Vandaag ging de wekker om half 8, want we hadden een belangrijke afspraak. Het waren namelijk onze laatste uurtjes in San Franciscio, maar alvorens we op gepaste wijze afscheid konden nemen, moesten we eerst onze rental car gaan ophalen. Ah ja, een roadtrip zonder auto is nu eenmaal niet helemaal hetzelfde :). Om half 9 stonden we bij Alamo, waar ze ons alweer schitterend van dienst waren. Een gps en een extra road assistance verzekering later (hebben we zéker nodig – je weet maar nooit) mochten we dan eindelijk richting parkeergarage om onze auto op te halen. Spannend! Antoinette stond ons al vol ongeduld (en talloze weginstructies) op te wachten. En nog beter; ook de sleutel van onze car voor de komende 3 weken had ze in haar handen. Hij stond trouwens al klaar. We kregen een grijze JEEP ter beschikking, volgens hun klassering een ‘small SUV’; wàt een machine!! We hebben hem dan ook direct met veel liefde ‘Beast’ gedoopt! En ik had geluk, want Michiel heeft nog nooit met een automatic gereden, en zag dat ook niet direct zitten in San Francisco, dus mocht ik achter het stuur plaatsnemen (toegegeven, je zag me bijna niet zitten, maar dat zou mij niet tegenhouden!). We hadden origineel gepland om nog eens langs de Castro-wijk te passeren, maar beslisten nu toch maar om direct onze andere must do’s te vertrekken.

Het verkeer in San Francisco is redelijk chaotisch, en ook nogal van het principe ‘ieder voor zich’. Tel daar nog eens heuvels, cable carts, bussen en hordes toeristen bij en je krijgt het idee. Of toch deels; het viel allemaal veel beter mee dan gedacht, en na de voorzichtige eerste straatjes konden we richting het Noorden vertrekken! Eerste to do? Over de Golden Gate rijden!! Dat vond ik wel pretty exciting! Na veel ooh’s en aah’s waren we er al over (ze is dan maar 1.7 miles lang). We stopten eerst nog snel eens voor een foto aan het Vista Point waar we gisteren al met Big Bus Blake geweest waren. We hadden de bui al zien hangen, ’t was alweer mistig en bijtend koud…Ugh. Volgens de legende zou Mark Twain ooit het volgende gezegd hebben; “The coldest winter I ever spent was a summer in San Francisco.” The man has a point! Maar we hebben regelmatig eens bij de locals rondgevraagd hoe dat nu zit, en blijkbaar zou het vanaf midden/eind augustus toch écht zomers weer worden, dus dat lijkt ons misschien wel interessante info. Na een snelle foto en een babbeltje met andere toeristen, ging het naar Battery Yates; een oud militair fort dat uitkijkt op de baai, en bijgevolg dus ook Alcatraz, en enorm belangrijk was in de bewaking ervan. Het geeft ook een mooi zicht op de Golden Gate, dus win-win. Vandaaruit gingen we richting Point Bonita. We hadden immers gelezen dat ze daar een prachtige vuurtoren hebben. Ook hier weer was een batterij aan militaire ruines te vinden. We namen het korte padje tot aan de tunnel richting Point Bonita Lighthouse om dan… voor gesloten deuren te staan. Seriously? De tunnel blijkt enkel open van zaterdag tot maandag… Daar ging ons bezoekje! We hadden wel een heel gezellige babbel met Ted, die samen met zijn 3 zonen op bezoek was in San Francisco. Hij vertelde ons ook dat we een kleine hike konden doen naar een uitkijkpunt op de vuurtoren, zodat we hem toch gezien zouden hebben. Zo gezegd, zo gedaan! Om daar dan aan te komen en te merken dat die echt niks speciaals is in de mist zonder de aanloopsteiger. Jammer! Maar in het wegrijden kon ik bij het ‘visitor center’ wél een stempel scoren; hoera! Daar vertelden ze ons ook hoe we naar Battery Spencer konden geraken, zowat de meest iconische fotolocatie voor de Golden Gate (en die konden we toch moeilijk zomaar voorbijrijden hé!). Nuja, de plààts hebben we makkelijk gevonden, de brug daarentegen… Er was nóg meer mist ingerold van de Pacific Ocean (dit was trouwens de eerste keer voor ons allebei dat we ze live konden aanschouwen; historisch moment!) en de brug was natùùrlijk helemaal weggedoken in een mistig dekentje. Plus; we waaiden bijna weg! We hebben toch snel een fotootje (of twee) getrokken en zetten onze reis verder.

Volgende bestemming; Muir Woods! Naar het schijnt zeker en vast de moeite, en oorspronkelijk waren we van plan om daar een hike te doen, maar door tijdsgebrek zijn we gewoon eens door het bos tot aan het visitor center gereden (Stempel; check! Ik begin de fun van zo’n paspoort in te zien, zeg! Laat ze maar komen!) en hebben daarna rechtsomkeer gemaakt. OK, vanaf nu was het écht zover; time to get this show on the road! Letterlijk, dan. We reden namelijk richting Lake Tahoe , een ritje van toch zo’n 4.5 uur. Echt verbazend hoe snel het weer omslaat eens je San Francisco verlaat, this is what we’re talking about! De rit verliep zeer vlot, en met een gezellig countrytunetje (dat was de enige zender die constant signaal had, maar ’t is ook wel echt goede muziek, promise!) erbij waren we in geen tijd in Lake Tahoe. Wow! Echt prachtig! Ik weet nu al dat we hier tijd te kort gaan hebben.

Op nummer 1 in onze planning stond een rondritje rond het Lake, volgens onze research zou dit zo’n 1.5 uur in beslag nemen. We kwamen trouwens via het Zuiden Lake Tahoe binnen. Onze eerste stop op de route was Emerald Bay; fé-no-me-naal mooi! Zeker een aanrader! De volgende stop zou Vikingsholm worden, een kasteel dat hier zou gebouwd zijn door een mevrouw die erg into Scandinavië was, maar al snel werd duidelijk dat de hike er naartoe te veel van onze kostbare tijd in beslag zou nemen. Jammer, maar helaas. We trokken verder en stopten hier en daar om het meer eens nader te bekijken. Ik had ook gehoord van hele leuke traintracks die in het water lopen vanop het strand (die werden vroeger allemaal gebruikt om de boten te water te laten) en we hadden de locaties hiervan op voorhand opgezocht. Eéntje hebben we gevonden, maar omdat het al zo laat was (rond 18u), en er al een deel van het meer in de schaduw lag, kon je de tracks niet meer zien liggen in het water, waardoor ons doel dus een beetje voorbijgeschoten was. Desalniettemin, zéker eens het bekijken waard! Het was zo rond deze tijd dat het tot ons doordrong dat we nooit op een deftig uur rond het meer zouden geraken. We kozen dan maar de kortste weg naar ons hotel (zo’n 45 minuutjes terugrijden in de richting van waar we gekomen waren) en konden in geen tijd inchecken in the Avalon Lodge. Wat een aanrader! Een heel gezellige Inn met zo’n 20 kamers in die typische mountain-cabin-sfeer. De kamers waren zeer ruim en alles was met natuursteen afgewerkt; prachtig! Er zat zelfs een haard in onze muur. Verder viel het ons ook op dat ze allemaal erg met het mileu begaan zijn, en er alles aan doen om de natuur in ere te houden; top!

The Lodge heeft, samen met enkele andere hotels, een privéstrand aan het meer. Als je als niet hotelgast toegang wil tot dat specifieke stukje strand, betaal je daar zo’n $85 per persoon voor; amai! (Enkel voor dat strand hé, er zijn meer dan genoeg plekjes waar iedereen op mag, don’t worry!) Natuurlijk wilden we nog even naar het water voor het te donker werd. Met onze pasjes in de hand trokken we te voet de 2 straten verder naar onze bestemming. Wat een prachtig meer! Het werd ondertussen al goed donker, dus na wat pootjebaden (verrassend warm water, want we waren verwittigd dat het koud zou zijn; het water komt namelijk allemaal uit de bergen..) werd het toch stilletjesaan tijd om iets te gaan eten. Het restaurantje aan het strand ging net sluiten (het was nu al half 10), dus trokken we richting California Burger Company; een heel gezellig plaatsje op de kruising van de Highway 50 en de straat richting ons hotel. Zo’n 10 minuutjes te voet, denk ik. Dit was echt een schot in de roos! Er stonden allemaal houten zetels rond kampvuurtjes buiten, er was live entertainment (door zo’n ‘loop-dude’, jeweetwel, iemand die eigenhandig alle partijen van een nummer één voor één inspeelt en dan op een loop speelt om er een nieuw instrument aan toe te voegen, die écht goed was!) én er werden dekentjes uitgedeeld; wat een sfeer! De burgers waren dan ook nog eens van topkwaliteit en persoonlijke creaties van de chef. (Denk: niét McDonalds). Dit is écht een must do als je in Lake Tahoe bent! Neem het van ons aan, je zal het je niet beklagen. We hadden ook een supervriendelijke waiter; hij leek wel gemaakt voor deze job! Toen we hem een complimentje gaven (en heb zeer mooi getipt hadden!), was hij oprecht blij. Het was namelijk nog maar zijn 3e avond, dus alles was nog heel erg nieuw. Onze seal of approval heeft hij!

Van daaruit ging het richting onze kamer. Het was immers al best laat, en morgen moeten we er vroeg uit om naar Yosemite te vertrekken. Na snel nog even de foto’s op de pc te zetten, en alle elektronica op te laden, is het nu echt tijd om te gaan slapen. Tot gauw! M&M

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.