleinere en minder bekende zusje van het ‘Welcome to Fabulous Las Vegas Nevada’ is.) Nog zo’n 5 minuutjes op de bus en we waren er eindelijk.

Fremont Street is al bijna net zo bekend als de Strip zelf, en zeker even levendig. Het is een overkoepelde straat die 2 blokken met elkaar verbindt. Ze is dus niet superlang, maar er valt vanalles te beleven. Wij hadden ons oog op voorhand al laten vallen op de Slotzilla Zipline; een deathride die over Fremont Street gespannen is. Omdat het voor 18u was, was de prijs $5 goedkoper dan na 18u. We besloten al snel dat we dit gingen doen. We moesten nog een half uurtje wachten, want het kantoor ging maar open om 13u. Er stond nog niet veel volk voor ons in de rij, dus eenmaal de deuren open gingen konden we snel gaan betalen. Een ritje met de zipline kostte ons $20 per persoon, wat we nog wel ok vonden. Je kan hier trouwens kiezen tussen een gewone zipline, waar je dus recht in hangt, of een zipline die hoger hangt en waar je Superman-style aanhangt. Die is wel $20 duurder, dus dat hoefde niet per se voor ons. Het zag er wel enorm cool uit! Na zo’n 20-tal minuutjes wachten (en een babbeltje met een Amerikaanse high school student die na zijn afstuderen in het leger wil), stonden we dan eindelijk met onze voetjes op het platform. Je mag trouwens zelf niks in je handen of je zakken hebben, alles wordt in een erg veilige en stevige zak aan je harnas bevestigd. Dat is handig, want zo heb je al je gerief al bij als je van de zipline komt en moet je dus niet naar lockers of dergelijke terugkeren. Zelfs je bril moet uit, tenzij je zo’n koordje koopt om hem mee vast te zetten (voor een 3-tal dollar kan je die kopen aan de kassa). Na de laatste instructies mochten we eindelijk vertrekken. Wow! ’t Is echt een superleuke ervaring om eens mee te maken! Ze trekken tijdens de rit ook nog foto’s, dus als je wil kan je die altijd als souvenir kopen. Na onze kleine adrenalinerush liepen we nog even door Fremont Street en ontmoetten Nathan, hij staat in voor het dierenwelzijn en had een hele vlotte babbel. Natuurlijk vroeg hij om een hoge donatie, maar na een kort overleg besloten we om hem toch $5 te geven. Geen nood, trouwens, je wordt hier niet overal aangeklampt om voor alles te doneren ;). Fremont Street was geslaagd, maar ik denk toch dat het pas echt indrukwekkend is als je gaat als het donker is. Helaas hadden wij maar één volledige avond, en een bezoekje aan Fremont Street kregen we niet meer in de planning.

Een andere plaats die zéker op onze lijst stond was Carlo’s Bakery. Ik ben namelijk al een tijdje fan van Buddy & zijn famiglia. Gelukkig voor mij hebben ze ook een winkel geopend in Las Vegas. Ze zitten in The Venetian, wat redelijk logisch is want Buddy & co zijn van Italiaanse afkomst. Recht tegenover de Bakery heeft hij trouwens een restaurant geopend, de kaart zag er heerlijk uit! We wilden ’s avonds misschien nog terugkomen, maar dat is niet meer gelukt. In de bakkerij keek ik mijn ogen uit! Het was vooral leuk om alle producten eens live te zien. Het was moeilijk kiezen, maar het is me toch gelukt; de bekende cannoli, een vanille cupcake én een koekje! Neenee, ik heb niet alles tegelijk opgegeten. Michiel had nergens zin in, dus die heeft gepast.

Daarna vonden we het tijd om eens naar het Las Vegas bord te gaan, ik wou het namelijk graag zowel in het donker als in het licht zien. Eerst maakten we een kleine tussenstop op onze hotelkamer, maar al snel waren we onderweg. Michiel had wat opzoekingswerk gedaan, en wist dat het bord ‘net’ achter het Mandalay Bay resort lag. Daar konden we dus gerust naartoe wandelen. Jullie voelen me waarschijnlijk wel al komen; we hebben het uiteindelijk binnen in het casino moeten vragen en dat bord staat dus op zo’n mile van het hotel verwijderd. En aangezien er ook geen busstop in de buurt te zien was, moesten we dus maar te voet verder. Het was toch beduidend verder dan een mile, en mijn enkel heeft het wel geweten! Maar het was de moeite wel waard; er stond heel weinig volk voor hun ‘signature Vegas picture’. We raakten in de rij al snel aan de babbel met Jerry en Gene. Jerry woont al jaren in Las Vegas, en Gene is zijn beste maat die nu dus op bezoek was en bijgevolg dus ook alle sights wel eens moest gezien hebben. Ze waren allebei erg interessant, en bovendien ook zo vriendelijk om aan te bieden een foto van ons 2 te nemen. Nog snel een paar kiekjes van hen samen (want natuurlijk zijn we dan wel zo sympathiek om hetzelfde voor hen terug te doen). Jerry vertelde ons trouwens ook een kleine insider; we mochten zeker niet vergeten om een foto van de achterkant van het bord te nemen, want dat doet bijna niemand. Daar staat het volgende; ‘Drive carefully. Come back soon’. Jerry bood toen ook aan om ons terug mee te nemen tot op de Strip, omdat ze toch die richting uit moesten. We hadden ondertussen al een tijdje staan praten, en onze mensenkennis heeft ons niet de das omgedaan, want we hadden een hele gezellige rit. Uiteindelijk hadden we allemaal zo veel te vertellen dat hij ons een toertje over de volledige Strip cadeau deed, met een kleine stop langs ‘Little little little Chinatown’. Zijn vrouw is namelijk Koreaans (dacht ik), dus daar komt hij vaak. Echt een topervaring! Natuurlijk konden we het niet nalaten om wat te praten over reizen, Amerika, én over de verkiezingen natuurlijk. Zo’n 1.5 uur later werden we weer aan ons hotel afgezet. Nog snel even emailadressen wisselen, en toen waren ze weg. Wij trokken richting de Strip, want we hadden nog een drukke agenda.

Onze eerste stop van de avond was 800°, een pizzarestaurant waar ze je pizza vers maken terwijl je er staat op te kijken. Heerlijk! Ik moet wel zeggen dat Vegas propvol staat van de gezellig uitziende restaurantjes, maar dit was dichtbij én zag er lekker uit. We hebben het ons niet beklaagd. Tijd voor de volgende stop; de Minus 5 Icebar. Ze hebben er 2 in Vegas; één in het Mandalay en één in het Monte Carlo. Wij gingen naar die in het Monte Carlo omdat die nog geen 5 minuutjes wandelen was. Eenmaal aangekomen moesten we natuurlijk wel een pakket kiezen vooraleer we naar binnen konden. We kozen voor het Explorer pakket (ik denk toch dat het zo genaamd was); dan kan je binnen gaan en een kijkje nemen voor $19. Binnen kan je dan nog kiezen wat en hoeveel je drinkt (en of je iets drinkt). Er zijn ook duurdere pakketten waar al een 2-tal cocktails in inbegrepen zitten, maar daar hadden we helaas geen tijd voor. Je krijgt een lekker warme jas aangemeten, samen met een paar handschoenen. Er mag niks mee naar binnen, dus alles moet in een locker. Er wordt uitgelegd dat je altijd je handschoenen moet aanhouden, dat je je glas best met 2 handen vasthoudt én dat je best zo weinig mogelijk met je huid in contact komt met het ijs. Wat een ervaring! We hadden de kamer dan ook nog eens voor ons alleen! We dronken allebei een cocktail uit een bevroren glas; mijn frozen mojito was echt heerlijk! En Michiel z’n cocktail leek ook vlot binnen te gaan. De glazen waren van ijs, en niet al te groot, dus we gingen zeker niet zat naar buiten. Als je binnen bent komt er ook nog even een fotograaf langs, en bij ons had hij natuurlijk tijd om even te babbelen (net zoals de bartender, trouwens), want er was geen volk. Ze waren allebei echt vriendelijk. Nadat we onze cocktail op hadden, werd het toch tijd om eens verder te gaan. We mochten ons glas meenemen in een bekertje, want anders werd het toch weggegooid. Ook de handschoenen waren voor ons. Hygiënisch zijn ze daar dus wel in Las Vegas.

Eenmaal buiten trokken we naar het befaamde Bellagio om de dansende fonteinen te zien. Dit moét je echt gedaan hebben als je in Vegas bent! ’s Avonds is er ongeveer iedere 10 minuten een nieuw nummer en ze zijn enorm de moeite. We hoorden ook van onze buren dat de muzikale begeleiding ’s avonds altijd beter is dan overdag. Goed om weten! Ook hier raakten we weer aan de babbel, dit keer met een professioneel pianospeler die ze speciaal hadden laten overvliegen voor 5 nachten; wat een vriendelijke man! Michiel wou heel graag eens pokeren in het Bellagio, dus na de schitterende fonteinen was het tijd om naar binnen te gaan. Het Bellagio is écht groot! Dus het duurde even voor we waren waar we moesten zijn. Hij zette zich op de lijst en was nummer 19 (geen idee wat die officiële benamingen nu weer zijn, maar voor de pokerspelers onder jullie; hij wilde meespelen aan een tafel waar je kan kiezen wanneer je weggaat, voor $1-$2 met een inleg van $100. Ziezo, my pleasure 😉 ). Na een kwartiertje wachten vond hij het wel welletjes; er was nog geen beweging in de tafels gekomen en het was ondertussen best al laat.

Nog snel even naar het Vegas sign by night (we hadden geluk; we konden snel op een expressbus springen, want die rijden maar tot middernacht en het was nu 20 voor). Eenmaal aangekomen stonden er gelukkig maar 2 andere groepjes. Er stond een mevrouw die aanbood om een foto van je te nemen, maar dan verwacht ze wel een fooi in de plaats (ze mag volgens de wet niemand geld vragen om die foto’s te nemen). We lieten haar de foto’s nemen, gaven haar $6 en waren nét op de tijd om de allerlaatste Northbound Express te kunnen meepikken naar het MGM Grand (de gewone lijn rijdt immers niet naar het sign). Nog snel even langs het Hard Rock Café en dan richting Excalibur. Hier besloot hij om wel te pokeren (zelfde voorwaarden als daarnet, pokerspelers!), en al snel zaten we aan een tafel. Nee, ik heb niet meegespeeld, maar ’t was wel fascinerend om te bekijken. Na een tijdje ging ik toch zelf even op verkenning en speelde met een dollar op de slots. Helaas! Niks gewonnen! Maar ‘k kan wel maar mooi zeggen dat ‘k gegokt heb in Vegas ;)! Michiel stond even op $50 winst, maar zo’n half uurtje later was het geld weg en was het dus game over. Hij heeft zich wel geamuseerd, dus da’s ’t voornaamste hé. Nu was het ondertussen wel eens tijd om te gaan slapen, tegen half 3 kropen we in bed en we zouden dus niet zo’n lange nacht hebben. Hasta luego!

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.